De bladeren vallen. En ja, mijn veerkracht dwarrelt soms ook naar de grond.
De dagen worden korter, de kilte sluipt ’s morgens en ’s avonds ons leven binnen. Ik heb meer licht nodig en minder gewicht op mijn schouders.
Ik zeg het, maar niet zo vaak als er nu noten naar beneden hotsen. Ik fluister het, maar niet zo stil als het ritselend herfstblad kraakt. Ik voel het, op meer momenten dan ik zou willen. Het is lastig. Het zijn lastige dagen, weken, tijden. Ik worstel.
Ik schrik er niet van, want twee fulltime werkende ouders en drie kinderen is op papier een uitpuilende combinatie. Er zijn niet genoeg handen en uren om er voor alles en iedereen te zijn. Het is een continu verscheurd zijn tussen het zo goed mogelijk willen doen op beide fronten. Werk en gezin. Die twee ballen zijn al zwaar genoeg. Het is moeilijk om ze hoog genoeg te gooien om er nog andere ruimte tussen te krijgen. Voor mezelf. Voor ons. Voor andere mensen die we graag zien. Ademruimte.
Ik weet dat ik niet alleen ben met dit gevoel. De ratrace is voor veel mensen een struggle, toch? Ze lijkt ook gewoon dubbel zo hard binnen te komen na een pandemisch verplichte rust. Ik heb lessen geleerd uit die periode, maar het lijkt alsof de “maatschappij” (wie of wat is dat eigenlijk?) ze allemaal weer vergeten is. Nutteloze files groeien aan, agenda’s worden volgegooid en vervelende verplichtingen aanvaarden geen corona-excuus meer.
Mijn job is prachtig, boeiend, leerrijk en vervullend. Maar ook pokkezwaar. De belasting is hoog en het gaat echt even van dag tot dag. Als het op werk aankomt, ben ik graag voorbereid en georganiseerd. Zodat ik de ruimte heb om te improviseren waar dat nodig is. Maar het is op dit moment zo-veel, dat het structureel improviseren is. Ik ben elke avond doodop, soms ook met een traantje.
Daar spelen natuurlijk andere zaken mee. Een fantastische dochter die ons al twee jaar uit onze slaap houdt bijvoorbeeld. Dat tast de rek aan. Ik weet dat het ooit goedkomt, maar nu moeten we er wel door. Elke dag (maar vooral ook nacht) opnieuw. Ik verwacht geen pasklare oplossing hiervoor (begin aub niet over slaapcoaches of laten huilen, not an option voor ons), het is gewoon een oneerlijke strijd in een leven waarin verwacht wordt dat je wel altijd fantastisch uitgeslapen bent. Twee fantastische jongens die ook de nodige aandacht verdienen. Naar voetbaltrainingen gebracht moeten worden. Waar je naast zit om de eerste woorden te lezen. Oh mijn team, mijn heerlijke team.
Moet je weten, ik leg de huishoudelijke lat heel laag. Mijn grootmoeder zaliger zou nog dieper onder de grond kruipen als ze mijn living zou zien. Als ze mijn ongestreken kinderen zag rondlopen. Of zou weten dat ik weer geen soep gemaakt heb. Maar het is wat het is, het is gewoon ploeteren. Thank god voor onze poetshulp een paar uur per week, maar het blijft dweilen met de kraan open. Het is gewoon te veel werk voor te weinig handen en uren.
Dat is altijd al zo geweest, maar ik voel dat mijn veerkracht minder is. Er is zoveel gebeurd de laatste jaren, maar er was nooit ruimte om dat met de nodige zorgen te behandelen. Altijd moest ik doorgaan. Geen tijd voor zalf, geen ruimte voor ruimte. Doorgaan, want de sneltrein met miserie bleef maar traumavaliezen in de wagons gooien. De rugzak weegt, bijna zwaarder dan toen we er middenin zaten.
