Op vrijdagavond was het voetbal, ideaal moment om met een boekje naar de wc te gaan. Het deed pijn, maar dat zijn we na bijna drie jaar aardbeien wel gewend. Normaal trekt dat even later weg, nu werd ik er de hele nacht wakker van. De volgende ochtend kon ik niet zitten en was ik na twee uur alleen met Basiel aan het huilen van de pijn. Dokter van wacht.
Een kleine, gedrongen man met ketting en croqs deed de deur voor me open. Ik zag het op slag minder zitten om mijn broek af te steken voor dit exemplaar (croqs he jongens, croqs). Maar ik kon ook niet meer van de pijn, dus down with the pants. Ik kreeg een diepe “ma meiske toch”. Maar ook de raad om het weekend door te komen door op ijsblokjes te zitten of naar spoed te gaan. Maandag moest ik sowieso naar de gynaecoloog, ik zou het wel volhouden tot dan.
Ik ging op zaterdagavond zelfs naar de luiewijven-sleep-over bij Lien. Haha, allemaal lachen met het aambeien-verhaal. Tot ik zondagochtend naar de wc moest. Dat was een drama, een drama. Ik moest me vasthouden om niet flauw te vallen van de pijn. Wel megasteun van megawijven, maar zot veel pijn.
Maandag kwam ik bij de gynaecoloog binnen en kon niet ingaan op het verzoek om te gaan zitten. Ik zal eens kijken, zei ze. Dat werd al snel. Oei, ik zal ze onmiddellijk moeten insnijden, want ze zijn getromboseerd. Twee eieren en een druif. Getromboseerde aambeien met oedeem, ik raad je aan om het niet te googlen. Spuitjes in de plaats van verderf (auw, auw) en meteen daarna het mes erin. Er zijn naar het schijnt een stuk of 10 bloedklonters uitgekomen en heel wat vocht. En ook een bloedbad op de schone parket van haar kabinet. Sorry.
Ik heb me toen even euforisch gevoeld, maar dat bleek plaatselijke verdoving te zijn. Tegen dat die uitgewerkt was, begon de hel pas echt. Nog erger dan voor de insnijdingen, wat dus niet het plan was. Na een paar uur kromtrekken van de pijn, heeft mijn lief me in de auto geduwd richting spoed. (Op handen en knieen, stel het u vooral voor). Een medaille voor mijn lief trouwens, want hij heeft dingen gedaan die echt niet elke man zou doen. Hij staat naast mij, houdt mijn hand vast en is mijn held.
Als ge met een dikke buik al wenend de spoed binnen stapt, denken mensen uiteraard dat ge moet bevallen. Haha. Persen in deze situatie? Gij zijt zot zeker. Enfin, wachten, mensen die naar uw gat komen kijken, “Amai, dat is heel serieus’, mensen die een suppo proberen te steken maar er niet door geraken, afzien, wachten, wenen, mensen die naar uw gat komen kijken. Uiteindelijk kwam de beslissing me op te nemen (op materniteit, zonder boeleke) met ijspacks en laxeermiddel. En hulp voor alles, want op dat moment kon ik niets meer alleen. Zelfs niet uit bed komen, you can tell.
De volgende dag opnieuw naar de chirurg, voor nieuwe insnijdingen. Ze waren blijkbaar nog groter geworden. (Ja, mijn lief is een goede observator. En dat terwijl de eerste dokter op spoed had voorgesteld dat hij buiten zou gaan. Achteraf een geluk dat hij alle stadia gezien heeft, dat bleek nog nodig.) De plaatselijke verdoving werkte niet, waardoor ik zijn zaaltje bij elkaar geschreeuwd heb. Genant, tot in het kwadraat, maar ik kan me niet meer schamen. Ik was twee minuten daarvoor nog in mijn onderbroek langs de wachtzaal gemoeten, dus hey. Hij wist niet goed wat hij moest doen, want de normale behandeling kon niet vanwege mijn hoogzwangere toestand. Het water er af laten en verder overleg met de gynaecoloog afwachten.
Een uur later kwam de pijn tot een nieuw hoogtepunt. Echt, ik ben bevallen zonder epidurale met een weeënstorm. Maar daar was een duidelijk einde in zicht en dat duurde maar een kleine twee uur. Nu zijn we al een paar dagen onderweg en de pijn is bij momenten even hevig. Ik heb gebeld, want ik werd gek. Uiteindelijk heb ik een spuit gekregen, waar ik 12 uur suf van werd. Heaven.
