Toen de mail vrijdagnamiddag binnenkwam (na een moeilijke dag!), had ik me eigenlijk niet voorbereid op dit verdict. Ik had eigenlijk in mijn achterhoofd verwacht dat we binnen zouden zijn in De Piramide. Ik had op geen enkele manier zien aankomen dat we een ticket voor De Feniks zouden krijgen.
Dat komt omdat van alle ouders die we gezien en gesproken hebben (op bijeenkomsten, rondleidingen, internet, …tientallen dus), er werkelijk niemand was die voor De Piramide ging kiezen. De school kwam zelfs nooit ter sprake, terwijl er over De Feniks, De Muze en De Brug (om er maar een paar te noemen) heel uitvoerig werd gepraat. En gehoopt.
Bovendien was ik bij De Piramide alleen op de rondleiding met een vriendin, terwijl in alle andere scholen tientallen ouders stonden te wachten. Bovendien is onze voordeur op 450m wandelafstand van De Piramide (in vogelvlucht is het nog korter). Bovendien is het een concentratieschool, waar de mensen die toch over De Piramide spraken meestal de nodige angst vertoonden. Bovendien waren wij naïef.
Een dag voor het verdict zei mijn lief nog. “Als de tickets verdeeld zouden worden op basis van enthousiasme, dan zijn we zeker binnen.” Jammer maar helaas.
Ik begrijp nu niet meer zo goed op basis van wat de tickets verdeeld wel worden, maar enthousiasme is het zeker niet. Voorkeur blijkbaar ook niet, omdat er bijvoorbeeld mensen zijn die met twee hun tweede keuze hebben gekregen, terwijl ze allebei hun eerste hadden kunnen krijgen (door die twee gewoon te wisselen bijvoorbeeld, het gaat maar over 100 m verschil in afstand). Voor ons is het – vrees ik – afstand.
De Feniks is 200m van onze voordeur, tegenover de 450m van De Piramide.
De tranen die ik al gelaten heb omdat we onze eerste keuze niet hebben, zijn ongeveer terug te brengen tot een emmer potje yoghurt. En natuurlijk besef ik dat De Feniks een heel goede school is, dat er mensen zijn die mij nu vast een mep willen verkopen omdat ze gehoopt hadden om daar binnen te geraken. Het feit is dat wij ons allebei maar bij 1 school goed voelden (we hebben ons best gedaan bij heel veel andere scholen, echt) en dat we daar nu niet welkom zijn.
We staan wel vierde op de wachtlijst, dus ik geef het nog niet op. Als er vier mirakels gebeuren, dan zijn we misschien toch binnen in de school van ons hart. Als dat niet zo is, proberen we volgend jaar opnieuw. En ondertussen probeer ik mezelf te sussen, te kalmeren, vertrouwen te hebben. De Feniks is een heel goede school, ik voel me gewoon helemaal niet op mijn gemak bij het pedagogisch project. Too bad.
Mijn lief vindt dat ik niet moet lopen treuren. De Feniks is een goede school, vanuit praktisch oogpunt is het absoluut de gemakkelijkste school en Basiel wordt er misschien wel heel gelukkig. En er zijn ook mensen bij wie het de vijfde keuze is geworden, terwijl wij uiteindelijk onze tweede keuze hebben gekregen. Maar zo werkt een moederhart nu eenmaal niet, dat bloedt bij de gedachte dat ik hem daar volgend jaar moet gaan afzetten.
Als er in tussentijd toevallig mensen zijn die met een ticket voor De Piramide zitten en die liever naar De Feniks willen, laat hier dan aub een mailtje achter. Ik ben er zeker van dat als we samen naar beide directies stappen met dat verhaal, er wel iets geregeld kan worden.
ai, hopelijk kun je er een beetje vrede in vinden, ik denk wel dat het belangrijk is dat je je goed voelt bij de school waar je je zoontje afzet, het is heavy genoeg zo…
Zo raar. Toen wij onze scholenronde deden vier jaar geleden was de piramide echt wanhopig op zoek naar niet-GOK leerlingen en was het nog een echte concentratieschool. Er is blijkbaar veel veranderd op vier jaar tijd.