We zoeken naar oplossingen. Structureel, al lopen we daar wel een beetje vast. Hulp is niet eenvoudig, familie woont ver en 4/5 gaan werken (wat ongeveer 30 keer per dag als suggestie in mijn DM op instagram valt) is echt geen oplossing. Het is hoogstens een pleister op een wonde waardoor het op een andere plek harder kan gaan bloeden. We denken na. We wikken en wegen. Maar het is bijna altijd Tom en ik, in dit bedrijf.
We zoeken naar oplossingen. Minimaal, in kleine dingen. Zoals een klein wandelingetje tussen de ochtendrush en werk, waarin we een kwartiertje alleen maar aandacht hebben voor elkaar. Zoals een beetje uit het raam staren op de pendeltrein. Zoals nee zeggen tegen alles in de agenda dat niet strikt noodzakelijk is. Zoals frietjes op zaterdag na de scouts. Zoals elke ochtend even in elkaars hand knijpen. Zoals blijven praten en uitspreken.
Dat het dus lastig is. Dat ik het moeilijk heb. Dat ik heel erg moet opletten, maar me daar ook heel erg van bewust ben. Ik doe mijn best.Met heel kleine dingen. Ik probeer heel hard om niet onder de berg terecht te komen, maar er traag over te klimmen. Of naast te wandelen.
De bladeren vallen. Mijn veerkracht is even fragiel geworden als een verdorde tak. Maar het wordt ook weer lente, in het verre straks.
Leve de lente. Lenteliefs(t).
minder zelfmedelijden zou al veel helpen. jullie hebben zelf bepaalde keuzes gemaakt: voltijds werken en 3 kinderen. elke dag opnieuw het gezaag hoe zwaar het wel niet is.
je bent de keuzes die je maakt.
🙄 Ik lees veel liever Sofie haar eerlijke, genuanceerde “gezaag” dan elke keer opnieuw dit nutteloze, oppervlakkige gezaag van een commentaar…
Een weloverwogen, bewuste keuze kan van de ene kant de beste keuze zijn, en van de andere kant ook zwaar zijn. Die 2 kunnen helemaal naast elkaar bestaan..
Is ene Liesbet daar weer? Waarom volgt die jou? Wat een k*tmens ben je 😥. Ik moet je graag eens live. Dan kan ik het face to face zeggen. Jij hebt issues, lady.
ik volg verschillende “mamabloggers”. Ook zij melden dat het zwaar is. maar elke dag is het dezelfde zwaarmoedige dialoog bij sofie. ik ben gestopt met volgen. Het is toch nergens rozengeur en maneschijn? iedereen heeft het zwaar maar op een gegeven moment moet je ook vooruit willen hè
Als je gestopt bent met volgen, stop dan ook met reageren. Iedereen mag klagen, of jij dat nu terecht vindt of niet. Sofie mag zich uiten op de manier die zij verkiest. Wil je het niet horen/lezen, dat is jouw goed recht. Maar breek niet iemand af die haar gevoelens uit. Als dat in tijden waarbij zoveel te doen is rond psychische gezondheid nog niet duidelijk is…
Je volgt niet, maar je reageert 🤔. Hier klopt iets niet…
Liesbeth, wat goeds brengt deze commentaar nu ?
Iedereen maakt keuzes in zijn leven, die op dat moment de beste keuzes lijken. Niemand, ook jij niet, weet hoe het leven verder loopt. En keuzes die toen de juiste leken te zijn, kunnen na verloop van tijd zwaarder zijn of zelfs verkeerd. Dat is bij iedereen zo. Mensen die beweren dat bij hun alles perfect in balans is, hebben veel geluk of kunnen goed de schijn ophouden.
Zaken veranderen kosten tijd en energie, waarvan niet iedereen evenveel in voorraad heeft. Je bent helemaal niet de keuzes die je maakt. Je kiest bv niet : waar je wieg staat, wie er rond staat, hoe je lichaam functioneert, welke erfelijke eigenschappen je meekrijgt, of je ziek wordt, of je geliefden iets naars overkomen, …
Je bent een mens, geen geprogrammeerde robot.
