Stel dat je begin juni 2011 de krantenwinkel bent binnengestapt om de Flair te kopen, dan zou het kunnen dat je het artikel over snelle koppels hebt gelezen. Wij waren daar toen eentje van, omdat we elkaar op 14 januari 2011 voor het allereerst hebben gezien en op 16 april een huis hebben gekocht. In hetzelfde jaar, ja.
Ik wist toen al dat hij de man van mijn leven was, maar ik kende hem nog niet zo heel goed duidelijk. Anders had ik hem nooit meegesleurd in een fotoshoot voor de Flair. Vijf jaar later heeft hij het er namelijk nog moeilijk mee, uhum. Als er één moment was waarop onze relatie op losse schroeven stond, dan was het wel toen hij naar de make up moest en een turqouise polo moest aantrekken van de styliste. Anderzijds: het blijft een running gag onder onze vrienden. En toen we onlangs de fotograaf van de shoot op een trouwfeest tegen het lijf liepen, herinnerde zij zich ook nog ‘die man die maar niet wilde lachen’.
Soit, het waren uiteindelijk wel mooie foto’s – wij waren de cover van het artikel, dat doen ze niet zomaar natuurlijk – en eigenlijk is het wel grappig. Want dik vijf jaar later kunnen we wel zeggen: ja, toen compleet crazy in het diepe gesprongen maar vandaag wel nog altijd gelukkig. Ondertussen in huis nummer twee, en aangevuld met twee kindjes. Ha. Gij nu.
Maar over die kindjes. We hebben het in dat artikel al over een kroost.
“De namen staan al vast.” Dat was toen eigenlijk wel waar: we zouden een Janne en een Mathijs krijgen. Dat hadden we zo beslist. Janne was al meer dan tien jaar mijn lievelingsnaam en in mijn hoofd ging ik ook al even lang ooit moeder zijn van een dochter, van een Janne. Tom zag die naam ook helemaal zitten, dus daar was geen discussie over.
Exact negen maanden na onze eerste ontmoeting, zat ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Schrikken, want hoewel we bewust de anticonceptie achterwege hadden gelaten, hadden we toch niet echt verwacht dat het meteen prijs zou zijn. Wel dus.
Zijnoot: Ik snap niet hoe onze ouders dat eigenlijk overleefd hebben. Wij waren gigantisch zeker van ons stuk en ik zou niks veranderen aan hoe het gelopen is, maar hoe zot is dat eigenlijk wel niet? Samenwonen na een week, een huis kopen na drie maanden en anderhalf jaar na onze allereerste ontmoeting een baby in het gekochte huis installeren. At hindsight: geschift. Maar ik ben nog altijd even zot van hem, dus we mogen er al eens mee lachen. Maar toch, moesten Felix of Basiel daarmee afkomen….owla gasten.
Het heeft verschrikkelijk lang geduurd voor we wisten dat Basiel een jongen was. Pas op 22 weken godbetert, ik was toen al bijna gestorven van nieuwsgierigheid. Ik hoopte vurig op een dochter, maar omdat er zeker nog kinderen zouden volgen, mocht het even goed een jongen zijn. Tom was er trouwens vanaf dag 1 (14 januari 2011 dus – ja we hebben het daar mogelijks toen al over gehad) van overtuigd dat we eerst een jongen en dan een meisje zouden krijgen. So far, so good dus.
Ondertussen was er in mijn familie een Mathis geboren, waardoor Mathijs zo’n beetje in de verdrukking raakte. Plots zag ik dat ook niet meer zitten als naam, trouwens. Toen begon de zoektocht. Ik overstelpte Tom met voorstellen (Corneel, Max, Oscar, Felix, …), maar kreeg meestal gewoon een VETO terug. Hij kwam zelf niet verder dan Jonas of Niels. Dat zag ik sowieso niet zitten, maar we hebben ook allebei neefjes met die naam. Van tafel dus.
Toen dacht ik terug aan dat moment waarop ik grote fan was van interieurprogramma’s (nog altijd eigenlijk) en dus met veel enthousiasme naar de eerste reeks van The Block keek. Bij de eerste reeks in 2004 was er een koppel dat een week na het einde van de opnames beviel van hun eerste kindje, een Basil. Ik herinnerde me dat ik dat zo’n stoere en coole naam vond (toen al!), en dat ik Basiel Brutin eigenlijk wel geweldig vond klinken. Ondertussen kende ik trouwens nog een Basiel, want mijn collega heeft er ook eentje. En ja, ik zag dat eigenlijk wel zitten.
Tom helemaal niet. Maar hij zag ook geen enkele andere naam zitten die ik voorstelde. Mij best ok, maar van zijn kant kwamen ook geen andere voorstellen. Ik zat ongeveer elke avond met een fluostift in boeken te neuzen en te panikeren, tot hij op een bepaald moment zei: “Basiel Brutin, dat klinkt eigenlijk wel geweldig he! En ik heb het eens opgezocht, er bestaat er nog geen enkele in Vlaanderen”.