Ai, dat is jammer.
Niet omdat de Feniks geen goede school zou zijn. Wel omdat jullie je niet gelukkig voelen.
En ja, blijf maar proberen om toch nog dat ticket binnen te krijgen, er zijn altijd mensen die toch nog afhaken. Voordat ik wist waar wij terecht konden, had mijn school van voorkeur mij dit immers zelf aangeraden. Ik duim voor jullie.
En als dat niet zou lukken: ik ben er nog altijd gerust in dat jullie toch gelukkig gaan zijn op De Feniks, vanaf het moment dat je merkt dat Basiel er zich goed voelt en mag ontdekken hoe rustig de schooldagen daar starten, zo zonder schoolbel…
Wat mij ook geholpen heeft is om, in het trimester voordat zij startte, een ‘proefles’ mee te volgen. De ouder blijft dan mee in de klas en ondertussen zie je en begrijp je hoe zo een voormiddag in de kleuterklas verloopt. Leuk om weten, in gelijk welke school dan ook…
Wat ik echt oprecht niet snap, in deze hele saga, is waarom de feniks jullie tweede keuze was.
Okee, er was maar één keuze, blijkbaar die ene school die jullie als enige blij had kunnen maken. Maar dat je hele emmers tranen plengt omdat je je tweede keuze gekregen hebt, nadat je ook al in de auto hebt geweend toen je ze de eerste keer bent gaan bekijken – dat is toch gek?
Een open geest. Ik beweer niet dat je dat niet hebt – dat zal wel. Maar ik hoor van de feniks alleen maar fantastische verhalen. Dus ik begrijp al die tranen niet, want over tien maanden beginnen jullie zelf aan zo’n fantastisch verhaal – tenminste met de juiste instelling. Angst en emmers tranen zijn dat nooit, en kinderen pikken dat bovendien nog erg snel op ook.
Daar is nochtans een heel duidelijk antwoord op. Als er maar één school is waar je je goed bij voelt, maar je moet 5 scholen opgeven om zeker te zijn van een plaats, dan kijk je naar andere criteria om de volgorde te bepalen. (De volgorde, die trouwens van geen enkele tel blijkt te zijn, maar dit geheel ter zijde).
Aangezien De Feniks op 200m ligt (te voet), een stadsschool is (behoud punten crèche) met STIBO-opvang (naschools én in de vakantie), was de keuze snel gemaakt. De andere scholen lagen ons even weinig/veel, maar scoorden op die punten veel minder. Vandaar dat ie op de tweede plaats is gekomen.
Mijn instelling is altijd dezelfde geweest. Even slikken en dan vooruit. En dat even slikken is NU (mag het even, we weten het ocharme twee dagen). Basiel heeft geen enkel idee waarom ik geweend heb (heeft trouwens ook geen enkele traan gezien). Binnen tien maanden is er ofwel een mirakel gebeurd (toch naar de piramide), ofwel maken we er het beste van. In beide gevallen, met een zo groot mogelijke positieve instelling. Dat spreekt voor zich.
Ik snap uw teleurstelling, dat is normaal als ge eerst het gevoel krijgt dat ge moogt kiezen maar het dan toch niet krijgt…..maar ik denk dat het wel gaat meevallen, en wie weet lacht ge u over een jaar geen kriek met dit bericht ! Ik blijf het wel erg vinden dat mensen niet meer kunnen kiezen naar welke school ze hun kind sturen….en als ge echt wilt, dan geraakt hij ooit wel binnen in jullie eerste-keuze-school ! Er verhuizen altijd kinderen, of kinderen gaan naar een andere school, of……dan moet ge dat gewoon goed in het oog houden !
