Eerst was er idolatrie. Want de wilde studentenjaren zijn volledig aan mij voorbijgegaan, maar op dinsdagavond zat ik op de vuile planken van Le Bal Infernal. Met een grote muil als The Lunatics iets aan het publiek vroegen, maar vooral met een klein dromend hartje. Ik wilde daar ook staan. Ik wilde ook kunnen wat zij konden. Ik wilde Kaat of Karlien heten, zodat ik samen met Kristien en Katrijn de K3 van de improvisatie kon zijn.

Daarna was er kennismaking. Want ik had de auditiedag van The Lunatics overleefd. Want ik mocht spelen, trainen en rondhangen met de grappigste vrouw die ik ooit ben tegengekomen. In het begin durfde ik bijna niet tegen haar te praten, maar het duurde niet lang voor ze me tegen haar boezem drukte. Figuurlijk uiteraard, maar meestal ook letterlijk.

riot2

Toen kwam vriendschap. Want als ik het van mij kon afzetten dat ik improgewijs hoogstens haar knieën kon kietelen, bleek het ook gewoon een heerlijke vriendin. Waarmee je uren kan telefoneren (yes, we are so guilty). Waar je terecht kan voor een bed en een kop warmte, als je in de buurt moet zijn. Waarmee je sneeuw staat te scheppen en helse toeren onderneemt om toch een kerstmaal te voorzien. Waarmee je een tweedehandstrouwkleed koopt omdat het gegoten past en je het misschien ooit toch eens nodig hebt. Waarmee je uit tijdsgebrek bijkletst bij de kinesist, terwijl er een sonde in je vagina zit om je bekkenbodem te redden. Waarmee je in de studio duikt als er spotjes opgenomen moeten worden. Waarmee je mooie herinneringen maakt. Ook al zijn er soms lange periodes van stilte. Bij echte vriendschap maakt dat niet uit. Dat weet ik, dat weet zij.

2016-07-13-14-43-52-1 2015-07-23-19-01-28-1

We zijn behoorlijk verschillend, maar kunnen ook heel wat hoofddeksels uitwisselen. De improbaret, ook al staat zij daar veel beter mee. De pet der donkere dagen, want we hebben allebei ons deel gehad. De schrijfhoed. Ik op deze blog, zij onder andere voor Knack. Zij ondertussen met een fantastische debuutroman.

Ik heb het over Katrijn, ja. Het twitterfenomeen. De improkoninging. De blonde stoot. Maar ook: mijn vriendin die een prachtig boek heeft geschreven.

Ze heeft er lang aan gewerkt. Ik keek toe langs de zijlijn, want het romaniseren slorpte haar helemaal op. Ik hoopte dat het geweldig ging worden, maar ik wist dat het eigenlijk niet anders kon.

Toen ze voorzichtig vroeg of ik misschien wilde voorlezen op de boekvoorstelling, had ik het liefst meteen een nieuw vistitekaartjes laten drukken. Maar voorlezer op boekvoorstelling De Muze en het meisje is niet meteen een officiële titel. Wel een eer. Ik was geweldig onder de indruk van de locatie en het samenspel van kunsten. Het voelde zo Katrijn, maar pas na het lezen besefte ik dat het ook helemaal het boek was. Zoals Katrijn het boek is en het boek Katrijn. En ook niet, zoals het altijd is met Katrijn.

2016-10-16-15-02-30

Het is cadeautjestijd. Als je iemand getrokken hebt die houdt van lezen, zinnen, woorden, rake herkenningsbeelden, verhaal en kunst – dan ga ik het er vingerdik opleggen: De Muze en het meisje past perfect onder jouw kerstboom. Maar je kan het ook aan jezelf geven, want je verdient het om even zalig te verdrinken in haar woorden.

Nu is het boek er. Het boek van Katrijn. De muze en het meisje. En ik ben zo trots, zo verschrikkelijk trots.

2016-11-20-15-18-32

Niet alleen op het boek, maar ook op het feit dat ik een gesigneerd exemplaar mag weggeven. Om te winnen: laat hieronder weten wat het laatste boek is dat jij gelezen hebt en dat je geraakt heeft. Maandagavond 28 november wordt er een winnaar gekozen, die even later gestreeld kan worden door De muze en het meisje. Woordelijk dan toch, voor andere intimiteiten ben ik niet aansprakelijk. (Ik maak de winnaar bekend op de facebookpagina van Sofinesse)