Toen ik de positieve zwangerschapstest van Felix in mijn handen hield, hoopte ik meteen op een meisje. Ik ging daar eigenlijk zelfs van uit, want Tom en ik hadden dat zo afgesproken. Eerst zouden we een jongen krijgen en daarna een meisje, dat zei hij mogelijks al op de eerste avond ooit dat we elkaar zagen (tevens bekend als de start van onze relatie). Ik had niet echt gerekend op een tweede zoon, I was set on a daughter.
Bij de 12 weken-echo vroeg de gynaecologe vrijwel meteen of we wilden weten wat het was, want we zaten met een overduidelijk geval van de NUB-theorie. Het was een jongen, ze was voor 95% zeker. Ik heb vervolgens nog twee maanden gehoopt dat ze zich toch vergist had, maar helaas. Mijn teleurstelling was groot en ik zou Felix voor geen geld van de wereld willen ruilen, maar ergens zal ik het altijd jammer blijven vinden dat ik (waarschijnlijk) nooit een dochter zal hebben. Dit gezegd zijnde, onze jongens zijn de max. Felix is de grootste cutiepie die Gent ooit gezien heeft, het is onmogelijk om hem niet te willen opeten.
Maar toen het geslacht nog een groot vraagteken was, zat ik wel even in stress over de naam. Want ik vond mijn favoriete meisjesnaam sinds eeuwen (en ook goedgekeurd door Tom) niet passen bij Basiel. Het was een gigantische opdracht geweest om Basiel van een naam te voorzien, maar ik vond Janne daar niet bij passen. Basiel en Janne, geen topcombo voor mij.
Uiteindelijk moesten we helemaal niet nadenken (hoe handig?) of Janne wel bij Basiel paste, want we zaten met een piemeltje. Het drama was veel groter, we moesten opnieuw op zoek naar een jongensnaam. In het achterhoofd houdend wat een moeilijke bevalling dat was geweest bij onze eerstgeborene (echt, letterlijk, moeilijker dan de bevalling), hoorde ik het een paar weken in Keulen donderen.
Maar omdat er weinig dingen zo leuk zijn als het zoeken van een naam voor een kindje dat je voelt bewegen in je buik, ging ik meteen aan de slag. Lijstjes en lijstjes gingen richting mijn lief, maar kwamen nooit terug. Hij liet wel telkens weten wat ie er van vond, maar kwam zelf nooit met een idee. En al zeker niet met een ‘ja’.
Net op het moment dat ik dacht dat we ons kind Junior of Baby X gingen moesten noemen, kreeg ik een heel speciaal mailtje. Mijn lief en ik mailen elkaar elke dag, dat is ons romantisch momentje. Die mailtjes zijn soms geweldig grappig of lief, soms ook gewoon heel praktisch. Maar we proberen echt elke dag te mailen, gewoon om heel even alleen aan elkaar te denken.
Het mailtje van die dag was op een speciale manier ondertekend. Er stond
“En ook een kusje voor Felix”
Dat was een naam van op mijn lijstje. We hebben het er daarna nooit meer over gehad. Vanaf toen was het gewoon een Felix. Chance, want het past toevallig echt geweldig goed bij zijn heerlijke snoetje.
(Foto: epicmytrip)
(Hoe ging dat bij jullie?)
Ik vond Felix ook een geweldige naam voor onze zoon. Alleen was mijn familie ooit een eend genaamd Felix rijk, dus dat voelde toch niet helemaal goed 😀
Hier was het lief al voor er sprake was van baby’s helemaal
Gek van Lasse. Dus werd het een Lasse. Voor een meisje stond Jenne heel hoog in mijn lijstje, maar ook hier wordt nummer 2 een jongetje… deze naam blijft nog even geheim maar is mijn topfavoriet 🙂
Wij hebben een Briek en een Janne. Nu hopeloos op zoek naar DE derde naam, zowel voor een meisje als een jongen. Moeilijk als je twee eerste keuzes al gekozen zijn. Elke naam voelt nu een beetje tweede keus 😕
Voor ik ooit zwanger werd maakten we op vakantie kennis met kleine Arthur, een schattig ventje met blonde krullen, op slag waren wij dol op zijn naam, maar aangezien de wederhelft gezegend is met een erg lange (weliswaar mooie) Franse familienaam, werd Arthur ingekort tot Tuur. Vanaf toen was de toon voor korte krachtige voornamen gezet en kwam er daarna nog een Jan, een Mies en een Bob. Als Bob een meisje was geweest, was dat volgens mij de eerste keer dat we echt een discussie hadden moeten voeren, want Mies was onze favoriete meisjesnaam aller tijden en we vonden echt geen opvolger, maar Bob was een jongen en jongensnamen hadden we op overschot 🙂 (wij gingen er nl altijd vanuit dat we enkel jongens zouden krijgen)
(waarschijnlijk) nooit een dochter 😉 😉 😉
Ik zie de grap er eigenlijk niet zo van in. :/
Bedoelde gewoon dat “derde kindje” toch wel blijft spelen op de achtergrond. Niks slechts bedoeld hoor 🙂
Wat jullie ook beslissen, succes ermee (en 3 jongens is ook leuk 🙂 )
Awel, het is dat ik niets liever wil dan een derde kindje. Maar zo simpel is het helaas niet 🙂
Nummer werd vernoemd naar het hoofdpersonage van the piano. Ada dus.
