Och ja, ge kent dat wel. Ge hebt twee kinderen op de wereld gezet en ge moet al eens opletten als ge niest, dat er zo per ongeluk niets ontsnapt. Ge staat daar ook niet te veel bij stil, het waren twee deftige kastaars die ge eruit geperst hebt (vooral die laatste dan) dus het zal wel normaal zijn dat er af en toe een druppeltje zoek geraakt.
Maar je zegt het voor de zekerheid toch even tegen de gynaecoloog bij de obligate postnatale check-up. Bij Basiel bleek er toen nog een stuk placenta vast te zitten, bij Felix werd op dat moment het spectaculaire aardbeien-verhaal nog eens bovengehaald. Niet door mij overigens, ik ben gewoon voor eeuwig het meisje met de duiveneieren aan haar gat. Anywayz, lekker gechat met de gyn en ondertussen ook even een hormoonspiraal laten plaatsen. Hoe zalig dat is, vertel ik nog wel eens een andere keer.
Ze gaf me toch een voorschrift mee voor kinesitherapie, want na zo’n reuzenbaby vond ze dat sowieso aangewezen. Ik maakte een afspraak en kreeg het advies om gemakkelijke kleren aan te trekken, bij voorkeur sportkleding. Want we gingen wat oefeningen doen, om mijn buikje wat weg te werken.
Om een lang verhaal kort te maken: dat buikje is er nog steeds. Ik heb die sportkleding dan ook nooit nodig gehad. Bij de eerste kennismaking vroeg ze hoe vaak ik ongeveer moest gaan plassen en toen ik “Goh, ik weet niet, een keer of twintig” zei, gingen er honderd alarmbelletjes af. Wist ik veel dat zoiets niet normaal is? Ik heb mijn hele leven precies niet anders geweten. Ik moest een plaskalender invullen en daarna was het zelfs met een sirene. Paniek, paniek. Want als ik er niets aan deed dan zou binnen afzienbare tijd mijn baarmoeder vast door mijn vagina vallen. Ik zweer het, dat zei ze, en daar word je bang van.
Het werden dus geen buikspieroefeningen, maar intensieve bekkenbodemtraining met sonde. Dat die laatste hier thuis steevast dildo werd genoemd, verbaast u vast niks. Dat ik daarbij uren op een tafel heb gelegen en geprobeerd heb om een eend boven de vijver te doen vliegen door mijn bekkenbodemspieren op te spannen, misschien al meer. Dat ik mogelijks met vriendin K. heb gedatet ondertussen, waarschijnlijk wel. Dat de kinesiste dat ongelooflijk gek maar ook hilarisch vond, zeker niet.
Uiteindelijk bleek het met de kracht van die bekkenbodemspieren bijzonder goed mee te vallen, complimenten daarvoor zelfs. Maar mijn blaas was een andere affaire, die werkte niet meer zo goed. Veel te klein geworden en geen deftig communicatielijntje meer met mijn bekkenbodem, zoiets. Naast de tweewekelijkse dildo-met-eend-training, moest ik ook en vooral proberen om mijn blaas te laten rekken. Lees: niet gaan plassen als je moet. Uitstellen. Uitstellen. Au. Nee, je mag nog niet gaan. Uitstellen. Laat die spier rekken. Nee. Aa-aaah-aah. Hmmm.
We zijn een paar maanden verder en ik heb mezelf ontslagen. De kinesiste wilde me nog niet laten gaan, maar ik zie het gewoon niet meer zitten om twee keer per week meer dan een uur weg te zijn voor een eend. En een dildo. Zeker niet nu ik drie keer per week naar de puva moet voor de psoriasis guttata, maar dat is een ander verhaal.
Ik heb plechtig moeten beloven om verder te werken aan het rekken van mijn blaas en binnenkort nog eens een volledige plaskalender in te vullen ter controle. Dat komt er op neer dat je in een maatbeker plast en alles zorgvuldig noteert. Dat is raar en grappig en moeilijk, but a girl has got to do what a girl has got to do.
Is er wat veranderd? Ja mens. Ik moet ’s nachts niet meer opstaan om naar de wc te gaan! Wat natuurlijk geweldig goed uitkomt, nu die niet meer op onze kamer staat. Ik kan zelfs weer inslapen als ik toch voel dat ik eigenlijk wel zou kunnen gaan. Er gaat een wereld open. Ik kan ook een halve dag aan het werk zijn en denken “tiens, ik ben nog niet naar de wc geweest”, terwijl dat vroeger minstens 1 keer per uur was. Ik slaag er ’s morgens al in om 400 ml te produceren (feestje!) en op andere momenten zelfs al vlot over de 300 ml. Er is nog werk, maar ik kom van plasjes van 50 en 100 dus ik ben al zo blij als een vis in het water.
