Goh, hoe gebeuren die dingen? Het ene moment zet ik op facebook dat mijn lief vergeten is om de vuilbakken buiten te zetten (tot voor kort zijn enige taak), het andere moment zit mijn living vol vrouwen.

Het scheelt toch niet veel.  Feit is dat ik na die fb-status een mailtje kreeg van M., beter bekend als de moeder van de Lunatics. M. is een vrouw met tonnen ervaring, die leeftijdsgewijs mijn moeder had kunnen zijn. (Ook al ziet ze er amper 38 uit). Ze vroeg me of ik het eventueel zag zitten om gastvrouw te zijn voor een workshop met vrouwen. Ze wist nog niet precies wat ze wilde doen, maar het zou iets zijn om vrouwen te helpen vrouw te zijn. Omdat we onszelf nu eenmaal af en toe een schouderklop moeten geven, als niemand anders het doet. Omdat we ook wel eens mogen stilstaan bij hoe verschrikkelijk geweldig we zijn, om in de maatschappij van vandaag ons mannetje èn ons vrouwtje te staan. Allemaal nogal mysterieus, maar ik kon niet anders dan onmiddellijk ja zeggen.

Het was mijn taak om vrouwen bij elkaar te krijgen. Na wat gegrasduin in mijn vriendinnenkring, stuurde ik een mailtje rond. Vriendinnen waarvan ik dacht dat ze ook wel warm te krijgen waren voor zoiets. Vriendinnen die openstaan voor gekheid, serieux en mysterie. Allez, ik heb er ook niet te lang over nagedacht. Want vanaf het moment dat M. en ik een datum hadden gevonden (een vrijdagavond als mijn vent naar de zesdaagse was, ideaal) heb ik vrij snel rondgemaild.

Beste vriendinnen (amai, dat klinkt al plechtig),

Dit is misschien een beetje een gekke mail, maar dat is niet mijn schuld. Wel die van M. Het hele verhaal ga ik niet vertellen, maar het is allemaal begonnen met vuilniszakken buitenzetten. Daaruit is een workshop voor vrouwen gegroeid. M. heeft die in elkaar gebokst en zou die nu graag eens uittesten. We hebben dus een vrouwelijk testpubliek nodig en u bent daarbij!

M.? De meesten kennen M. wel als moeder van The Lunatics, voor de anderen: een topvrouw met heel veel ervaring.

Concept? M. kookt iets lekkers en daarna bespreken een vrouwelijk onderwerp, dat de gastvrouw (dat ben ik!) mag kiezen. Genre “Help ik verzuip ! waar is mijn redder ?” en -“Hoe blijf ik ondanks alles een ” echte” vrouw ?”. Het is dus eigenlijk een wijvendate XL. Hoe het verder in zijn werk gaat, is op dit moment een beetje een mysterie. Ah ja, wij zijn testpubliek voor de eerste try-out.

Concreet? Het evenement gaat door op vrijdagavond 23 november bij mij thuis in Gent. Er is plaats voor minimum 5, maximum 10 vrouwen. Inschrijven is dus de boodschap :-.). Je mag een knotsgekke vrouwenavond verwachten met lekker eten, drank en goed gezelschap. We starten om 19u en eindigen een paar uur later.

Het is allemaal heel spannend, mogelijks zijn we getuige van het begin van iets ongelooflijk groots. Dus als je kan en zin hebt, geef dan een seintje.  Dat kan door gewoon beantwoorden te duwen met ‘Ja, natuurlijk wil ik erbij zijn!’.

M. en ikzelf danken u al bij voorbaat,

Groetjes

Sofie (die onder andere striemen heeft op haar borsten, als dat ook eventueel aan bod zou komen)

En aldus geschiedde. Vrijdagavond zat een kleine voetbalploeg vrouwen in mijn gezellige, kleine living. In het begin allemaal wat onwenning en benieuwd, want niemand wist wat er echt zou gaan gebeuren. En ook niet iedereen kende elkaar, wat voor een speciale mix zorgde.

Omdat er een duidelijk afspraak was “What happens in the vrouwenworkshop, stays in the vrouwenworkshop” kan ik u uiteraard niets vertellen over wat er nu precies gebeurd is. En voor uw fantasie compleet op hol slaat, iedereen heeft zijn kleren aangehouden.

Of toch niet. Want we hebben ons behoorlijk blootgegeven. Er zijn rake dingen verteld en serieuze onderwerpen rondgegaan. Maar we hebben ook gegierd van het lachen. En zo ergens rond middernacht, begon er toch ook een kampvuursfeer te ontstaan. Je weet wel, een gevoel van we zijn hier nu bij elkaar en delen dit speciale moment, maar straks gaat iedereen zijn eigen weg. En je weet dat die exacte combinatie van mensen, gevoelens, sferen en gebeurtenissen nooit meer op exact dezelfde manier zal gebeuren. Allez, dat klinkt nu allemaal een beetje zwaar, maar het was toch wel speciaal vond ik.

Omdat een mens ook honger heeft op een vrijdagavond, heeft M. trouwens eerst gekookt. Een wortelsoep met amandelen, quiche met brocolli + zalm en een supersnelle rijstpap versterkten onze innerlijke mens. En ondertussen werden er ook heel praktische tips uitgedeeld. Ik geef er maar een paar mee, omdat ik ze niet allemaal heb kunnen opschrijven.

–          Vis kan je ontzouten door hem (of haar) 10 minuutjes in melk te leggen

–          Leg een flexibele mat in je oven (soms te koop in de Aldi) om jezelf kuiswerk te besparen

–          Gebruik een snelkookpan

–          Love handles heb je nodig, want die zijn ideaal om een kind op te dragen

–          Je kan makkelijk zelf vanillesuiker maken door vanillestokjes in een pot suiker te steken (op dezelfde manier kan je ook lavendelsuiker maken, wat blijkbaar ook een aanrader is)

Toen de nacht echt begon door te dringen (we hadden al een paar uur niet meer op onze horloges gekeken blijkbaar), hebben we afscheid genomen. (En nee, we hebben daarbij geen boom geknuffeld.)

Ik ben vervolgens in bed gekropen met een heerlijk gevoel. Dankbaar om de fijne vrouwen waarmee ik me kan omringen, gelukkig omdat ik trots mag zijn op wie ik ben (net als alle anderen aanwezig en net als jij daar achter je computer!) en blij omdat M. aan mij gevraagd heeft om gastvrouw te zijn.

En oh ja, de dames hebben collectief beslist dat ik een weekje moet gaan zeilen. Zonder schuldgevoel. Voila. Omdat ik het waard ben. (Net als jij)

En als u deze post te esoterisch vond, dan ben ik blij dat u niet bij de kakhuisconversatie was.