Ondertussen werden er aan mijn thuisfront blijkbaar vergaderingen gehouden om me tot daar te krijgen, want een gewone autorit (van 100 km) is uitgesloten. Maar alleen blijven evenmin, ik heb voor alles hulp nodig. Bovendien loopt hier nog een kleuter rond, die niet begrijpt waarom zijn mama de hele tijd pijn heeft en in een bed ligt. Mijn zotte tante heeft haar auto omgebouwd en er een comfortabele ambulance van gemaakt. Jammer dat het al bijna middernacht was en te donker voor een foto, want het was echt spectaculair. Dertien donsdekens en kussens, ik kon helemaal plat liggen. De spuit werkte ook nog, dus het was het ideale moment om vervoerd te worden. Zij hebben me bij mijn ouders afgezet. Een dag later is mijn moeder Basiel van school gaan halen, die hier nu ook is. Want on top of everything is mijn lief even heel druk bezig op het werk, waardoor hij nog tot zondag lange dagen weg is.
Pas op, ik word hier supergoed verzorgd. Mijn moeder is verpleegster, nooit gedacht dat ze dat voor mij ook nodig zou hebben. Grenzen worden hier constant overschreden, ik moet mijn gêne-lat steeds lager leggen. Want zoals je misschien wel had kunnen bedenken, een mens kan niet stoppen met naar de wc te gaan. En dat is, ondanks hopen laxeermiddel, sterven.
Ik durf nauwelijks iets te eten, want we erin gaat, moet er ook uit. Ik word bij momenten gek van de pijn en slapen is ook geen topper. Ik ben eigenlijk de wanhoop nabij. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo moet bevallen, ik kan nauwelijks bewegen. Mijn moreel zit dik onder nul, maar ik probeer het toch nog even vol te houden.
37 weken en 4 dagen, er is nog kans dat het geneest en dat ik er vlot die baby van 4 kg uitpers volgens plan. Toch?
Jee zeg dit is echt wel heavy, weet ff niet wat zeggen behalve respect jong, dat je dit doorstaat… Pfffff. Hopelijk kan je er wat moed inhouden en inderdaad volgens plan binnenkort bevallen en dit allemaal snel vergeten!
Mieljaar jong, ik zou echt stilaan smeken op blote knieën om een keizersnede. Respect jong, dat gij het nog (min of meer) uithoudt. Sterkte, Sofieke!
Oh boy. Ik ben echt meermaals ineengedoken van plaatsvervangende pijn. Veel sterkte daar!
Amai Sofie!!! Wat een hel waar je door moet! Ik hoop dat alles snel geneest en de pijn weg is zodat die baby van 4kg er vlotjes uit floept :-)! Veel beterschap!! Alexandra
Courage en ja hoor! dat komt goed!
Ik heb een gelijkaardig verhaal, maar dan na de bevalling. De pijn en de schaamte is heel erg. Ik had net een baby van 4, 5 kg zonder epidurale gekocht, maar de pijn van die aambeien deed mij echt om mijn moeder huilen. Manlief was ook echt in shock.
en alle dokters die keken ook…
Maar dat heeft geen 2 weken geduurd. echt niet. en nu heb ik daar bijna nooit meer last van.
Duimen, en zo veel mogelijk rusten.
Kan er precies ook niet veel opzeggen behalve tonnen respect en ik hoop dat het SNEL geneest zodat je gewoon kan bevallen en op die tweede bevalling ook met plezier kan terugkijken!
maar sofie toch !
hopelijk genees je snel en het is wat je nu allemaal moet meemaken vlug een nare herinnering aan je 2de zwangerschap.
ik wens je een “vlotte” bevalling toe.
sterkte !
Ai ai klinkt echt héél pijnlijk. Laat je maar zoveel mogelijk helpen!
Niet fijn.
Hey Sofie, sterkte meisje en de moed er in houden! Nog even en alles is achter de rug! Geniet maar van de goede mama verpleegster!Veel beterschap!
F*ck sofie, wat erg. Zoals hierboven gezegd, ik ben ook een paar keer in elkaar gekrompen bij het lezen van je verhaal.
De moed zou ook even in mijn schoenen zitten nu. En dat in combinatie met die hormonen… heavy!
Stapje voor stapje en dagje voor dagje zien, er is helaas weinig dat je kan doen… behalve je daar door al die liefde te laten omringen. Veel courage!
Het lezen alleen al deed me bij momenten op mijn stoel kronkelen van plaatsvervangende ellende. Ik weet hoeveel pijn een kleinere versie van die ondingen al teweegbrengt (tja, begonnen bij de bevalling van mijn oudste), ik kan me wel iets inbeelden bij hoe je afziet. En dan nog hoogzwanger. Meiske meiske toch. Ik hoop dat het nog overgaat voor je moet bevallen. Ik hoop ook dat je voor die bevalling de lat voor jezelf niet te hoog gaat leggen, en ten koste van elke prijs natuurlijk wil bevallen. Let go let go… je hebt nu al een kanjer van een beloning verdiend voor de pijn die je al doorstaan hebt. Sterkte, heel veel sterkte nog gewenst!