Waarom ergert het “geklaag” van Sofie je zo ?
Die vraag zou ik mezelf eens stellen.
Veel dingen kies je inderdaad niet. Maar die drie kinderen, daar heeft Sofie toch wel heel bewust voor gekozen. Dat geeft ze zelf ook altijd aan. Dus ik snap eerlijk gezegd ook niet waarom haar Instagram dan een oneindig geklaag is over hoe zwaar het allemaal is en dat het eigenlijk onmogelijk vol te houden is. Een klein beetje zelfreflectie zou dan toch ook niet slecht zijn. En dan kan je nog zo vaak zeggen dat je “ook veel grapjes maakt”. Zelfs die grapjes verwijzen subtiel heel vaak naar de zogezegd loodzware situatie waarin ze zich bevindt. Dus ja, ze mag klagen, maar ja, wij mogen ook zeggen dat ze belachelijk veel klaagt. Iedereen content.
Dus eigenlijk moet ze volgens jullie zwijgen en de schone schijn ophouden ? 3 kleine kinderen in huis kan zwaar zijn. Je weet vooraf niet of het gemakkelijk is of niet. Je weet ook vooraf niet wat er allemaal in je leven zal gebeuren. Je krijgt ook bij de bevalling geen handleiding mee van je kind, onder de vorm van de nageboorte. Dat zou pas handig zijn. Er zijn momenten dat je je kinderen kunt opeten van liefde en er zijn momenten dat je spijt hebt, dat je ze niet opgegeten hebt.Dat is gewoon zo en elke ouder die eerlijk is zal dat beamen. Er eens over zagen, klagen kan opluchten. Daar doe je niemand pijn mee. Jullie reactie kan wel pijn doen en niet alleen bij Sofie.
Wat goeds brengt jullie reactie?
Waar komt die ergernis vandaan ?
Een belangrijke vraag om aan jezelf te stellen.
Je maakt toch zelf de keuze om voltijds te blijven werken, drie kinderen te “nemen”?
Had de beslissing genomen om nog geen nieuwe keuken te zetten. Dan had je wel de kans om meer thuis te zijn…
Het zelfmedelijden komt de spuigaten uit. Twee jaar is het geleden dat R is geboren. En tot op heden blijf je zagen en klagen. Maar owee als er dan iemand wat op zegt…
Een bericht zonder het woord “trauma” in, zou anders ook wel eens een verademing zijn.
Altijd maar zagen, zagen, zagen en dan mensen die je willen helpen heel onbeleefd afblaffen.
Als je de tijd die je in je zelfbeklag steekt in iets nuttig zou steken, was vast al veel opgelost.
Welkom in de volwassen wereld, Sofie.
Ge zijt een ongelofelijke zelfingenomen zaag.
Aan de reacties te zien is het nog steeds niet iedereen gegeven om over enig empathisch vermogen te beschikken. Jammer…
In jouw plaats was ik al lang tegen de berg gelopen. Ik hoop voor je dat je (in eerste instantie) de kleine oplossingen vindt om dat te blijven vermijden. En ik hoop vooral dat je snel een oplossing vindt waardoor je veerkracht weer kan toenemen. Of nog beter, dat die oplossing (of een begin er van) zichzelf aanbiedt in de vorm van een beter slapende Rosalie. De effecten van een structureel slaaptekort lijken ook zo onderschat door sommigen…
Hoeveel van de instagram volgers zouden ramptoeristen zijn? Ik schat heel veel
Helaas nog altijd niet genoeg om ons te verlossen van dat gesmeek om volgers zodat er geswipet kan worden.
Misschien dat nog wat gratuite ondergoedfoto’s kunnen helpen?
Ik lees eerst de hln comments en dan Sofie haar insta.
Ligt zowat in dezelfde lijn.
Ik vind het steeds meer toch ook een moeilijke om je te volgen hoor Sofie…
Je posts rond trauma, rouwen en mentaal welzaam erbuiten gelaten, dat is een apart thema, en zoals vele dingen die je aankaart ook zeer relevant.
