Ik moet jullie iets vertellen. En elk woord dat ik hier nu neerschrijf, gaat gepaard met tienduizend dikke tranen.
Het lief, de zoon en ik. Wij zijn geen gezin meer. Het lief wil niet meer.
U begrijpt het misschien niet, maar om eerlijk te zijn begrijp ik er zelf ook helemaal niks van. Mijn verstand begrijpt het een beetje, maar mijn hart is compleet het noorden kwijt.
Het was hier niet makkelijk. De man waar ik van hou sleurt kilo’s bagage mee uit het verleden. Bagage die ook op mij heel zwaar is beginnen te wegen. Zwaar, maar je houdt van elkaar, dus je gaat er van uit dat we dat wel te boven komen. Daar ging ik toch van uit.
Zoals u hier af en toe wel kon lezen, was er ook het Antwerpen-Gent probleem. Ik kan mijn stad niet lossen en krijg in Ekeren een beklemmend gevoel. Maar ik heb heel erg mijn best gedaan. Ik heb altijd gedacht, dat het wel zou lukken, als we aan kindjes zouden beginnen. Dat het dan minder belangrijk zou worden. Maar zoals het er nu naar uitziet, zullen die kindjes er nooit komen.
Tenslotte was er ons moordende werkschema. De momenten samen waren veel te schaars. Ik zag de zoon duizend keer meer dan de papa. Maar ik droomde van beterschap. En er was liefde, in overvloed.
En nu is er alleen maar pijn. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn. Ik zie hem namelijk doodgraag en ik wil dit helemaal niet. Ik mis dat hij zijn hand op mijn been legt in de auto, ik mis het om in zijn armen te verdwijnen, ik mis onze nachtelijke telefoontjes als hij in zijn taxi zit, zijn geur, onze gestolen kusjes, zijn keileuke grapjes, zelfs zijn rondslingerende kleren. ik mis alles. Ik mis hem. Pijn. Alsof er iemand met een priem in je hart zit te wroeten.
En dan hebben we het nog helemaal niet over M. Ik heb bijna anderhalf jaar met zoveel liefde voor hem gezorgd. Ik hou van hem, alsof hij mijn eigen vlees en bloed is. Ik mis hem. Ik hoop dat hij begrijpt dat ik hem niet in de steek laat. Ik hoop dat hij weet dat ik mijn leven zou geven voor hem. Het voelt alsof ik een kind moet afgeven en ik weet bij god niet hoe ik daarmee moet omgaan. Voorlopig geraak ik niet veel verder dan tranen. Lieve, lieve M., jij bent een wonder in mijn leven en ik hou intens van je.
Ik begrijp niet dat mensen die elkaar heel graag zien, elkaar toch moeten loslaten. Omdat de klote wereld ons pest. Of probeer ik nu een schuldige te zoeken? Ik begrijp het gewoon niet en ik hou zoveel van hem en M., dat ik nu gewoon liever zou verdwijnen en niet meer bestaan. Er is zoveel liefde. En liefde maakt pijn. Ondraaglijke pijn.
Weet je, ik had echt gedacht dat we het gingen halen. We hebben het zo goed als we samen zijn. Er zijn veel spanningen geweest, ja. Maar waar gebeurt dat niet? De basis is diepe liefde. Nog geen drie weken geleden heb ik van hem een groot signaal gekregen dat we er volledig voor gingen. Dat we samen onze dromen zouden waarmaken. En nu lijkt het alsof ik in een slechte film zit.
Ik hoop nog altijd dat dit een nachtmerrie is en dat ik straks ga wakker worden. En gewoon tegen hem kan kruipen. Hem zachtjes wakker kan maken en kan vertellen wat een vreselijke droom ik heb gehad. En dat hij dan eventjes door mijn haar gaat en zegt “maar schatteke, kom eens hier, wij gaan toch samen oud worden.” En dat er even later een fantastische 6-jarige binnentrippelt, die nog even tussen ons kruipt.