En als dat laatste zinnetje niet lukt. So what? 2 spoedkeizersnedes hier, één gewone bevalling ertussenin. Ja gewoon bevallen is natuurlijk, je kan de baby direct vastpakken etc etc. En heeft ook mijn voorkeur. Maar als het niet gaat, dan gaat het niet en we voelen ons als moeders al genoeg schuldig om de onnozelste dingen, laat dat er niet nog één zijn. Als je na een uur op recovery Dorus dan toch in je armen hebt, dan bleit ge es extra goed, eh voilà. Mijn 2 keizersnede kinderen waren niet gelukkiger of ongelukkiger dan het natuurlijke bevallingskind. Ze waren niet motorisch voor of achter. Niet emotioneel voor of achter. Ze hadden geen sterkere of minder sterke band met mezelf. Niet meer of minder verlatingsangst. Die hebben daar absoluut niks van gemerkt. Mijn eigen lijf wel uiteraard, maar als het mot, dan mot het! Zonder schuldgevoel…
hear,hear!
en zo veel sterkte toegewenst.
Oh maar Marianne, in GHB mocht ik mijn baby ook meteen vastpakken na mijn keizersnede! en in de recovery mocht hij al drinken! In sommige ziekenhuizen laten ze ons mama’s geen uur liggen zonder baby! Hopelijk volgt de rest snel! 🙂
Ha! Dat is goed nieuws dat dat al in sommige ziekenhuizen kan. Bij ons helaas niet het geval. Bij de eerste vond ik het vreselijk want ik was daar totaal niet op voorbereid. Bij de tweede wel en toen heb ik maar geslapen op de recovery, in de wetenschap dat de tijd dan rapper vooruit zou gaan en als ik wakker zou worden ik mijn dochter eindelijk ging vasthouden :-).
Ocharme, ocharme, ocharme! 🙁 Da’s alles wat ik kan denken. En ook wel hoe flauw ik mezelf nu vind dat ik nog niet eens naar een gynaecoloog durf te gaan vanwege een onnodig schaamtegevoel.
Veel courage Sofieke ,
Laat je maar goed vertroetelen , door al wie om je geeft..
En dat zijn er velen !!!! <3
mo wuuuuuukk?
Wat.Een.Horror!!! Ik ging al bijna janken van te lezen alleen al. Ik ben geen dokter, maar van mij zou je via keizersnede mogen bevallen. Allez, dus toch vroeger thuis dan gepland, de Poep heeft beslist… Courage!
Boehoe wat een verschrikkelijk verhaal.
Veel moed en beterschap!!
Misschien is mijn kinderwens niet eens zo groot. What the fuck is dit? Ocharme toch!
Respect dat je dat zo’n horror kunt relativeren. Veel moed!
Goeie moed! Klinkt echt verschrikkelijk vervelend. Mijn eigen tweede zwangerschap was ook echt geen pretje, maar dit heb ik toch niet meegemaakt. Die bevalling komt wel in orde, denk ik, ze zijn inventief. Maar ik hoop dat je ervan af bent tegen dan.
Hoi Sofie, ik ken je niet, maar las je verhaal via fb…ik weet perfect wat je doormaakt… Been there, done that…ben toen ook van de ene ijszak op de andere gaan zitten, of zo veel mogelijk liggen…als dat al lukt op het einde van de zwangerschap hé! Ik raad je aan om zeker met epidurale te bevallen! Is bij mij na de bevalling vrij snel verbeterd ( na weer eens in te snijden op de verlos tafel onder epidurale!) nadien veel pijnstillers gekregen en vrij vlotte genezing omdat de druk van mijn zwangere buik weg was. Veel goede moed en succes hé!
Ik heb onder totaal andere omstandigheden veel pijn en nog iets meer schaamte gekend, en ook het voldongen feit dat er gewoon geen andere oplossing was dan u laten te verzorgen door mensen (en moeders) van wie ge hadt gehoopt dat dat nooit nodig zou zijn.
En ik wil alleen maar zeggen:
ik voel me minder beschaamd nu ik lees dat het ook volwassen en stabiele vrouwen kan overkomen.
Danku voor het vertellen van je verhaal. Hou ons op de hoogte. Als je wil.
Heel veel sterkte gewenst, en vooral een snelle verlichting van de pijn en volledige beterschap! En ik duim heel erg dat je achteraf met een positief gevoel op de bevalling kan terugkijken, hoe die uiteindelijk ook moge verlopen.
Autch. Ben ik zo blij dat ik niet meer zwanger ben. ..