Heel het systeem van een school toegewezen krijgen trekt op niks,….jullie teleurgesteld en onbewust gaat Basiel dit overnemen,….iedereen moet vrij zijn om een school te kiezen, ik word er zelfs een beetje misselijk van, wat is het volgende dat aan banden zal gelegd worden, dat men gaat kiezen welke richting jij moet doen???
ik begrijp het dat je teleurgesteld bent zeker als het echt alleen maar die school was waar je je 100% goed bijvoelde. Het is een KL systeem, ze geven je het gevoel dat je kan kiezen terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo is. Hopelijk komt het nog goed en anders duim ik vollenbak dat Basiel zich daar als een visje ih water voelt en je je gevoel kan bijstellen…
Op zo’n momenten ben ik blij dat wij gewoon konden kiezen en alle opties zelf konden overlopen. Alleen hadden wij op wandelafstand niet erg veel keuze, en vonden (en vinden!) we afstand tot een lagere school echt belangrijk.
Ik snap het inderdaad trouwens niet, onderling wisselen zou in theorie althans niet moeilijk moeten zijn…
Ik ben akkoord met Marlies.
Het leven is niet altijd eerlijk, en nee, alles hebben kan niet. En in de blogpost komt het altijd over alsof iemand jou dingen ontzegd. Maar als je full-time wil werken als mama en papa (wat ik zeer bewonderenswaardig en totaal top vind!) en daardoor moet toegeven op een aantal andere zaken (zoals noodzaak voor schoolopvang) waardoor de Feniks op 2 is beland, dan is dat een logisch gevolg van uw eerdere keuzes.
Als je daar niet blij mee bent, of die school niet wil, dan moet je de dingen veranderen die er een invloed op hebben (uw eigen eerdere keuzes vb), in plaats van u altijd in de hoek van de slachtoffers te zetten en een potje te zeuren. Als je dat niet wil, dan moet je ermee kunnen leven vind ik. De wereld past zich nu eenmaal niet aan u (of eender wie anders) aan.
En het komt soms over (ook met die brief naar De Coninck) alsof je niet ziet dat je echt goed hebt. Twee dagen wenen omdat hij naar een school kan die 2e staat op uw lijst gaat er een beetje over, toch? Die uren had ge misschien beter gespendeerd om met Basiel te spelen, nen telefoon te doen naar iemand die zich alleen voelt, iemand hulp te bieden die het kan gebruiken of wat te gaan sporten of uw lief zijn voeten te masseren, ge zou u veel beter hebben gevoeld.
Zou je uw tranen niet beter sparen voor echte problemen: zoals een haperende gezondheid, iemand die plots sterft, uw kind dat iets aan de hand heeft met mogelijks moeilijkheden later in het leven (er zijn genoeg mensen die hierover bloggen) of dingen waar je ECHT niets aan kan doen zelfs met de beste wil van de wereld. Een 2e keuze school lijkt me niet tot die categorieen te behoren, maar ik kan me vergissen.
Ruth,
Natuurlijk zijn er altijd ergere dingen en natuurlijk zal dit, op zijn tijd, wel enigszins goed komen.
Maar ik heb zelf ook dit systeem moeten gebruiken. En ik kan je verzekeren dat het zo ontworpen is dat je er gestresseerd van wordt …dat je relativeringsvermogen dermate op de proef wordt gesteld dat het ook even ‘doorschiet’. Dit systeem lokt gewoon extreme gevoelens uit bij ouders die graag zo betrokken mogelijk blijven bij het ‘opvoedingsproject’ van hun kleuter.
En dat is voor mij perfect invoelbaar en begrijpbaar.
Ik herinner mij nog de immense opluchting omdat ik wel het ticket kreeg voor 1 van de nog 4 resterende plaatsen. Die opluchting was minstens evenredig aan de teleurstelling van Sofie. En ik ben iemand die nogal eens het verwijt krijg ‘alles kapot te relativeren’.
