Toen ik deze blog een decennium geleden online gooide, zag mijn leven er slighty anders uit. Ok, understatement. Iedereen heeft recht op een beetje trial and error, dus ik had ook niet direct de juiste man vast. Voor ik met Tom het grote lot won, was er dus iemand anders. Een soort foute vriend als het ware. (Insert vette knipoog)

Enfin. Wij waren geen geweldige match Jeron en ik, maar het blijft wel een toffe man. Hij had ook een mega schattig zoontje, waar ik instant verliefd op was. Ondertussen een stevige tiener, maar Mano heeft nog altijd een plekje in mijn hart. Het was zoveel jaar geleden een beetje het klassieke verhaal van de leerling die iets begint te voelen voor haar (impro)leraar en omgekeerd, ik weet niet wie eerst was. Om dan anderhalf jaar later kei hard gedumpt te worden maar hem daar tot op de dag van vandaag dankbaar voor te zijn. Ja, we kunnen vandaag nog vlotjes door één deur (zeker nu ik dat versmallingsprogramma ben begonnen :)), all good.

Jeron heeft me het juiste duwtje gegeven om deze blog te beginnen, dus credits daarvoor. Hij is en blijft ook een van de grootste improspelers van ons land. Wereldkampioen zelfs ooit, maar daar gaat het nu niet over. Omdat we ook na de breuk (enige tijd na het initiële drama uiteraard) bleven overeenkomen, ging ik nog wel eens het licht doen bij een voorstelling van de Improfeten. 

Naast mij in de lichtcabine trouw op post: Barbara (PS: Nog een andere Barbara dan die fantastische Barbara Ceuleers). Deze Barbara was/is de vrouw van de gitarist van de Improfeten. Iemand waar ik toen geweldig naar opkeek, en nu nog steeds. Want ze gaat haar dromen echt achterna. Geen praatjes, nee, ze heeft echt haar hebben en houden verhuisd naar Portugal. En vooral: ze heeft echt een boek geschreven. Meer nog, er is er al een tweede in de maak! Allemaal dingen waar ze van droomde, en die er nu gewoon echt zijn.

De bewondering is een beetje wederzijds heb ik mogen ontdekken toen ze voor 10 jaar Sofinesse een prachtige gastblog schreef. Ik voelde ontroeringstraantjes uit mijn ogen vloeien, zeker met het idee dat de kiem voor haar boek op een magische avond in mijne living is gelegd. 

Het was dus met klamme handjes dat ik vorige zomer “Blauw” begon te lezen. Het boek dat ze samen geschreven heeft met Joke, die er ook bij was die ene magische avond in mijne living. Want als je iemand heel graag hebt, dan is er toch altijd die lichte angst dat het misschien niet goed gaat zijn. En wat dan?

Maar ik begon te lezen in “Blauw” en twee dagen later was het uit. Ik werd onmiddellijk meegezogen in het verhaal en kon niet stoppen met lezen.

Dus die belachelijke angst was nergens voor nodig, het is gewoon echt een goed boek. Leest als een trein. Al stokte even mijn adem toen er ook een Rosalie bleek in voor te komen. Tijdens het lezen zat die van ons nog veilig in mijn buik en wist nog niemand dat ze Rosalie zou heten. Dat was echt heel speciaal.

Ik heb een gesigneerd exemplaar van “Blauw” in mijn boekenkast, maar ik mag er ook eentje weggeven. Dat ga ik via Instagram doen, dus kijk daar zeker mee om het te winnen. Maar ik wilde ook het hele verhaal vertellen, daarom doe ik het hier uitgebreid uit te doeken. Toch handig als je daarvoor je eigen website hebt :). 

Wel grappig dat ik zowel de boekvoorstelling als haar huwelijk gemist heb, omdat ik beide keren (met veel jaren tussen) geveld was door zwangerschapsmisselijkheid.  We hebben helaas ook geen enkele foto gevonden waar we samen opstaan (tien jaar geleden was dat nog niet zo met gsm’s en al, haha), maar we hebben ooit sowieso een selfie-date op haar terras in Portugal, want het is ook nog altijd mijn droom om ooit een boek te schrijven. Kunnen we daar dan hopelijk ook op klinken.

Maar voor nu alle eer aan haar (en Joke): wow. Wat een boek. Als je het straks niet wint, koop het dan snel en lees het. 

Ze heeft geen blauwtje gelopen. Integendeel. Wat een debuut.