Toen de thema’s binnen kwamen voor de wijvenweek, was dit de ondertitel bij vandaag. ‘Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten’. Dat omschrijft nu eens werkelijk perfect wie en hoe ik ben. Ver weg ben ik een beautyqueen, maar in het dagelijks leven_totaal_niet. Ik werk niet toevallig bij de radio, mijn babe-gehalte is te klein voor televisie.

Het zal u dan ook niet verbazen dat ik mij vooral toeleg op hygiëne in de ochtend. De wekker loopt hier meestal af rond 6u, bij bepaalde shiften ook om 4u15 en soms om 8u. Bij die eerste twee is er geen tijd te verliezen en bij die laatste lummel ik meestal net iets te lang rond in mijn badjas, om dan nog snel in de douche te springen. Om heel erg in detail te treden, mijn haar wordt meestal om de andere dag gewassen, maar af en toe gebeurt het ook elke dag. Een ideale tip tegen een algemeen ‘ik voel me zo mottig’-gevoel: was ne keer uw kop haar, kan wonderen doen. Als dat ’s morgens is, wordt dat trouwens niet gedroogd of zo. Ik laat het gewoon drogen, los of in een knotje. Makkelijk haar, dat wel.

Maar ik heb wel een probleem met ander ‘haar’. Ik heb het daar al een paar keer over gehad, zoals u hier en hier kan lezen. Mijn beautyqueengehalte wordt plots gigantisch hoog als het daar op aan komt. Er mag haar op mijn hoofd staan (liefst eigenlijk) en met de nodige grondige onderhouds en binnendeperken-werken ook down under. (Ja, ik vrees het moment dat mijn buik zo hard in de weg zit dat ik er niet meer aankan. Ja, geef maar tips hoe ik dat dan moet oplossen. Want ik weiger met een oerwoud op de bevallingstafel te liggen). Voor de rest is haar niet toegestaan. Niet op de benen. Niet onder de armen. Niet. Nooit. Dat gebeurt hier dus elke dag ongeveer. Anders word ik gek en voel ik me compleet onsexy. Het is maar dat u het weet.

Make-up dan. Dat heb met mate. En eigenlijk gebruik ik het alleen voor mijn bijjob. Als ik op een podium onder een spot ga staan, is het vaak wel nodig om de ogen een beetje bij te werken, alsook de teint. Voor een presentatie mag moet het the whole nine yards zijn. Dan geniet ik daar ook van, net als van mijn outfit op dat moment. Maar er is geen haar op mijn hoofd (ah ja, want ze staan alleen daar) dat er aan denkt dat om me elke dag op te maken. Ik zal dat wel doen als het nodig is. Als ik nu al dingen moet gaan verbergen, wat ga ik dan over 20 jaar doen? En ja, ik heb wel eens een puist. Dat neemt u er dan maar bij. Sorry.

Schoenen dan. Die maken of kraken een outfit. Helaas heb ik de meest lastige voeten van de planeet. Ik heb altijd pijn, altijd. Ik wring me vaak in hoge hakken, maar soms is de pijn me te erg en ga ik toch voor een comfortabel exemplaar. Ik voel me daar altijd slecht bij. Maar liever een klein beetje minder sexy, dan vreselijke pijn. Als ik ooit aan mijn lijf laat prutsen, zal het aan mijn voeten zijn. Ik zou graag fashion op de eerste plaats zetten, maar het moet praktisch blijven. Ik voel me hier geweldig schuldig over. En minder vrouw. Ik heb nog geen enkel paar mooie schoenen gevonden die echt goed zitten. Geen enkel.

Waar ik wel gigantisch over nadenk. Is de outfit. Ik ben helemaal  Trinny & Susannah. Ik ken alle regels. Ik zou een geweldige personal shopper zijn. Ik heb een moeilijk lichaam, maar ik weet daar mee om te gaan. Ik heb niet het budget om alles te kopen wat ik wil (jammer!), maar ik kan met weinig geld ook al veel toveren. En ik verander graag. Ik heb veel schoenen (die weinig gekost hebben) en volgens mijn lief gigantisch veel kleren (maar hij liegt, dat valt echt mee, te weinig vind ik zelf). Ik heb een kleur- en stijlanalyse laten doen en werd daarin vooral bevestigd in mijn vermoedens. Ik doe het met wat ik heb. Dat betekent dat ik soms geweldig ongelukkig ben over mijn outfit en soms een instant sexy-boost krijg. Dat betekent ook dat ik een gigantische koffer moet meesleuren als ik ook maar één nachtje niet thuis ben.

We vertrekken donderdag naar New York. Mijn lief vreest voor zijn rug.