“Het was een nieuw huis of een nieuwe vrouw.”

Het afgelopen jaar heb ik dat mopje een paar keer moeten bovenhalen. Op de duur begon ik zelf te twijfelen of het wel een mopje was. Want safe to say dat hier toch een soort midelifecrisis is gepasseerd. Als je man zegt “dat hij het hier niet meer voelt”, knijpt je keel toch even samen.

De ‘hier’ was in die zin gelukkig van cruciaal belang. Na bijna een decennium in de Ooievaarstraat en ongeveer even lang verbouwen en renoveren, wilde jij een andere kant op. De clichés blijven zich opstapelen, want er werd gegooid met zinnen als “Is dit het nu?” en “Moet ik hier voor de rest van mijn leven blijven?”. Mijn hart kreeg het zwaar te verduren, want bijna elke steen in ons nestje was door mijn interieurvingers beroerd. Het was (op een paar details na) eindelijk helemaal klaar en dan voelde je het niet meer?  

Ik ga eerlijk zijn: het deed pijn. Ik ben heel verbonden met ons huis en die plek afwijzen, voelde alsof ik zelf bij het vuilnis werd gezet. Maar dat was een emotionele verwarring van mezelf, want het huizengeschil stond gelukkig niet gelijk aan een relatiecrisis. Gelukkig.

We hebben wel heel diep en veel moeten praten. Waar komen die gevoelens vandaan? Wat wil je echt? Waarom wil je veranderen? Wat zijn onze dromen? Welke gevolgen hebben die wensen voor ons gezin? Waar trekken we de grens? Wat kunnen we aan?

Uiteindelijk deden we een bod op een coup de foudre en hadden liefdesverdriet toen het niet aanvaard werd. Om dan drie weken later te springen op een huis (waar anderen blijkbaar moeilijker konden doorkijken) in diezelfde straat. Ik ben zo blij, want een afgewerkt huis dat ingericht is door iemand anders, dat is toch helemaal niets voor mij?! En jij bent ook blij, want de verandering is klein en groots tegelijk. We zijn amper een kilometer opgeschoven, dus iedereen kan in dezelfde sociale cirkel blijven draaien. Maar iedereen heeft ook meer ruimte en is gelukkig, dus uiteindelijk zal mijn hart ook wel bijbenen. Met wat extra massage van mijn interieurvingers komt dat helemaal goed.

Toen ik vorig jaar deze jaarlijkse traditie aan het schrijven was, had ik nooit geloofd dat de woorden nu zouden vloeien op een andere locatie. Ons nest was een zekerheid waar ik altijd op kon leunen. Een plek waar veiligheid, warmte en liefde in de muren zat.

Maar twee weken na de verhuis naar onze nieuwe stek weet ik: ons nest is een zekerheid waar ik altijd op kan leunen. Want jij bent daar, samen met ons heerlijke gezin. En hoe we samen deze weg afgelegd hebben, toont vooral de kracht van de entiteit. Van onze kracht, van onze liefde.

Het kan toch ook niet toevallig zijn dat we nu in de Tortelduifstraat wonen? Vandaag veertien jaar samen en de vonken vliegen er bij momenten nog altijd af.

Het is dus een nieuw huis, met voor altijd jouw vrouw.

Sofie x

PS: Ik hoop nog duizend jaar je tortelduifje te mogen zijn.