Rewind naar 11 weken geleden. Toen begon een nieuw en zot avontuur op mijn werk: De Goeie Morgen. Het zou een beetje belachelijk zijn om een namiddagprogramma die titel te geven, dus het is wat het lijkt: de ochtendshow bij Nostalgie, van 6u tot 9u. Morgen is de laatste aflevering van 2016. Tijd voor evaluatie, tijd om te vertellen hoe een mens zich voelt na drie maanden opstaan als de doorsnee student gaat slapen.

Goed eigenlijk. Ik ben gelukkig een ochtendmens, maar zelfs voor die soort is een wekker om 3u50 echt belachelijk vroeg. Ik heb nooit een snoozer geweest, want de voorbije jaren was ik – de laatste twee jaar gecombineerd met het lidmaatschap van #teamnosleep, een diepe buiging is op zijn plaats inderdaad – ten laatste om 5u30 up and running. En je mag me gerust doodschieten als jij alles voor 7u ’s morgens onmenselijk vind, maar vanaf 5u is het officieel ochtend. Tien voor vier is dat niet, vooral omdat er op de wekker dan nog een “3” staat. 3u50. Dat is nacht en dat doet pijn. Maar goed.

Er is eigenlijk maar één manier om dat te overleven: op tijd gaan slapen. Ik heb de voorbije maanden dus afscheid genomen van alle activiteiten na 20u, met uitzondering van de boekvoorstelling van Lien. Voor de rest zeg ik – vaak met spijt in het hart – nee, bedankt, dankuwel. Maar ik moet streng zijn, ik moet er staan van maandag tot en met vrijdag. Dus ik ga om 19u à 19u30 naar boven. (Eerlijk is eerlijk, tegen die tijd ben ik minder waard dan een dweil die al voor de boven- en benedenverdieping gebruikt is). Dus ik kruip samen met mijn twee zonen in bed. Dus ik heb geen sociaal leven in de week, zelfs geen rustig moment met mijn lief. Maar goed.

Ge moet nu ook wel niet te veel compassie hebben. Er is geen schoner moment om radio te maken dan wanneer de zon stilletjes omhoog klimt, de wereld ontwaakt en alles vers binnenkomt. Het is echt heerlijk om te doen. Om zes uur stappen Stefan en ik op de achtbaan en drie tellen later komen we aan, dan is het negen uur. Het is intens want het vraagt een gigantische concentratie maar het is geweldig. En ik heb het getroffen met mijn radio-echtgenoot, ça marche bien. En met de rest van het team trouwens ook, ze brengen zelfs koffie of warme chocomelk. En veel liefde.

Het is niet dat ik het onderschat had, maar ik voel wel dat een rustmoment zich absoluut begint op te dringen. Dat ik aftel naar de laatste aflevering van 2016 (dat is nu vrijdag en we gaan er een feestje van maken, kom je ook?), terwijl ik er tegelijkertijd een beetje triest van word. Gelukkig komen we op 2 januari gewoon terug. Maar eerst echt een week of twee slapen. En misschien eens proberen om echt wakker te blijven tijdens een film, NA mijn kinderen te gaan slapen en de uren voor middernacht niet onder mijn donsdeken door te brengen. Misschien zelfs een beetje te leven de komende twee weken. Ik heb ook wat dingen met feesten en cadeautjes in onze agenda zien staan, maar dat probeer ik nog te verschuiven.

Nu even twee weken bekomen. Om er dan weer volle goesting tegen aan te gaan. Maar best. Of beter.