Maar ik ben heel bang dat dit de echte realiteit is. Doodsbang. Mijn hoofd en hart denken nog altijd in gezinstermen. Als een koppel. Mijn hart begrijpt niet dat er nu geen broertje of zusje voor M. komt, dat de kerstdagen straks geen familiemoment gaan zijn, dat het lief niet meer verder wil. Niet.
Ik kan de letters bijna niet meer zien. De vele tranen vertroebelen mijn zicht. Vertroebelen mijn leven. Ik kan dit niet aanvaarden.
Ik probeer. En net omdat ik de man van mijn leven zo doodgraag zie, hoop ik dat dit voor hem de juiste beslissing is. En dat hij rust vindt, waar hij die nodig heeft. En ik mag dit niet hopen, maar misschien kunnen wij elkaar dan ook weer terugvinden. Liefste schat, ik hou ongelooflijk veel van jou.
Maar voor nu. Wil ik gewoon verdwijnen en nooit meer terugkomen.
<3
Lieve Sofie,
Tenzij het echt helemaal hopeloos is (wees daar verdomme eerst meer dan zeker van!!), moet je *vechten*. Vechten om waar je van houdt, van wie je houdt, waar je recht op hebt, voor jezelf maar ook voor de ander.
Die klotewereld (en het ís al te vaak een klotewereld) mag niet winnen. Laat dat niet toe.
Jij hebt *recht* op de liefde die jou toekomt en je hebt recht om al die liefde te geven die je in jou hebt.
Hoe dat allemaal in de praktijk moet en kan, daar heb ik geen antwoord op. Daarvoor ken ik de precieze situatie onvoldoende.
Maar geef nooit, nooit op tenzij het echt duidelijk én zeker is dat het volslagen hopeloos is. In dat geval moet je een hele zware knop omdraaien, hoe gigantisch moeilijk en onoverkomelijk dat ook lijkt.
Maar tot dan moet je blijven vechten en strijden voor wat _jou_, nee _jullie_, toekomt.
Doen!
x
Oh Sofie toch, mijn hart bloedt voor jou. Ik hoop dat je eruit geraakt, uit de miserie. Samen of alleen, hopelijk samen natuurlijk. En wat Herman zegt ook ja…
Ik kan hier zo weinig zinvol op zeggen. Ik word hier heel erg stil van. Sterkte, Sofieke.
sterkte, lieverd. ge moet maar mailen of bellen als we iets kunnen doen…
Ik ben een man en je maakt me aan het huilen. Ze zeggen vaak: liefde wint altijd. Ik hoop dat het voor jou ook opgaat en dat je daar niet lang op hoeft te wachten. Houd moed. Ik bid voor je al ben ik een vreemde voor jou x
Veel sterkte Sofie. hier zijn niet veel woorden voor. geef de moed niet op en blijf ervoor gaan.
Oh bah, liefde kan inderdaad belachelijk veel pijn doen…
Sterkte…
Ik hoop voor jou dat hij even de tijd neemt om alles op een rijtje te zetten, om dan misschien tot dezelfde conclusie te komen als jij: dat de liefde te groot is om alleen verder te gaan.
Sofie,
we kennen mekaar maar van ver, maar hier word ook ik stil van…
Het enige wat wij kunnen doen is duimen voor de best mogelijke uitkomst voor jou!
Veel sterkte in de komende periode!
Stijn
Kijk naar alle reacties Sofie, de mensen die de voorbije maanden genoten hebben van je blog delen ook nu de minder leuke gevoelens. Op vele plaatsen in ons landje wordt aan je gedacht. Het aanbod voor een pint en babbel dat je mij vorig jaar deze periode deed, is uiteraard wederzijds!
Sterkte Peter
Oh maar dat is zooo niet leuk. Ik hoop voor je dat het snel betert, en dat jullie eruit geraken. Veel sterkte!