Je hebt nog tijd, Sofie. Maar nu mag je je echt wel ontgoocheld voelen, en een beetje verdrietig en boos zijn… Want het is gewoon niet eerlijk dat de meeste mensen in dit land zelf mogen kiezen waar hun kind naar school gaat, behalve wanneer je in een ‘grootstad’ woont…
Deels mee eens. Telkens ik hier kom lezen, moet ik lachen om de over-emotionele boel.
Wij hebben de 4de keuze gekregen. Was ik Sofie, ik zat dus nu onder de antidepressiva en te bleiten dat het geen naam had. 😉
Toch niet.
Shit happens en in het licht van -ik zeg maar wat- de doodgeboorte van Brigitta Callens haar kindje bv. is dit echt 2 keer niks. Zoonlief vindt zijn weg wel, ook al is dat niet in de school van onze keuze. Basiel vindt zijn weg ook wel, absoluut.
Dus ja, het is niet leuk, ik snap de ontgoocheling volledig, maar om er nu zo een drama van te maken…
Ruth,
Dit komt wel zeer hard over. Ik denk niet dat het haar bedoeling is om zichzelf in een slachtofferrol te duwen. Volgens mij is Sofie gewoon een heel gevoelige vrouw. En dit is haar blog, dus ook een soort van uitlaatklap waar alle emoties ook een beetje vergroot worden. En ze geeft trouwens in haar post heel goed aan dat ze die brief kreeg na een zware dag en dan reageer je al een keer wat emotioneler, ja.
En ja, er zijn altijd ergere dingen. Maar waar gaan we naartoe als mensen niet gewoon een keer mogen droevig zijn om iets wat op dat moment tegenslaat. Er zijn altijd ergere zaken, maar we zijn geen robots hé.
Ruth heeft natuurlijk gelijk dat er ergere dingen zijn en dat positief denken op zijn plaats is. Ik weet niet precies hoeveel kleuterscholen er zijn in Gent, maar er zijn er vast bij die echt helemaal geen optie waren (andere kant van de stad etc.), dus is het toch al mooi dat ouders kunnen zeggen: die allemaal niet, maar deze vijf kunnen ermee door.
Anderzijds had Ruth haar tijd óók anders kunnen besteden dan met deze reactie! 😉 Dit is een blog (niet CNN) en daar mogen mensen al eens klagen over luxeproblemen. Dat lucht op! 😀 Om zich daarna weer met volle moed weer op andere zaken te storten, inclusief de zorg voor medemensen, toch? Bovendien wordt er in dit bericht hoopvol een alternatieve oplossing gesuggereerd (ticketruil), dus het is niet enkel “een potje zeuren”. Ik duim mee!
ik laat normaal gezien zelden een comment na, maar ik wou je even zeggen dat het gewoon al helemaal fucked-up is dat A) mensen zelf niet meer de keuze hebben waar ze hun kindje naar school laten gaan B) mama’s sowieso al voortdurend op een slappe koord zitten tussen werken en voor de kindjes zorgen en alle schuldgevoelens vandien C) er blijkbaar mensen zijn die vinden dat ze iemand de les mogen spellen omdat ze anders in het leven staan en dat nog doen op een onpersoonlijke manier die helemaal fout en koud overkomt.
Haha point taken Sasha – ik had mijn tijd inderdaad ook beter kunnen besteden dan ergeren! 🙂 Ik maak efkes nog eens dezelfde fout hé, hier komt ie:
Ik ben het eens met het punt dat Koeka aanhaalt: het systeem van schoolbedeling in Gent is niet perfect en zenuwslopend. Maar het is niet omdat dat systeem lastig is, dat het resultaat van dat systeem een drama is. Voor Basiel is een (en laat ons wel wezen: door de VL overheid gecertificeerde en totaal aan de normen voldoenende) school gevonden op 200m van uw voordeur met voor- en na-opvang in-house! Hoeveel ouders dromen daarvan?
