Je gaat het als trouwe Sofinesse volger natuurlijk niet geloven, maar er was een tijd VOOR Sofie als een blok viel voor haar lief. Meer nog: ze had voor hem een ANDER lief. Echt gebeurd. En laat dat andere lief (we zullen hem vanaf nu ‘de ex’ noemen) toevallig een vriend van me zijn. Een BV dan nog wel! Dat stond toen voor Bekende Vlaming, trouwens, niet voor borstvoeding.

Ik herinner me de eerste keer dat we mekaar ontmoetten, al heb ik geen idee meer waar dat was (bij iemand thuis in ieder geval). Toen al ging ons gesprek vooral over afslanken, want dat was reeds een hot topic. Ik zette je zelfs ter plaatse op de weegschaal, Sofie, maar dat is een ander verhaal. We praatten ook over schrijven, met name bloggen, waarmee je toen pas was begonnen. Ik vond het zo cool dat jij een blog had en bekende je dat ik daar stiekem ook van droomde. De doorzetting ontbrak echter, maar jij vond dat ik het gewoon moest doen. Dat deed ik ook, maar pas twee jaar later.

Jouw Antwerpse leven kwam abrupt tot een einde toen ‘de ex’ zijn naam eer aan deed. Van de ene dag op de andere verdween je terug richting je andere grote liefde: Gent. Niet dat je daar ooit echt afscheid van had genomen, het was eerder een soort co-ouderschap geworden. De breuk hakte er fel in bij jou, je moest niet alleen afscheid nemen van ‘de ex’, maar ook van het leven dat daar rond hing. Meer bepaald een zeker jong leven. Het brak jouw hart, je blogde erover en kreeg tonnen liefde over je heen in de reacties. 

Behalve de liefde voor schrijven en humor en de obsessie met ons gewicht, deelden we ook de liefde voor Gent en enkele weken na de pijnlijke breuk zocht ik je daar voor het eerst op in jouw minuscule appartement en doken we de stad in om een hapje te eten. Groot was mijn verrassing… waar ik dacht een gebroken meisje te moeten lijmen met woorden en positieve gedachten, zag ik een jongedame met ogen die blonken en een smile van oor tot oor. Je had er net een date op zitten met een jongen die je volledig zag zitten (guess who) en kon er niet over zwijgen (lees hier over HET BEGIN. 
Van het een kwam het ander en die twee lovebirds kochten samen een huis. Ik weet heel zeker dat daarover wel eens iemand een wenkbrauw fronste, als in: gaat dit niet wat snel? Maar als het goed zit, zit het goed en jij volgt nu eenmaal je hart en niet je hoofd. (Gelukkig)

Fast forward naar eind 2012, toen ik een mysterieuze mail kreeg van jou met een uitnodiging om deel te nemen aan een bijzondere avond, enkel voor vrouwen, bij je thuis. En breng een vriendin mee. Dat deed ik, ik laadde vriendin J in de auto en we reden naar Gent waar we enkele heerlijke uren spendeerden. Het volledige relaas van die avond lees je hier: Naast het feit dat we toen samen lekker gekookt en gegeten hebben en het bijna in onze broek deden van het lachen met het relaas van K. over ‘het kakhuis’, gingen de gesprekken die avond ook dieper. Veel dieper. Over liefde, verlangens, een onbeantwoorde kinderwens. Over dromen en doelen. Ik sprak die avond voor het eerst ‘en public’ uit dat mijn grote droom was om ooit een roman te schrijven en bleek daarin niet alleen te staan. Ik was ondertussen wel beginnen bloggen met jou als mijn grote voorbeeld. 

Voor mij persoonlijk was die avond achteraf bekeken een keerpunt, want een tweetal jaar nadien bleek een van de toen aanwezige dames haar droom waargemaakt te hebben: K. bracht een roman uit. Opnieuw raakte ik getriggerd en vocht ik met mezelf, maar raakte er niet uit. Verder dan bloggen kwam ik niet. Tot vriendin J. (die erbij was op die vrouwenavond en wist waarmee ik struggelde) op een dag tegen me zei: waarom schrijven we die roman niet samen? Et voilà, zo geschiedde. 

Lieve Sofie, Sofinesse is de rechtstreekse reden dat ik ben beginnen schrijven en jijzelf bent er onrechtstreeks voor verantwoordelijk dat mijn droom is uitgekomen. Dank je wel! Voor mij is het dan ook geen toeval dat er een Rosalie in ‘Blauw’ voorkomt (al hadden we natuurlijk wel een iets aangenamer personage zo kunnen noemen, haha) én dat het verhaal start op 15 september, Rosalies geboortedag. Dat moest blijkbaar zo zijn. 

Ik volg je al tien jaar en ook al woon ik nu in Portugal, ik zal dat blijven doen. En van hieruit blijf ik ook duimen dat dat BV boek (over borstvoeding dus, niet over ex-en) van jou er komt, want als er iets is dat duidelijk wordt uit jouw IG posts en vooral de reacties erop, dan is het wel dat daar absoluut nood aan is.

Liefs,
Barbara

**

Om het helemaal af te maken, mag ik dat fantastische boek van Barbara binnenkort weggeven. Maar daar ga ik een eigen topic van maken, want dat verdient wel een beetje aandacht. Ik heb deze brief met tranen in mijn ogen zitten lezen, zo ontroerend. Barbara is trouwens ook echt een mega straffe madam, die haar hart volgde tot in Portugal. Ik kijk er naar uit om op al die jaren te klinken, ergens in de Portugese zon, met hopelijk tegen dan ons beider boek als onderlegger ;).