Maar… ik volg je sinds ‘de brief aan Monica’ omdat ik toen heel het maatschappelijk vraagstuk rond de combinatie van werk(ende ouder(s)) en gezin al zeer boeiend vond, en nog steeds. Onze economie, sociale zekerheid en opvangsysteem zijn nu eenmaal nog niet afgestemd op tweeverdienersgezinnen, en het mag van mij gerust eens aangekaart worden met voorbeelden uit de praktijk! Dus: kaart maar aan!
Maar als je graag een ‘aankaarter’ bent, en de aandacht op jezelf wil vestigen als iemand die sensibiliseert, en zelfs wat polariseert (mag hé!), heeft dat ook gevolgen. En daar vind ik het soms wel wat pijnlijk… Je wil maar liefst drie kindjes, én een leuke job, ver van de ouders wonen en ook nog eens een hip mooi gerenoveerd huis in een dure stad. Ik denk dat je zo veel mensen hun ogen uitsteekt, door daar dan ook nog eens negatief over te doen. Die mensen volgen je omdat ze veel herkennen in wat je aankaart, wat je ook wil. Maar dan begin je plots ook te klagen over die nieuwe dure keuken, dat kindjes ook veel werk zijn, de poetsvrouw eens niet kan komen, je ‘maar’ zoveel kan thuiswerken en lopen op een week… Je mag posten wat je wil, maar dan moet je er gewoon ook bijnemen dat dat mensen soms pijn doet of doet fronsen voor wie al die dingen gewoon geen optie zijn en nog meer ploeteren, met minder geld, tijd en steun van een partner bijvoorbeeld. En die reageren dan. Meer is het niet hé, blijf vooral doen wat je wil. Al lijkt het me mentaal wel zwaar voor jezelf en je omgeving dat je je over zoveel dingen beklaagt, maar goed, dat is dan maar hoe het is! Ventileren helpt je denk ik. Als je dat publiek doet, moet je er gewoon de (vaak begrijpelijke) reacties bijnemen.
Maar ik vind het ook wel jammer voor het bredere debat waar je een plaats in wil veroveren, want zo bevestig je weer heel wat clichés die je zelf wil ontkrachten, zoals dat vrouwen zagen zijn, dat je nu eenmaal geen gezin én carrière degelijk kan comibineren, dat onze generatie alles wil en nooit content is, …
Ik vind dat soms wel jammer, omdat je verder echt over zovele topics echt inspirerend bent, en toch maar de moeite doet om het aan te kaarten! Het is aan jou gewoon de afweging wat je wil bereiken met je sociale media en waar je zelf mentaal mee om kan. Ook hier geldt zoals in alles… de juiste balans vinden! 😉
Ik ben het volledig met je eens.
Wat een reacties hier!
Het eerste wat ik kwijt wil: onderschat een chronisch slaaptekort niet! Mijn jongste begon pas nachten door te slapen toen hij naar de kleuterschool ging en werd 5u30 nog enkele jaren zijn vaste uur om op te staan. Tussen mijn 2 zonen zitter er 20 maanden en de oudste sliep ook niet door op het moment dat de jongste werd geboren. Tel dat tezamen en je zit al aan een aantal jaartjes flink slaaptekort. Zo een slaaptekort zorgt er wel voor dat je minder draagkracht krijgt en vlugger gaat “klagen” of geen oplossing ziet. Helpt dat Sofie op dit moment? Nee totaal niet. Maar haar zitten afkraken helpt nog veel minder tenzij het de bedoeling is om haar volledig te laten instorten.