@B: natuurlijk is het in een stad als Gent logisch dat mensen niet mogen kiezen in welke school ze hun kind inschrijven, aangezien de politieke keuze van die stad is om te proberen aan al haar inwoners gelijke kansen te geven ondanks de beperkte plaatsen. Ook aan zij die niet zo goed meekunnen of door allerhande redenen niet aan de schoolpoort kunnen kamperen. Bovendien is elke Gentenaar (en zelfs de niet-Gentenaren zoals ik) op de hoogte van dit systeem en weet je dat wanneer je er er vestigt.
@B: ouders die werken hoeven zich voor mijn part totaal niet schuldig te voelen (dat poneerde ik ook niet). Ik wijs wel op het causaal verband dat de ene keuze soms beperkingen inhoudt voor de andere. Dat is niet alleen het geval in het dilemma over werk vs gezin maar in het leven in het algemeen. Dus ofwel leef je met je keuzes, of – als de keuzes die je eerder maakte niet meer goed voelen -dan doe je er iets aan. Wat dat dan moet zijn, moet elke mens voor zich uitmaken. Maar de bottomline is dus dat de twee in verband staan en je er zelf iets aan kan doen, in plaats van uzelf wijs te maken dat je alles kan hebben. Dat laatste is immers hét recept voor een slachtofferrol.
En tenslotte: ik spel hier niemand de les, en ben ook niet beledigd als iemand dezelfde situatie anders ervaart. Maar ik wil het andere perspectief wel even opschrijven, gewoon omdat sommige dingen echt wel niet zo erg zijn als ze lijken. Ik denk dat er op de wereld genoeg mensen leven met problemen waar het aanscherpen of herzien van keuzes geen bal aan verhelpen: zoals leven met ernstige gezondheidsproblemen, of in armoede, of met constante pijn, of kinderen die opgroeien zonder moeder/vader etc.
Dus om met wat Nathalie zei, af te sluiten: Basiel vindt zijn weg wel, absoluut, ook al is dat niet in de school van eerste keuze. Have a little faith!
Normaal gezien laat ik het allemaal maar over mij komen. Maar omdat sommige mensen hier zo kort door de bocht reageren, kriebelde het toch net iets te hard. Dus voila, ik ga er nog wat dingen aan toevoegen.
De feiten: Heb ik vrijdagnamiddag een potje gebleit toen ik de mail kreeg? Heb ik vervolgens snikkend naar mijn lief gebeld en daarna een kwartier geprobeerd om mijn ademhaling onder controle te krijgen? Ja. Ben ik zaterdag langs de school van ons hart moeten wandelen en kreeg ik een krop in mijn keel? Absoluut. Heb ik dat op het internet een emmer genoemd? Schuldig. De naam drama heb ik evenwel niet in de pen genomen, omdat het geen drama is. De rest van het weekend heb ik mijn lief af en toe goed vastgepakt, maar hebben we ons vooral beestig goed geamuseerd. (Vooral in het zwembad met Basiel, dat was een toppertje! Het bouwmateriaal op de koer is ook naar het containerpark en Basiel heeft coole nieuwe scholen. En we hebben gegierd.)
Het systeem: Ik ben op zich eigenlijk wel fan van het systeem, het is in ieder geval stukken beter dan kamperen. En ondanks de ‘schandalig dat je zelf geen school mag kiezen’-commentaren, vind ik dat eigenlijk vrij logisch in een stad als Gent. Wij wonen in de dichtstbevolkte wijk. Het is eenvoudige wiskunde om te begrijpen dat niet iedereen dan naar de school van zijn dromen kan. Ik ben wel boos omdat twee mensen die allebei elkaars eerste keuze krijgen (en hun eigen tweede), van het systeem niet mogen wisselen (alle andere quota zijn gelijk, dus ze verstoren dat evenwicht niet). Van dat soort bureaucratie gaat mijn haar recht staan. Maar bon, met een stevige kam is dat ook snel opgelost.
