Kijk, ik ben niet de meest introverte persoon. Ik ben echt niet zo gigantisch goed in dingen voor mezelf houden als die dingen over mezelf gaan (understatement, I know). Mijn blog is al een uitlaatklep, mijn lief en vrienden nog veel meer. Ik ben allergisch aan doofpotten, voila, nu weet ge het.

Met dat in uw achterhoofd, zet ge mij in een setting met acht vrouwen, op een luiewijvenweekend. Er wordt daar sowieso over kinders, zwangerschappen, bevallingen en onze foef gepraat. Af en toe moeten we dat gewoon eens kwijt en mannen horen dat liever niet (behalve dat laatste dan, maar dat heb ik er alleen maar bij gezet voor mijn zoekresultaten. Tss). Bon, ze wisten dus ook dat in dat weekend mijn volgende menstruatiedag/testdag zou vallen. Geen idee hoe ik er bij Basiel in geslaagd was om vijf dagen te wachten met testen, nu wist ik verdomd goed wanneer het mocht.

Ok, eerlijk is eerlijk, ik had een paar dagen eerder al zo’n early test gedaan. Maar alleen omdat ik me heel echt raar voelde en dat bevestigd wilde zien. Negatief zei het ding, dus ik had al een traantje gepinkt. Ondertussen bleven mijn borsten jeuken als waren mijn tepels in de netels gevallen. Af en toe een vlaagt van misselijkheid. Maar ge kunt uzelf zoveel in uw hoofd steken, dus ik dacht. Nee, het is gewoon niet voor deze maand. So be it.

We tetterden vervolgens tot een kot in de nacht en gingen dan naar de bedstee. Een dikke drie uur later werd ik wakker met een volle blaas. Ochtendurine. Het moment voor een test?

Ik werd gek van mezelf, dus ik dacht, get it over with. Dan weet je ineens zeker dat het niks is. Ik sloop dus naar de wc, met mijn potje en mijn stick. Voor de zekerheid de instructies nog eens gelezen, alles volgens het boekje gedaan. Vrij snel verscheen er een streep in het controlevenster en in het testvenster. Daar moest een kruis verschijnen, geen streep. Zie je wel, het is niks. Ik heb het in mijn hoofd gestoken. Gij dom wicht.

Ik ging even mijn handen wassen en het potje, de stick lag eenzaam op de grond. Ik was net klaar om hem melodramatisch op te pakken, zachtjes snikkend tegen de muur naar beneden te glijden en heel diep te zuchten.  Pas op, ik besef dat ik een geweldig verwend wicht ben dat de vorige keer meteen zwanger was. En ik weet dat er mensen zijn die daar jaren problemen mee hebben, of nog veel erger, bij wie het nooit lukt.  Ik besef dat en wil al die mensen een hart onder de riem steken, maar op dat moment was ik gewoon een meisje dat een kruisje wilde zien omdat ze nog een kindje wil.

Ik zou het ding dus bijna in de vuilnisbak gooien. Tot ik het nog eens goed bekeek. Plots stond er een kruis. Een kruis. Een kruis. Een kruis. Een kruis van zwanger. De lijn was licht, maar licht was ook zwanger volgens de bijsluiter. (Zou die dan toch gelijk hebben dat je twee minuten moet wachten voor je naar het resultaat kijkt?)

Het was toen 6u36. Het zou zeker nog een paar uur duren voor de eerste luiewijvekens zouden opstaan. Ik heb mijn lief wakker gesms’t met een foto, om te checken of hij ook een kruis zag. En virtuele blijdschap uit te wisselen. Vervolgens heb ik geprobeerd om nog te slapen. Not, of course.

Druppelsgewijs vielen alle vrouwen binnen. Ik besloot te wachten op Lien, omdat die er toch het meest van af wist. Ik had niet echt duidelijk uitgesproken dat ik die ochtend zou testen, maar ik denk dat ze het wel vermoedde. Het leek uren te duren voor zij ons huisje binnenkwam. Ik stond bovenaan de trap.

“En?” – was het eerste wat ze riep.

“Ja, ik ben zwanger”, ze ik.

En toen was er gegil, geknuffel, gezoen.

What happens at the luiewijvenweekend, stays at the luiewijvenweekend. Tot nu. Want iedereen mag nu weten ons gezin eind februari wordt uitgebreid. Hoera!