Ik weet niet goed hoe je op een blog moet overlopen van trots, maar het druipt er wel van af. Mijn lief heeft afgelopen week zo maar eventjes zijn 4de marathon (hallokes!) tot een goed einde gebracht. Eindhoven, Berlijn en Zaragossa stonden al op het palmares, maar sinds zondag staat Düsseldorf er ook bij. Met een nieuw record bovendien: 3u34’50”. Hoera en hoezee! Het streefdoel was 3u30 en het heeft er heel lang ingezeten, tot buikkrampen wat roet in het eten kwamen gooien. Maar zelfs dan nog, een absolute topprestatie. Hij gaat wel marathons blijven lopen tot hij onder die 3u30’ geraakt, dus volgend jaar zijn we weer weg. I expect.

We nemen meestal een stevige crew supporters mee, dat was dit jaar niet anders. De trainer moest helaas passen wegens examens, maar zus + zoon + een vriendin + lief waren volop aanwezig. Om voor de bevoorrading te zorgen én voor de mentale steun.

Basiel begreep niet altijd even goed wat er gebeurde, maar vond het wel plezant. Het heeft wel de ganse tijd geregend, maar dankzij de vriendelijke receptiedame aan het hotel en haar vuilzak was alleen mijn kapsel eraan (misschien moet ik toch maar eens investeren in een jas die tegen de regen kan). Sfeer is er genoeg op zo’n marathon, zelfs in de regen.

Via een speciale app konden we zien op welke punten hij op welk moment gepasseerd was, ideaal om het supportersparcours uit te tekenen. Zo konden we op onverwachte punten supporteren. We hadden op voorhand namelijk niet door dat de marathon langs ons hotel zou passeren, tot ik op mijn gemak op het gemak zat en plots mensen hoorde applaudisseren. Een extra mentale steun op kilometer 8, daar waar het duidelijk nog niet echt nodig is.

Eigenlijk is dat zo gebleven, geen echte dipjes. Bij de supporters wel een beetje, toen niet alles volgens plan verliep en we plots naast drinken ook eten moesten geven op niet afgesproken plaatsen. Stress! Mijn schoonzus is er dan even achteraan gehold en het is uiteindelijk toch nog goed gekomen. En zeg nu zelf, wie wil zijn drinkbus nu niet krijgen van zo’n schattige supporter?

Ik kan niet meespreken over de ontlading die je voelt als je over de meet komt, maar laten we zeggen dat er ook serieuze supportersontlading is. Blij dat het voorbij is, want ik ben toch altijd bang dat er iets gaat mislopen tijdens zo’n marathon. En de echte prestatie ligt niet op de dag zelf, maar wel in de maanden training vooraf. Puike organisatie ook in Düsseldorf, alleen wat wreed dat de lopers na de aankomst nog 2 km achter hekken moesten wandelen voor ze buiten geraakten. En dat een biermerk sponsorde, waardoor je dat na 42 km en 195m een pint in je handen kreeg geduwd. Strange!
We hadden op voorhand afgesproken dat we zouden afsluiten in de Burger King, dat mag wel een keer na zo’n weekend. Ik vind curly fries uiteindelijk toch niet zo lekker, maar het was daar wel gezellig.

De chipsvasten heeft wel niks opgeleverd. De laatste 4 weken van de voorbereiding heeft ie geen chips gegeten, ik moest de ene zak die nog rondslingerde in ons huis zelfs verstoppen. Ik was dat helemaal vergeten, maar mijn lief duidelijk niet. Toen hij me eergisteren instopte, zei hij met een uitgestreken gezicht: “Ik heb nog een heel belangrijke vraag, waar heb je de chips verstopt?”
Ik moest al eens vier keer nadenken, want ik was die zak compleet vergeten. Maar hij heeft wel gesmaakt denk ik. En terecht. Proficiat Tom!