Vanaf toen was Hugo (de werknaam) een Basiel. Toen we de naam na 24 juni 2012 eindelijk konden uitschreeuwen waren de reacties heel gemengd. Sommige mensen vonden het een fantastische naam, anderen waren niet bepaald enthousiast. Ik illustreer het even met een gesprek dat plaatsvond een paar uur na de bevalling:
“Hoi mam, jullie kleinzoon is geboren”
– Tranen, gejuich, vanalles aan de andere kant van de lijn.
“Hij heet Basiel.”
–Hahahaha, nee, serieus, hoe heet hij echt?
“Hij heet echt Basiel”
–Ah. Ok, dan zullen we daar wel aan wennen zeker?
We hebben nog vaak gelachen met dat telefoongesprek. En ondertussen is Basiel zo Basiel als hij maar Basiel kan zijn. Ik vind het nog altijd een stoere, coole naam. Maar ik kan er ook nog altijd aan twijfelen. Want als er eerst een Janne was geweest, was daar waarschijnlijk nooit een Basiel op gevolgd. Na Basiel wilden we een beetje in dezelfde stijl blijven, vandaar Felix. Maar dat verhaal vertel ik nog wel een andere keer.
Ik moet dringend eerst een filmpje maken van hoe die stoere Basiel Ernie imiteert die Bert aanspreekt over de banaan in zijn oor, want dat is echt hilarisch.
*De inspiratie voor deze blogpost heb ik bij Lilith gehaald, het heeft alleen wat langer geduurd dan gepland, voor hij er ook echt kwam. Vakantie en al.
**En laat ook even weten hoe dat bij jou ging he. Inspiratie opdoen kan nooit kwaad! En ik ben altijd benieuwd naar andere namen…
Ik twijfel soms ook nog aan de naam van mijn zoon. Misschien hoort dat er wel bij. Ik herinner me hoe gechoqueerd ik was als kind als mijn ouders zeiden dat het ook x of y had kunnen zijn. Maar zo is dat wel, je blijft als mens evolueren, en hoewel je je alleen nog maar naam a kan voorstellen, blijven b en c (en d, die je nooit bedacht had op dat moment) in je achterhoofd.
Overigens: ik heb de naam van mijn zoon gekozen een dag of tien nadat hij geboren was. Blijkbaar is dat not done in België, maar er zijn veel culturen, niet eens exotische (Denemarken!) waar dat net heel gebruikelijk is, pas na de geboorte kiezen. Ook dat zou ik nu misschien anders doen, maar nogmaals: een mens verandert.
Wat me opvalt, is dat voor de meeste mensen de betekenis van de naam niet doorslaggevend is. Voor mij dus wel.
Toffe post! Namen zijn cool, en zeker de verhalen erachter.
En wat je nu vergeet te zeggen, hoe heet je zoon :)?
zo grappig 🙂 gelijkaardig proces hier. ik kwam met alle voorstellen met één duidelijke favoriet. alles werd stuk voor stuk afgeknald door hem zonder dat ie zelf met iets op de proppen kwam. dan heb ik bedacht: ik laat het wat bekoelen. twee maanden later zei hij zelf: ik heb iets bedacht en ge gaat het tof vinden, ik vind uwe favoriet de beste naam. waar ik dan voor de vorm wat lauwtjes op reageerde 😀 met mijn slecht karakter. enfin, klinkende overwinning zonder bloedvergieten. moewahahahah.
Lees ik daar bij Tom nu echt ‘twee of drie’? Tijd om hem dat terug onder de neus te duwen, me dunkt 🙂
Hmm. “Twee of drie” – hij blijft bij twee :/ . Aaaah.
(Maar ik zou het wel kunnen, ik heb nog zeker 3 van die Flairs liggen ;))
En ik maar denken dat Basiel een eerbetoon was aan een zekere Ilse B, want zonder haar geen Basiel 😉
Haha, had gekund 😉
Wij hadden al lang 2 meisjesnamen. Eenmaal zwanger en we wisten dat het een meisje was begonnen we sterk te twijfelen. Ik wou vooral naam A( June) en Yannick wou naam B( mag ik niet vrijgeven :p).. Dus de discussie kon beginnen. Al voelde ik dat het geen een van de twee zou worden. Een 3 de naam ” IZA” ging met de glorie lopen.
Yannick blijft ervan overtuigd dat als we ooit nog een dochter krijgen zijn naam nog in de running is. Dit is dan ook de reden dat ik absoluut verbod kreeg om de naam prijs te geven. Ik voel dat de namen niet meer in de running zijn, niet omdat ze plots ‘ lelijk’ zijn maar niet bij mij of mijn ‘toekomstige’ kinderen passen :D. Dit zal wel weer een of andere raar voorgevoel zijn dat wij vrouwen nogal vaak bezitten. Ik voelde dat mijn baby geen June of .. was.. Tis een Izatje en ik ben nog steeds zeer tevreden over onze keuze.
Ook hier waren de reacties niet even positief. Bij de geboorte van mijn oudste dochter Loeka zei mijn moeder dat het liedje My Name Is Luca’ veel goed maakt’ :-/
Wat mij enorm opviel is dat bij 2e kindje mijn 2e en 3e keuze van het oudste niet meer in overweging kwamen. ‘k vond die ineens niet meer zo mooi, en dat vind ik heel vreemd van mezelf.
