We hebben nog maar pas een huis gekocht, we doen het voor de rest even rustig aan. Trouwen is totaal niet aan de orde (Ik bedoel, mijn lief heeft nog geen ring om mijn vinger geschoven). En toch heb ik een trouwkleed. Dat is compleet getikt, maar het is niet mijn eigen schuld.

Ik denk niet dat er veel mensen zijn die al een trouwkleed kopen, voor er sprake is van een verloving. Ik vind het zelf ook geweldig belachelijk. U zou kunnen denken dat ik iemand speciaal in een bepaalde richting duw, maar dat is dus totaal niet zo. Het is compleet de schuld van mijn vriendinnen K. en K.

Er zit echt een verhaal achter. Op die bewuste verjaardagsdag in april (ik verjaar in februari, maar het cadeau kwam wat later en werd meteen een dag) moest ik dus een outfit scoren voor 20 euro in een tweedehandswinkel. Ik was ook verplicht om alles te passen wat mijn beider vriendinnen me in de handen duwden. Alles. We wandelden nietsvermoedend de T2 op de Ajuinlui binnen. Het oog van K. viel meteen op een trouwjurk. Inderdaad, zo’n gigantisch wit ding waar je hulp voor nodig hebt om erin te kruipen. Ik protesteerde nog, maar ik werd toch verplicht om het ding te passen. Ik had nog nooit in mijn leven een trouwkleed aangehad. Nog nooit.

Toen ik de jurk aanhad en ingesnoerd was, keken K. en K. mij met de meest emotionele ogen aan. Ze werden heel stil. Om daarna volgende kreten uit te stoten: “Dat kleed is voor u gemaakt”, “Je ziet er prachtig uit”, “Als T. dat ziet, gaat hij meteen op zijn knieën.” Ze spraken zelfs wildvreemde mensen in de winkel aan, op zoek naar bevestiging. En ondertussen stond ik daar gewoon, in dat trouwkleed, not getting the fuss.

De jurk is handgemaakt, er zit prachtig borduurwerk op, de achterkant is sprookjesachtig mooi, de voorkant ziet er geweldig uit en het ding lijkt echt op mijn lijf gemaakt. Ooit heeft het minstens 1500 euro gekost, minstens. Maar nu vroegen ze er amper 25 euro voor. En misschien is daar ooit iemand in getrouwd, die nu kei hard gescheiden is. Maar dat kan niet de schuld zijn van dat kleed. Ik kon echt niets inbrengen, ik werd verplicht om het te kopen. We gingen naar huis. Ik had een grote zak vast, met_daarin_een_trouwkleed. Zoals ik zei, ik kon er  niks aan doen.

Aangekomen bij het huis van K., bleek er ook nog een verrassingsetentje te zijn. Met al onze mannen. Uiteraard moest ik het kleed showen voor iedereen aanwezig. T. werd naar het toilet verwezen, want in dat bijgeloof geloven we dan wel. Dat hij het kleed niet mag zien voor de trouw. Niet dat er sprake is van een trouw, maar toch. Hij heeft het ondertussen al twee keer moeten doen, op het toilet gaan wachten terwijl ik de show steel. Hij vindt dat niet zo leuk. (Het kleed ligt trouwens nog steeds bij K., zij houdt het veilig bij tot ik het misschien ooit nodig heb. Man, ik zou zo graag een foto posten, om mijn verhaal kracht bij te zetten. Op aanvraag kan daar altijd voor gezorgd worden, zolang T. het maar niet te zien krijgt.)

Toen ik het kleed daar opnieuw aantrok, kreeg ik een krop in mijn keel. Ik kon het nu pas echt in de spiegel bekijken en het is inderdaad prinses, sprookjesachtig, fantastisch mooi. Om even een traantje bij weg te pinken (ik denk dat ik gedaan heb trouwens). Het was heel erg emotioneel, ik voelde zo liefde door mijn lijf stromen. Ja, omdat ik een meisje ben en dat gewoon zo hoort – maar vooral, omdat ik voor de eerste keer in mijn leven voel dat het kan. Dat er niks fout zit, dat het gewoon liefde is. Van mijn leven.

Uiteraard zijn er daarna gesprekken over trouwen geweest. Een trouwkleed lokt dat ongeveer uit. En uiteraard wil ik nu niet dat hij mij ten huwelijk vraagt, dan zou het wel zijn alsof ik hem gedwongen heb. En dat wil ik niet. Eigenlijk hoeft trouwen helemaal niet voor mij, ik vind dat een veel te dure bedoening. Maar toen gingen Kate en William trouwen. En toen moest ik toegeven dat ik het eigenlijk wel heel graag het sprookje wil. Dat ik eigenlijk wel heel graag ja wil zeggen tegen mijn fantastisch lief.

Maar zeg het niet verder. Want eigenlijk heb ik het een beetje verpest door al een trouwkleed te hebben.  Hij gaat het niet vragen, toch zeker niet de eerstkomende tijd. En eigenlijk hoefde ik ook nooit te trouwen. Nog steeds niet. Maar toch kei hard wel.

Maar als ge zo’n trouwkleed aanhebt, zo eentje dat precies voor u gemaakt is. Maar als er is een man in uw leven is die al het voorgaande doet vergeten, die u gelukkig maakt zoals ge nog nooit geluk hebt gevoeld. Dan kunt ge het gewoon niet laten. Om even te denken…te dromen…