Ingrediënten:

• Twee zotten die de marathon van Rotterdam willen lopen. Mijn lief was al aan zijn vijfde toe (na Eindhoven, Berlijn, Zaragossa en Dusseldorf), het opperwijf van de luiewijven Lien ging voor haar bucketlist. Want iedereen zou toch ooit wel eens een marathon moeten lopen, nee?
• Een gezellig huis via airBnB. Met vier volwassen en vier kinderen is op hotel geen cadeau voor een weekend. En bovendien heel duur. Dit was echt ideaal. Op anderhalve km van het centrum, met een tuintje, met drie slaapkamers, met een ingerichte keuken. (Die keuken is nodig, want marathonlopers moeten voor de wedstrijd aan carboloading doen). Even terzijde: mijn broer verhuurt zijn huis in Mechelen ook via Airbnb. Als je interesse hebt! 
• Een stad die gezelligheid en charme mist maar dat compenseert met zotte architectuur. Modern en blinkend, maar heel leuk voor een weekend. De markthal was indrukwekkend, de kubushuisjes intrigerend en het reuzenrad heel tof.
• 
• Vrienden waar ge u goed bij voelt. Waarvan ge weet, dat gaat hier geen probleem zijn om een weekend mee in hetzelfde huis te zitten. Ik denk dat het ongeveer de gemakkelijkste mensen zijn om mee op weekend te gaan en en plus zijn ze ook nog eens superleutig. Meer van dat (is to come, want we gaan ook nog samen naar de Westhoek)
• 
• Kinderen die elkaar niet heel goed kennen, maar na tien minuten onafscheidelijk zijn. Met elkaar, maar ook een beetje met de iPad.

 

Recept:

• Op vrijdagavond komt ge toe, doet ge een korte verkennende stadswandeling en gaat ge de loopnummers gaan afhalen. Daarna smijt ge u vol enthousiasme op de croques monsieurs waarvoor ge alle ingrediënten al in huis hebt en speciaal uw croque machine hebt meegesleurd. Na 1 minuut zegt iemand “Amai, dat is hier zo fel aan het roken” en ontdekt ge dat ge wat cruciale elementen thuis in de kast hebt laten liggen. Croque monsieurs, de running gag van Rotterdam.
• 
• Ge tovert dan eventjes snel een pastabuffet tevoorschijn (carboloading! Luiewijven zijn efficiënte wijven!) en zet u gezellig aan tafel. Gezellige bende, echt waar. De volgende dag eet ge weer een pastabuffetje. Iedereen kan zijn pasta aanvullen met wat ie wil, geen kindergezaag, iedereen content.
• 
• Ge loopt zaterdag een beetje rond in Rotterdam, niet te veel want de marathonbenen moeten rusten en kleine kindjes doen veel dingen liever dan ver stappen. IJsjes eten bijvoorbeeld, of op het reuzenrad zitten.
• 
• Zondag vertrokken de marathonlopers rond 9u richting start. Peter en ik moesten het huisje leegmaken (we zijn zo hard niets vergeten dat we zo hard nog eens terug zullen moeten naar Rotterdam. Oeps) en de kinderen motiveren voor een dag supporteren.
• 
• Ge neemt de tram (de kinderbeentjes van Basiel waren al aan het neuten) richting Erasmusbrug en ziet nog net Lien passeren in haar eerste kilometers. Dan beslist ge de rit uit te zitten tot ze daar voor de tweede keer passeren. Al bij al hebben we toch een paar uur op hetzelfde punt in het stralende zonnetje gestaan, met vier kinderen. Ook een soort van marathon, serieus.
• 
• Ge geeft de kinderen een ijsje, want dan zijn ze een half uur stil. Ge geeft ze een rugzak met drinken en rijstwafels, waar ze naar believen in mogen grabbelen. Ge geeft fruitpap op wat normaal een drukke verkeersas is. Ge lost het op als iemand zegt “Ik moet kaka doen!” en wc’s het laatste is wat ge ziet. Ge houdt de boel in bedwang, want het duurt allemaal lang. Ge denkt bij uzelf dat 1 en bijna 4 eigenlijk nog wat klein is voor een marathon, maar bon. Te laat nu, we moeten erdoor.
• 
• Toen Tom passeerde op 27,5 km zag hij er nog goed uit, hij zwaaide enthousiast naar Basiel en die was door het dolle heen. Ook Lien zagen we alleen maar glimlachen toen zij een tijd later voorbij kwam.
• 
• Daarna spurtten we naar de laatste kilometer en stopten even om een pax media foto te nemen (traditie met Peter!). Ik gooide een kleuter in de draagzak (leve de boba!) omdat hij echt geen meter meer wilde stappen en er geen tijd te verliezen was.
• Op km 41 hebben we nog eens de longen uit ons lijf geroepen voor Tom, maar die hoorde ons niet meer. De man met de hamer was gepasseerd. Dus namen we afscheid van de rest van de supportersbende en liepen naar het afgesproken punt om onze superman op te vangen.

 

Resultaat:

• Lien had bijna niet durven hopen om onder de vier uur te duiken, maar heeft dat toch gedaan. Ik vind een marathon uitlopen al superstraf, maar dit is nog een categorie straffer. Wow Lien, gij felle madam!
• Mijn lief heeft het – in zijn ogen – minder goed gedaan. Hij wilde eindelijk onder de 3u30 duiken, maar heeft zijn ‘slechtste’ resultaat neergezet. Te snel gestart (omdat zijn pacers niet in zijn startvak stonden en hij zijn hartslagmeter vergeten was) en last van de warmte. Uiteindelijk toegekomen op 3:55. Ik vind dat wow, maar hij is zwaar teleurgesteld. Er komt dus een zesde marathon, dat is wel zeker. Hij gaat niet opgeven voor hij zijn doel bereikt. (Een zesde marathon tegen een derde kind, faire deal nee?)
• Ik ben zo fier als een gieter. Op mijn lief, die het toch maar weer gedaan heeft. Op Lien, die er zo hard voor gegaan is. En vergis u niet, de dag van de marathon is eigenlijk niets in vergelijking met de maanden training die daar aan vooraf gaan. Chapeau, allebei.
• Het was een geslaagd weekend. Zonder croques monsieurs, maar met zo’n fijne mensen!