Ik herinner me nog die eerste reeks van The Block en het koppel met de goede smaak met het zoontje Basil, evenals de reactie van een ander koppel, “dat is de naam van onze hond” 😀 Ik vind Basiel overigens totaal geen hondennaam.
Had ik 15 jaar geleden een zoontje gekregen, het was ook een Mathijs geweest, of Ewout. Als tiener heb ik nog gebabysit voor een Mathijs en sedert dien was dat altijd mijn favoriete naam. Meisjesnamen die toen mijn favoriet waren: Fien, Sien, Lies, Mies, Miet, Loes, etc.
Ondertussen is daar een Australische (half-Franse) schoonbroer bijgekomen, evenals een Japans schoonbroer (en hij en mijn broer wonen ondertussen ook in Australië) en dan nog een duitstalig Zwitserse schoonzus. Mathijs, Miet,…ik zie het hen niet uitspreken. Dus uiteindelijk wilde ik toch namen die in verschillende talen werken. Er zijn veel jongensnamen die eigen zijn aan onze taal, maar toch perfect kunnen in andere talen, zoals bv. Willem, Floris,…. Dus voor een jongen waren dat de kanshebbers. Maar voor meisjes ken ik zo geen namen en ja, ik zou twee meisjes krijgen tot mijn grote vreugde (tweeling).
En zo kwam ik toch bij de klassieke namen uit, Anna, Martha, Hanna, Helena, Alice, Clara, Eva…ook Ada vind ik heel erg leuk. Ik wilde geen twee namen met dezelfde beginletter, dus een combinatie à la Ada en Alice was uitgesloten. De namen moesten ook verschillend genoeg zijn (geen Anna en Hanna, verschiet niet, in de tweelingroep op facebook kom je echt zo’n combinaties tegen). Gezien ik toch altijd een klein Liesje wilde, viel de keuze snel op Alice. En ‘t was redelijk snel duidelijk dat ik daar Clara bij wilde. Maar de twijfel sloeg wel toe, want laat Alice nu wel niet de naam van mijn grootmoeder zijn en Clara de naam van haar zus. Ik wist dat ik wel wat commentaar zou krijgen van de familie bij die keuze. Dus dan misschien toch Anna en Clara? Of Hanna en Alice?
Uiteindelijk hebben ze zich veel te vroeg aangemeld (10 weken te vroeg). Ik werd in alle haast naar het OK gerold voor een spoedkeizersnede en besefte dat ik nu wel moest beslissen. Dan toch Alice & Clara, toch bij mijn eerste gedacht gebleven en ‘k ben er nog altijd blij mee.
Ik ben 4x veranderd van gedacht 😂 en maar bleiten omdat ik het niet wist wat ik wou, maar eigenlijk ook wel. Mhehehe
Hier ook een Felix. Samen beslist toen Felix Baumgartner van heel hoog uit de lucht sprong. Toen vastgelegd dat als er ooit een jongen komt, hij dan Felix zou heten… Meer dan een jaar later gebeurde dat dan ook. En omdat Felix ‘geluk’ betekent natuurlijk ook. Benieuwd naar waarom jullie Felix een Felix is geworden.
De naam van onze dochter kan ik nog niet verklappen – ze zal pas komende maandag bij ons komen – maar het verhaal erachter al wel: drie jaar geleden deden we in haar thuisland (en dat van haar broer) een adventure tour in de Cango Caves in Oudtshoorn, samen met twee Zuid-Afrikaanse mannen. Omdat wij een fototoestel bij hadden en zij niet, stelde ik voor om hen onze foto’s door te mailen. Een van de mannen gaf toen het e-mailadres van zijn dochter door omdat hij zelf een computerkluns was, en dát meisje had de mooiste naam ter wereld, die nu, drie jaar later, de inspiratie is voor de naam van het allermooiste meisje ter wereld.
Onze dochter heet Olivia. Die naam lag lang voor haar geboorte al vast. De enige naam waar mijn man en ik het onmiddellijk over eens waren. De meest mensen reageerden heel enthousiast. De reactie van mijn – intussen overleden – opa daarentegen:
‘Hoe heet jullie dochter nu?’
‘Olivia’
‘Hoe? … Olga?’
‘Nee pepe, Olivia’
‘Olivia begot, … och ja, als ze maar gezond is.’
Dat is inderdaad allemaal snel gegaan! Maar jullie zijn het mooiste bewijs dat het wel kan werken :).
Hier zorgde de naamkeuze ook voor heel wat gepieker. Voor een meisje had ik direct enkele opties maar voor een jongen vond ik niks goed genoeg. Uiteindelijk hadden we allebei een lijstje maar vonden we elkaars voorstellen niet goed. Ondertussen was Finn erbij gekomen op mijn lijstje maar dat had ik nog niet verteld aan mijn vriend. Plots zei mijn vriend uit het niets dat hij Finn wel een toffe naam vond dus zo geschiedde…
ik ben gek