Ik hoop dat alles goed komt, op welke manier dan ook.
Take care!
Ik duim op terugkomen en nooit meer verdwijnen !
Oooh Sofie, ik vind dit zo erg voor je!! Ik hoop dat het snel terug goed met je gaat.
xxx
Lieve Sofie,
en nu wordt me alles duidelijk, want je berichtje vanmorgen lezen op fb was een verschrikkelijk ding te zien. Waarom is de liefde soms zo hard voor ons, waarom is ze soms zo ingewikkeld, zo moeilijk? Ieder getrouwd of samenwonend stel kan dit beamen, het is niet altijd zonneschijn aan die blauwe hemel. Maar zoals ik hierboven ook al las, geef nooit op, zeker niet in/voor de liefde. Misschien heeft ‘het lief’ wel wat tijd nodig om orde op zaken te stellen, om zich te bezinnen, om terug klaarheid te krijgen in zijn leven. Natuurlijk is het niet fair tov jou, jij met al je liefde voor hem en voor zijn kind, een kind dat nu ook wel je eigen ik kan zijn. Een kind waarvoor je alles zou geven, een kind dat je in je (toch wel) warm en zeer groot hart hebt gesloten.
Probeer voor jezelf ook dit alles te plaatsen, geduld te hebben en laat ons hopen dat ‘het lief’ terugvindt wat jullie zovele maanden samen hadden, die grote liefde voor mekaar. Iets wat zolang is geweest, kan niet zomaar in 1-2-3 verdwijnen.
Ik duim voor je Sofie, en ik denk veel aan je! Hou je sterk en omring je zoveel mogelijk met de mensen die je graag hebt!
Dikke knuffel
Kris
Sterkte Sofie. Ik vind het een heel erg trieste zaak want jullie waren een mooi koppel.
Weet dat tijd wonden verzacht/heelt.
Ik hoop dat de pijn heel snel dragelijker wordt. En ik hoop nog meer dat je terug krijgt wat je nu kwijt bent!
komaan nicht, hoofd niet laten hangen (makkelijk gezegd natuurlijk…) Je bent sterk, dat weet ik ! tijd brengt raad, meer kan ik nu niet zeggen, dit moeten jullie ‘oplossen’, maar weet dat ik (wij) er altijd zijn voor jou, nu en morgen… het enige wat ik wil is dat je gelukkig wordt !! dat verdien je met.. xx-je ook van Mathis
sofie, we kennen mekaar niet, maar ik volg al een hele tijd jouw blog.
ik wil je toch heel veel sterkte toewensen en hoop met jou dat hij door nu afstand te nemen tot dezelfde conclusie komt als jij: dat jullie niet zonder mekaar kunnen en dat jullie de draad terug zullen oppikken.
Catch-22… Het zou gewoon niet mogen bestaan…
Je hebt ervoor gevochten Sofie… Ik hoop dat hij wakker wordt en mee gaat vechten met jou…
En boven alles wil ik jou gewoon weer gelukkig zien… Dat is véél te lang geleden!!! Knuffel x
Lieve nicht, wees sterk, je bent heel sterk. Dit heb je de afgelopen tijden bewezen. Je verdiend een goed leven, vol liefde. Voor Mano was je de ideale plus-mama (zoals je het zelf noemde), Laat het even rusten (moeilijker gedaan dan gezegd),tijd brengt raad. Weet heel goed,net zoals bij uncle J. , de deur staat hier steeds voor je open. Wij zien je heel graag, en liefst supergelukkig, zo ben je op z’n best. xxx
Damn, klinkt hard 🙁 Ik lurk hier meestal, maar wil je deze keer toch een hart onder de riem steken, voor zover dat kan.
ik moet meestal lachen als ik hier kom lezen (je bent grappig) maar vandaag moet ik slikken, vind het echt erg voor je. sterkte!