Goh water. Daar moet je van plassen zeker?
alléé, ik zou zeggen Bottoms up! Maar dat komt vreemd over zeker? 😉
Totaal_niet.
O, ik herinner me nog zo’n moment, net toen we thuis waren na de bevalling van mijn oudste. Ik had in het ziekenhuis al gemerkt dat dat kraamverband wel erg handig was als ik naar het toilet moest en niet wist (echt niet WIST) hoe ik het goed moest ophouden. Ik moest dus naar het toilet, boven, en ik riep nog naar mijn man: shit, ik hoop dat ik op tijd ben. Ik probeerde naar boven te rennen, maar dat ging niet vlot omdat ik mijn benen tegelijk dicht wou houden om niets te verliezen, wat niet lukte, en ik voelde gewoon alles naar beneden lopen. Toen ik boven was en op het toilet ging zitten, kwam er niets meer uit. En toen zag ik de trap en riep ik dat mijn man een dweil moest zoeken.
Maar het is goedgekomen. Ik heb na allebei de koters (de tweede was ook heel groot) netjes postnatale kine gedaan en zelfs de hevigste niesbui krijgt me nu niet meer klein. 😉
Wist je dat je ook een vliegtuigje kan kiezen ipv een eend? Beetje voor de variatie…
Ik had net het omgekeerde na mijn bevalling…. ik kon niet meer plassen…. tot drie maal toe hebben ze een blaassonde moeten plaatsen
Iedere keer meer dan anderhalve liter uit mijn blaas. Ik kreeg ook de tip om naar de kine te gaan…. maar eerlijk? Ik durf niet….
Geweldig dat je dit post, in jouw heerlijk ludieke schrijfstijl maak je alweer een moeilijk onderwerp bespreekbaar. Proficiat trouwens met je plasjes – waar een mens toch blij van wordt nietwaar 😉
amai, wat moet dat vroeger ambetant geweest zijn als je elk uur naar ‘t wc moest. Ik kan me gewoon al niet inbeelden dat je ‘s nachts moet opstaan om naar ‘t toilet te gaan
Mijn zus heeft uiteindelijk een kleine operatie moeten ondergaan om het weer in orde te krijgen (na 3 zwangerschappen).
Qua “wat een zwangerschap met je doet” horrorverhalen kan dat hier ondertussen wel tellen. Misschien kan je er een boek over schrijven “over aardbeien en eendjes” of zo 🙂
Nee serieus, ik vind het super dat je die ongemakkelijke zaken allemaal hier zo open durft te bespreken. Er hebben hier bij het lezen zeker al veel vrouwen gedacht “oef ik ben niet de enige”. Chapeau voor die openhartigheid!
Leuk dat je dat zegt Kim! Want sommige mensen in mijn omgeving vinden het wat ongepast dat ik over zulke dingen schrijf. Maar ze zijn er, dus we moeten het er wel eens over hebben vind ik. Op een luchtige manier liefst :).
Hmm! Interessant! Ik moet nog bevallen van mijn tweede dochter en heb niet de indruk dat er letsels zijn van de eerste bevalling, maar mijn vroedvrouw raadde me aan om toch eens bij een kinesist langs te gaan omdat signalen van een blaasontsteking bijvoorbeeld anders zijn tijdens een zwangerschap. Kan je mij het adres van je kine eens doorsturen? Ze lijkt me wel de juiste ervaring te hebben — en van de kinesisten bij wie ik ging om enkelligamenten te versterken en grote tenen te mobiliseren ben ik dat nog niet zo zeker!
Ik ging bij Kinepunt in Gent. Heel content van, maar zoals mijn gynaecologe zei: zoek eentje dicht in de buurt, anders is de opgave om te gaan te groot. Er zijn er veel hoor, met bekkenbodemspecialisatie. Zelfs als ze ook tenen doen 🙂
Bedankt! Dat is maar 10 minuten fietsen, en bracht me ook nog op een ander idee, nog dichter.
Ik lees nu pas je artikel. Merci voor het schrijven! Ik ga volgende week naar de kinesist en het is echt driiingend! Niezen en lachen, het zijn dingen die ik tegenwoordig met gekruiste toegeknepen benen moet doen. En dat na 1 babytje al!!
Helpt het echt om je plas langer in te houden? Ik moet nu elke nacht uit bed en we hebben maar 1 toilet (beneden), dus zou daar graag vanaf geraken. Ik probeer het in alle geval! 🙂
Haha, ik was dat al vergeten, dat dat met een eend is! Na de zomer mag ik ook mijn dildo weer boven halen, jochei.
Hier kwam het besef toen mijn man een week na de bevalling een mopje maakte en ik gewoon in mijn broek plaste. Op het tapijt. Dat vertellen ze u niet zulle, voor ge moeder wordt! 😉