Het drama: U mag er gerust van uit gaan dat u weet wie ik ben en hoe ik in elkaar zit, maar dit is een blog over de kleine en de grote dingen des levens en alles wat daar in rond staat te springen. Als ik alle miserie van mijn naasten en bij uitbreiding de wereld moet meenemen, dan was zelfs het internet te klein voor deze post. U mag best denken dat mijn leven rozengeur en maneschijn is, dat is sinds een jaar of drie ook zo. Maar ik kom hier natuurlijk niet alles vertellen. Laat ik het u zo zeggen, I’ve had my shit. Er zijn 26 jaar aan voorafgegaan. En oh ja, de afgelopen jaren heb ik ook iets te vaak voorgelezen op een begrafenis of achter de kist gelopen. Maar ik wil hier geen al te gemakkelijke drama’s uit de kast trekken. Dat zou niet erg proper zijn, toch? En ja, mijn totem op de scouts was gevoelige Citta. That’s me.
De positieve boodschap: Ik weet niet hoe sommige mensen het doen, maar ze slagen er blijkbaar in om alle positieve regels in de post compleet te negeren. Ik zeg toch duidelijk dat we er het beste van gaan maken? Dat het even slikken is en dan weer doorgaan, met goede moed. En dat het allemaal goedkomt, uiteraard. De Feniks is een heel goede school, het pedagogisch project is gewoon niet onze slag. En dat was met de andere scholen ook zo. Dus tweede of vierde keuze, dat was eigenlijk inwisselbaar voor ons. De eerste keuze is nu eenmaal de eerste, in ons hart ook de enige. Ik ben maar eerlijk geweest. Het spijt me.
Tot slot. Als u vindt dat ik een irritante dramaqueen ben (which I totally am), stel ik voor dat u iets anders doet dan deze blog lezen. Ik verplicht u helemaal nergens toe. Ik vertel wat er op dat mijn moment door mijn hoofd speelt, op de manier dat ik het dan voel. En ik probeer ondertussen wat geestig te schrijven. Ik wist niet dat zoiets strafbaar was.
Ik ben net voor het eerst op je blog beland en vond dit alles heel begrijpelijk op de manier hoe je de situatie omschrijft. Soms is zo’n nieuws de druppel op een rotdag, soms moet je daar eens goed op kunnen vloeken. Vallen en opstaan, maar vallen mag ook al eens. En het was mooi geschreven. Ook even vermelden dat ik absoluut niet in dezelfde situatie zit. Nog niet aan kinderen aan het denken en eigenlijk geen idee hoe of waar ik ooit heen zou moeten wanneer die hypothetisch kinders er dan wel zijn. En toch begrijp ik na je relaas helemaal hoe je je voelt. Komt allemaal goed, maar dat weet je zelf ook denk ik :).
Je hoeft je niet te rechtvaardigen Sofie: het is jouw blog én jouw leven! Iedereen die hier aan het zeveren is ‘er zijn ergere dingen in het leven’: ik vind dat echt een vreselijke argumentatie. Volgens die argumentatie mag je dus, als je niet straatarm bent, een levensbedreigende ziekte hebt, eenzaam bent, en ik weet niet wat, nooit over iets klagen, want er zijn altijd ergere dingen. Niemand in Belgie, of bij uitbreiding in Europa, zou zich dus slecht mogen voelen of ‘zagen’ (zoals de personen die dit argument gebruiken zeggen) want ‘in Afrika zijn ze aan het verhongeren’. Je mag je niet slecht voelen omdat je ziek bent, want er zijn mensen met kanker. Je mag je niet slecht voelen of ‘zagen’ omdat je je werk en gezin moeilijk kan combineren, want ‘jij hebt tenminste een gezin/werk’ of ‘wat dan met alleenstaande ouders of werklozen’. Echt zo’n dom argument. Iedereen heeft zijn/haar eigen leven, heeft zijn/haar eigen persoonlijkheid en beleeft dat op zijn/haar eigen manier. En het is een blog, volgens mij is het dan toch de bedoeling dat het hier gaat over het leven van Sofie en hoe zij daarmee omgaat. Hier dan komen zagen en met het vingertje wijzen, en ronduit grof zijn, is gewoon ongelofelijk arrogant. Oplossing is simpel: lees het dan niet! Het is hier inderdaad geen nieuwssite. Ik zeg niet dat ik hetzelfde zou reageren als Sofie, maar mijn god, dat veroordelend gedrag ben ik zo beu. Niemand hoeft te bepalen hoe iemand anders reageert of zijn of haar leven ervaart.