Was Ada een jongen geweest, was het een Finn geworden. Naar het hoofdpersonage van de eerste film die we samen zagen. The great expectations. Ik was toen 16.
Toen nummer 2 een jongen bleek te zijn, hadden we opeens geen zin meer in een Finn. Er waren er al teveel rondom ons geboren. Het werd Eppo. Na lang zoeken.
Nummer 3 werd vernoemd naar een star wars-personage. Han. ‘En ja dat is een jongensnaam’ moesten we ee veel bijzeggen.
Toen nummer 4, een derde jongen bleek te zijn, was het heel moeilijk kiezen. Ik wilde Frits. De man wilde een ‘serieuze naam’. Het werd Moses. En ik heb daar lang over moeten nadenken. Maar toen vond ik het opeens een über-coole naam.
En was er nog een meisje geweest, dan was het een Doris geworden. Of een Vera.
Dag Sofie,
Ik volg jouw blog al een tijdje. Heel leuk en onderhoudend. Ik heb nog nooit een comment geplaatst op jouw posts. Al vaak gedacht, maar nooit gedaan. Nu vond ik dat ik echt wel moest reageren. Wij hebben zelf namelijk ook een Felix. Al bijna 3 jaar een bron van geluk in ons leven. Het grappige is dat we ook een dochter hebben met een naam die jullie beiden ook OK vonden, nl. Ella 🙂 Moesten jullie voor een derde gaan en moest het een jongen zijn dan kan ik jullie als tip alvast de naam van ons derde kind voorstellen: Tobias 🙂 Maar ik hoop dat jullie, als (of wanneer :-)) jullie voor een derde gaan, een Ella mogen verwachten… 🙂
Wij hadden meteen een naam voor een meisje, een jongen daar waren wij (en ik dan vooral) ook niet op voorzien. Tot er op die echo een piemeltje te zien was. Ook hier werden er heel wat lijstjes samengesteld, het enige wat we zeker wisten was dat we een korte naam wouden aangezien de achternaam al vrij lang is. Best wel lang gezocht, gewikt en gewogen en plots hadden we beide iets voor Tuur. Die naam is het uiteindelijk geworden en het is er een die perfect bij ons zoontje past 🙂
Vijf keer een jongensnaam moeten zoeken en dat ging eigenlijk vanzelf. Vlaams en kort.
Had ik vijftien jaar geleden mijn kinderen gebaard, ze hadden waarschijnlijk een zeer Vlaamse naam meegekregen. Janne heb ik altijd een topnaam gevonden. Vijftien jaar geleden had ik de namen die mijn kindjes uiteindelijk hebben gekregen als te chichi afgedaan. Maar dan begonnen mijn broers en zus te trouwen/samen te wonen met een halve Fransman/halve Australiër, een Duitstalige Zwitserse en dan nog een Japanner (en zij wonen ook in Australië). En dan vond ik toch dat ik namen moest nemen die ze ten minste kunnen uitspreken. Bij de jongensnamen zijn er veel namen die echt bij onze taal horen, maar perfect zouden kunnen in een andere taal: Willem, Floris, etc. Bij de meisjesnamen vind ik dat moeilijker, en ik heb het geluk twee meisjes te hebben (ik ga niet liegen, ik ben daar heel blij mee). Ik wou graag een Liesje. Maar Lies in het Engels….toch maar niet. Ik heb nu een Alice…Aliesje dus. Dan was het zoeken voor een naam voor haar tweelingzusje. Ik hoor graag Ada, Anna, etc. maar ik vond twee namen met dezelfde beginletter geen goed idee. Het is dus Clara geworden.
En eigenlijk lagen de namen pas echt vast toen ik naar het OK werd gerold voor een spoedkeizersnede. Plots schoot het mij te binnen dat ik nu echt wel moest beslissen.
Lijstjes, lijstjes, oneindig veel lijstjes… Maar ook hier kwamen er geen lijstjes terug van mijn man… Toen ik bijna 7 maanden zwanger was maakten we een tripje naar Normandië, het laatste onder ons tweetjes. En een lange autotrip waarbij mijn man niet kon ontsnappen bleek het goeie moment om samen nog een keer na te denken over de namen en wie zouden vragen als meters en peters. Bij thuiskomst waren de namen gekozen (Mathijs & Quinten) 🙂