En over dat trauma. Het is toch zeer duidelijk dat Sofie nog in een rouwperiode zit. Ze rouwt om een stuk zwangerschap dat ze heeft missen, een stuk verbondenheid die ze gemist heeft. Komt daar nog eens bovenop dat haar broer haar in diezelfde maand heeft verlaten. Mag je daar geen trauma aan overhouden, mag je daar niet om rouwen en wie bepaalt in hemelsnaam wanneer een mens mag stoppen met ergens verdrietig om te zijn. Wie zijn wij om anderen hun gevoelens te dirigeren? Als haar blog en haar instagram een uitlaatklep vormen om haar gevoelens beter te kunnen kanaliseren, waarom moeten we daar dan commentaar op hebben? Stoort het je, dan lees je toch gewoon niet verder? Je bent toch niet verplicht om elke post te lezen? Je kan gewoon verder scrollen of ervoor kiezen om haar niet meer te volgen. Als er mensen in het echte leven je de keel uithangen dan negeer je die toch ook. En ja soms kom je die mensen onderweg een keer tegen, net zoals je Sofie haar posts misschien af en toe kan tegenkomen. Maar daar waar je in het echte leven beleefdheidshalve best nog een goeiedag zegt, kan je nu gewoon doorscrollen zonder iets te moeten zeggen. Handig toch!
Slaaptekort is inderdaad moordend, maar daar ZIJN wel oplossingen voor he? Moest ik in haar schoenen staan, ik gaf geen borstvoeding meer tussen 11 en 5
(op 2 jaar is dat een manier van sussen geworden, een gewoonte, en niet meer wakker worden uit hongergevoel. Ik heb ook ooit van mijn hart een steen moeten maken ‘s nachts, maar het was het wel waard… ik had wallen, maar mijn dochter OOK door al dat nachtelijke drinken!),
en wij zouden om beurt opstaan voor Rosalie (de partner die mag doorslapen legt zich in de logeerkamer of een matras aan de andere kant van het huis, en staat na 8 uur slaap fris op). Maar bon, nu geef ik ongevraagd advies 🙂
Ik vind Sofie een enorm sterke vrouw, ze staat er nog elke dag. Ik weet niet of ik dat zou kunnen na al die tegenslag … maar ik denk dat haar leven makkelijker werd als ze WEL zou luisteren naar het advies dat haar familie/vrienden haar geven.
Misschien vindt zij wel heel veel troost in de verbondenheid met Rosalie bij de bv. Welk advies hebben jullie voor haar onnoembare verdriet over de zelfdoding van haar broer ? Je hebt niet voor alles een pasklaar antwoord in het leven. Verdriet moet je door en het duurt heel lang en vraagt heel veel energie. Rouwen is heel hard werken en het is heel normaal dat je daar uitgeput van bent. De maatschappij heeft daar geen tijd en begrip voor. Misschien moeten haar vrienden en familie eens beginnen luisteren naar haar en er niet van uitgaan dat zij een sterke vrouw is. Zij is een jonge vrouw, moeder, zus, dochter, vriendin, leerkracht, … die rouwt.
Ik ben in shock door bovenstaande reacties en het enige dat er in me opkomt is: hoe durf je?
Het bewijst maar weer dat internet het allergoorste uit de onderbuiken van mensen weet te halen.
My 2 cents. Ik lees dat je je zorgen maakt over je pensioen. Ouderschapsverlof heeft geen enkele impact op het moment dat je met pensioen kunt gaan noch op het pensioenbedrag. Waarom is dit geen (deel van een) oplossing, bv een tijdje 4/5 werken nu je kinderen nog jong zijn? Uiteraard heeft dat consequenties op je werk, maar deze periode met je kinderen komt nooit meer terug, terwijl er op je werk ongetwijfeld nog veel opportuniteiten in het verschiet liggen.
Mild zijn voor elkaar is een mooie deugd. Je koos inderdaad voor de kindjes en je kiest voor het werk, maar dat neemt helemaal niet weg dat je mag blijven ventileren en klagen dat het af en toe zwaar is. Want dat is het. Het water staat me ook soms aan de lippen, en mijn kinderen slapen wel door… Ik weet dat je geen advies wil, dus laat ik het hierbij…
Rouwen mag. Rouwen moet. Ventileren ook. Maar, altijd negatief zijn versterkt zichzelf. Zo kom je in een (negatieve) visieuze cirkel terecht. En dat is zonde. Omdenken kan je leren. En dat betekent niet dat je niet mag rouwen of verdriet toelaten.