Dus Sofie: trek het je niet aan en blijf gewoon doen waar je mee bezig bent. Ik ken je niet, maar ik vind het heel leuk dat je op zo’n toffe manier je leven openstelt voor anderen!
Niet de keuze van je hart kunnen volgen zou ik ook verschrikkelijk vinden. Ik heb die wat de schoolkeuze voor onze kinderen betreft wel kunnen volgen. Het pedagogische project was een stap in het onbekende (ze gaan naar een leefschool en zelf heb ik in het traditionele onderwijs gezeten) en daar heb ik, ondanks dat het de keuze van mijn hart was, toch wat uurtjes van wakker gelegen. Drie jaar later heb ik nog geen seconde spijt gehad van onze beslissing. Ik hoop dus dat het pedagogische project van de Feniks je aangenaam zal verrassen.
Ik kan Sofie heel goed begrijpen. De Feniks zal vast wel een goede school zijn, maar het is een jenaplanschool en dus zeker geen “traditionele” school zoals de Piramide. Ik woon in dezelfde buurt en ik zou de Feniks ook niet als eerste keuze opgeven voor mijn toekomstige kinderen. Het soort onderwijs dat je voor je kind kiest, is tenslotte een persoonlijke keuze. Ik kan erg goed begrijpen dat het gevoelig ligt.
De reacties van sommigen hierboven vind ik aanvallend en kwetsend. Niemand verplicht jullie om deze blog te lezen en nog minder om te oordelen over het leven van een ander.
Sofie, blijf verder schrijven zoals je bezig was! Ik vind het echt niet nodig dat je je tekst censureert. Een beetje overdrijving hoort bij een blogpost.
Ik begrijp Sofie én sommige reacties. Ik begrijp Sofie omdat het menselijk is om de beste school voor je kind te willen, en wat ‘beste’ is sluit aan bij je eigen normen en waarden. Het is normaal dat ze ontgoocheld is, ze hoeft zich daar niet voor te verantwoorden.
Tegelijk ga ik akkoord met de uitspraak dat het voor Gent (en nog andere grote steden) niet logisch is dat ouders 100% vrije keuze hebben. Gent heeft zich tot doel gesteld om een sociale mix te realiseren. Dat is een nobel doel, ook al betekent het dat sommige ouders (veel) water bij hun wijn moeten doen.
Maar ik heb het gevoel dat Sofie dat zelf ook weet. Ze schrijft nergens dat ze niet achter het systeem staat, ze schrijft enkel dat ze het er zelf, in deze situatie, moeilijk mee heeft.
Ik hoop dat Basiel gelukkig wordt op zijn school, en dat het vertrouwen kan groeien. En verder hoop ik dat het systeem blijkt te werken en dat Gent erin slaagt die sociale mix te creëren.
