Even hebben we overwogen om stiekem danslessen te nemen en de tent omver te blazen met een fantastische openingsdans. Maar toen bleek dat je heel vaak een babysit moet regelen om naar de dansles te kunnen gaan, hebben we dat plan laten varen. Maanden zwoegen voor een paar minuten glorie was een onnodige agendahorde in ons volle leven.

‘Ons’ nummer is trouwens ook niet echt geschikt om de tent omver te blazen. Het is traag en rustig, het gaat over de liefde. Het gaat over samen wandelen en Into My Arms terecht kunnen.

Het was voor ons allebei duidelijk: geen openingsdans. Geen onhandig bewegen op een tegel terwijl een bende mensen priemend rond je staat. Volledige uitsluiting van teentrapongevallen of lebberen in publiek. Gewoon geen openingsdans, de deejay zou wel in staat zijn om de tent ook zonder officieel startschot in brand te steken.

Over de rest van de dag zijn we maanden van gedacht veranderd. Over de indeling, de gastenlijst en het concept (en vooral de wens om vooral geen concept te hebben). Eigenlijk wilden we maar een ding: een fantastische dag voor ons en de mensen die wij graag zien. Waarbij ik misschien iets minder last had van people pleasing dan mijn echtgenoot. Insert Tanja die ervoor zorgde dat al ons getwijfel uiteindelijk echt samenvloeide in het allermooiste. Het moest ongedwongen zijn, zoals wij zelf zijn bij elkaar. Dat gevoel dat je niet hoeft te vragen om iets te mogen drinken, maar gewoon de glazen weet staan en zelf de frigo opentrekt.

Het is gelukt. De eerste warme en zonnige dag van de lente was van ons. De plek was magisch, de sfeer was warm, het gevoel was heerlijk. Clichés zijn blijkbaar niet toevallig uitgevonden, want het vloog voorbij.

Na de ceremonie fluisterde een tante van Tom in mijn oor dat ze het nog nooit zoiets moois had gezien. Bij het knuffelen van alle genodigden hoorde ik dat wij zo mooi zijn samen, dat het zo krachtig is om na vele jaren en woelige waters zo bewust voor elkaar te kiezen. We hebben de liefde benoemd en uitgesproken, laten stromen en gevoeld.

Het was allemaal redelijk Pinterest-waardig en – niet zo gek gezien de bruid – behoorlijk instagrammable. Behalve dan die openingsdans. Dat belachelijke cliché was toch echt niets voor ons.

Iedereen zat buiten gezellig te praten. De schemering bracht wat frisheid. Ik had net een bezoek gebracht aan het indrukwekkende dessertenbuffet, compleet met bijhorende snoepwinkel. Plots voelde ik een arm op mijn schouder. Hij fluisterde dat we toch zouden dansen.* Ons liedje begon te spelen en we versmolten in elkaar. Achteraf zag ik op de foto’s dat iedereen rond ons stond, maar ik voelde niets priemen. Ik voelde alleen ons.

‘Ons’ nummer is trouwens wel geschikt om de tent omver te blazen. Het is geschikt om alles te zijn wat het wil. Het is traag en rustig, het gaat over de liefde. Het gaat over samen wandelen en Into My Arms terecht kunnen.

Vandaag al dertien jaar.

Dankjewel voor jouw armen, altijd.

Ik hou van jou.

Sofie

*Er zijn geruchten dat de persoon die er ooit voor gezorgd heeft dat wij elkaars armen gevonden hebben, er nu ook voor iets tussenzat dat wij toch geopeningsdanst hebben. Dus ik denk dat Ilse B. hier wel een eervolle vermelding verdient.