Deze comment sectie is al even toxisch als Facebook… Heel jammer want ik vind dat je schrijft zonder taboe en zonder drempels. En dat heeft de wereld net een beetje nodig, dat echte. Blijf echt. 🙂
Dit is ook weer ongevraagd advies, maar ik ga het toch geven. Het was gisteren world mental health day en jij voelt je met zo’n zaken graag verbonden, maar wat vooral belangrijk is aan mentale problemen is dat je hulp zoekt. Ik heb je op Instagram al verschillende keren zien zeggen dat je geen therapie nodig hebt, want Instagram is jouw therapie. Dat is een uitspraak die eigenlijk bijna respectloos is tegenover psychologen en therapeuten. Alleen maar al je gevoelens uiten op sociale media zonder daar weerklank in te vinden (want advies wil je niet) is geen therapie, dat is zelfmedelijden. Dat klinkt cru, maar het is wel zo. Zoek alsjeblieft hulp, want ik denk dat al je volgers het met mij eens zullen zijn dat je het nodig hebt.
Inderdaad.
Ik hoorde ooit iemand zeggen ‘in negatieve kritiek zit meestal een vorm van waarheid’. En dat klopt. Het ding is om ermee te leren omgaan. Dan kan je misschien iets leren over jezelf.
ze snapt het maar niet.
Ik denk dat het niet verantwoord is dat je de job in Kortrijk blijft doen. Je gaat ongelofelijk crashen door het overduidelijke mental health issue.. die onverwerkte rouw, dat trauma over de vroeggeborene, dat onvermogen om gelukkig te zijn gaat niet samen met die zware job en dat is ook niet goed voor je.
“De ratrace is voor veel mensen een struggle, toch?”
Ik ervaar mijn leven eigenlijk niet meer zo. Vroeger wel, toen leefde ik van weekend tot weekend, en daarom ben ik van job veranderd. Een gewaagde sprong, maar de beste beslissing ooit. Mijn job is nu iets minder ‘uitdagend’ (leerkracht in een CVO) maar ik sta elke dag zelf aan de schoolpoort, heb tijd voor hobby’s en andere passies, voel me niet meer rot omdat mijn peuter meer tijd spendeert met wildvreemde vrouwen dan met mij, … Allez, niet dat ik je adviseer om van job te veranderen he :), maar ik heb ooit een onderzoek gelezen over het aantal gewerkte uren per week in het onderwijs. Daaruit bleek dat lesgeven op de hogeschool het allerzwaarst was. Ik heb verschillende vrienden die werken in een Vlaamse hogeschool, en ik denk wel dat dat onderzoek representatief was. Grootmoeders, babysits, … doen hun gezinnen draaien in periodes dat ze 1,5 job doen. Want dat is zo te horen precies toch wel een probleem in het hoger onderwijs he? Die lessenroosters die steeds weer veranderen en niet in evenwicht zijn? Die vele extra verantwoordelijkheden?
Jongens toch. Over het algemeen hou ik me verre van mottige reacties op internet. Maar hier zit een mens achter deze blog, iemand die zich kwetsbaar laat zien.
Ik hoop daarom dat elke positieve reactie wat tegengewicht biedt. Alles is al gezegd door kritische tegenstemmen: wat je niet doet in het echte leven, doe je hier al zeker niet.
Inhoudelijk kan ik mijn ogen en oren niet geloven. Jongens, toch, wat leeft er veel bij sommigen. Wat een onverwoestbaar geloof in de maakbaarheid en controleerbaarheid van de dingen spreekt eruit. Wat een beenharde filosofie van ‘je koos er zelf voor, had je dan maar niet moeten doen’.