Wij wonen in een Westvlaams dorpje , dorp met de hoofdletter D. En wij hebben dus zogezegd wel de keuze, we kunnen elke dag een 18 km heen en weer rijden naar een andere school en daarvoor een 2de auto kopen, of kiezen voor de dorpsschool (wederom met de hoofdletter D) waar hoekenwerk als lastig wordt ervaren, waar alles er ingedreund en er in gestampt wordt, waar talentgericht werken uit den boze is, nee, zoveel mogelijk oefenen op wat ze niet kunnen, waar je als kind uit de klas gehaald wordt tijdens de knutsel- of turnles om naar de taak (en dat heet nog zo) leerkracht te gaan en zo de leukste momenten mist… maar we maken daar het beste van… en alles heeft ook voordelen… opgroeien in een dorp, spelen bij de buren met een hele resem kinderen uit de buurt, helpen bij de boer, fruit plukken in de zomer….
Het is een raar systeem maar ach, keuzes worden soms volgens rare criteria genomen. Wij wonen in een gemeente naast Gent en hadden volgende keuzes:
1: (zeer) katholieke school waar ouders hun kinderen afhalen aan een poort en dus geen stap op school zelf (mogen) zetten
2: de gemeenteschool die de beste infrastructuur heeft maar ook de grootste school is met meerdere klassen per leerjaar
3: de gemeenschapsschool die dichtst bij ons huis lag, maar een beetje ‘slordig’ is wegens weinig middelen maar wel het meeste groen heeft
We hebben gekozen voor nummer 3 (lekker dichtbij en losjes van sfeer) en nog steeds tevreden (wees gerust, ik heb ook nu en dan frustraties over de gang van zaken, soms veel zelfs, maar ach, we overleven dat wel he).
Jenaplan zou mij wel liggen denk ik trouwens. Succes!
Ik ben hier verzeild door een link in het recentste berichtje van lilith en kreeg een flashback. Ik snap je teleurstelling. Wij zijn net op tijd verhuisd, anders hadden we ook een school moeten kiezen in de brugse poort. Wij woonden het allerdichtst bij de school in de reynaertstraat, maar die wilden we absoluut niet. Verschillende vrienden zijn wel in de buurt blijven wonen en hadden een analoog keuzeprobleem als jullie. Wij konden hier kiezen tussen de niet katholieke school met redelijk kleine klasjes en een goed gevoel en de katholieke school met verschillende klasjes per jaar. Manlief en ik hebben in een kringetje rondgehuppeld toen 2 jaar geleden bleek dat zoonlief naar onze nr 1 school mocht, zeker toen we hoorden dat kennissen die 50m verder woonden niet binnen zijn geraakt.
Volgens vrienden is de feniks stiekem een heel goede school, ook al is het anders. Er zitten 3 contente kindjes die ik zelf ken, hopelijk wordt jullie Basiel volgend jaar ook zo’n content kindje!
Ben hier voor het eerst beland door een berichtje van Lilith en aangezien het over schoolkeuze ging, intrigeerde het me. Ik heb ook verbaasd de commentaren gelezen. We zijn hier zelf ook op zoek naar een school (in Leuven) en ons systeem is nog steeds dat van kamperen. Ik weet niet wat ik prefereer, maar ik begrijp alleszins dat ze voor zo’n keuzesysteem zijn gegaan in Gent. Dat doen ze trouwens in onze secundaire scholen ook. Wat ik wel ergens een bizar gevoel vond, zijn al die negatieve commentaren hier. Ik ben een blog gestart, ook om mijn (creatief) ei kwijt te kunnen en om soms eens te vertellen over het wel en wee met een man met een beperking en kinderen. Ik zit vaak op meer volgers te hopen, maar als ik hier de commentaren lees dan hoeft dat zo percies niet meer zo hard voor mij 🙂 Anyway, Sofie, het is jouw blog en je schrijft dus wat jij wil wanneer jij het nodig hebt en als mensen het idioot vinden, dan moeten ze het ook niet volgen hé, it’s a free world! Ik kom hier zeker nog langs! Veel succes nog met het schoolverhaal.