Wat me het meeste stoort, is hoe velen een genuanceerde post rond ‘wow, dit is veel, dit is een heftig najaar, dit is een groot verschil met vorig jaar tijdens de lockdowns’ afplatten tot ‘wat een geklaag’. Ik snap die interpretatie niet – Sofie zegt duidelijk dat ze content is van haar job, content van haar gezin, maar dat het veel is en dat ze voelt dat ze op zichzelf moet passen. Ze is daarbij niet de enige die merkt dat het postcorona fameus kan wringen: https://www.standaard.be/cnt/dmf20211012_97881407
Zijn we echt zover als maatschappij dat iedereen die meer dan twee kinderen heeft, geen recht tot spreken meer heeft? Of dat een vrouw niet én voltijds mag werken én een gezin trekken én mag zeggen dat dat zwaar is? En mag niemand al eens zeggen dat er veel bedrijven en organisaties zijn waar 4/5de werken zonder problemen toegestaan wordt, maar het gesprek naar taken verdelen en herordenen nooit gevoerd wordt? Of, godbetert, dat een vrouw in 2021 nog altijd tot de orde geroepen wordt omdat ze zichzelf in ondergoed op instagram zet? Is het zo’n schande het niet altijd goed te weten, niet meteen een oplossing te zien maar wel een probleem, dan maar te roeien met de riemen die je hebt, en tot andere keuzes en beslissingen te komen dan jij _misschien en van buitenaf gezien_zou doen?
Ik kan alleen maar oprecht hopen dat jullie emotionele struggles bij jullie eigen naasten wat minder wegrationaliseren dan bij Sofie.
En aan wie zei dat dit soort posts het beeld bevestigt dat vrouwen ‘zagen’: OMG. Seriously? Tais-toi et sois belle, quoi?
Omdat Sofie zoveel van woordgrapjes houdt, eentje om het samen te vatten: laat het af en toe toch eens (ver)schu(e)ren zeg.
Hallelujah, dank voor deze spot on reactie
Ik zou de reacties hier gewoon uitschakelen of ze later goedkeuren.Waarschijnlijk gaat het om dezelfde persoon die steeds zijn/haar gal moet spuwen. Geen tijd aan verspillen. De enige die hier iets bijdraagt is Kleine Atlas.
Wat ik spijtig vind is dat andere mensen beweren dat je dit allemaal jezelf aandoet. Alsof alles een eigen keuze is. Dit doet uitschijnen alsof de maatschappelijke druk om een volledig en constant Instagram waardig leven te hebben niet een externe factor is. De maatschappij is niet lief (zie alle reacties) en oefent enorm veel druk op. We moeten allemaal een perfect gezin hebben, perfecte job, tijd voor een partner, 2 mooie vakanties per jaar, modern ruim huis met design elementen, huishouden moet perfect in orde zijn, kinderen eten allemaal netjes hun bord leeg, moeten hobbies hebben, nieuwe nette kleren. Er zijn veel mensen in onze maatschappij die hier alleen maar van kunnen dromen, maar dat maakt het niet minder zwaar voor mensen om zich schuldig te voelen als ze niet overal en in alles altijd zich volledig kunnen geven om aan de verwachtingen te voldoen.
Empathie en begrip zijn precies ver zoek. Het is niet omdat je zelf andere keuzes maakt en misschien minder druk voelt, omdat je nu eenmaal andere waardes hebt, dat iemand anders zijn ervaringen minder echt of waard zijn. Ik mis empathie in deze maatschappij.
Alles is al gezegd. En toch.
Het kan er bij mij werkelijk niet in dat jij/jullie zo veel tijd en energie steken in iemand die je niet ligt. Prima; scroll tot waar je wél wil zijn, waar je wel herkenning vindt, waar je misschien helemaal je destructieve zelf kan zijn.
Zijn jullie moeders? Leren jullie je kinderen begrip opbrengen voor anderen, constructief te blijven in gesprekken en te relativeren of volgen ze een cursus haat spuien op het internet en pesten op school?
Kijk, ik vind ook niet alle mensen tof, maar ik ga hen dat niet keer op keer vertellen. Ik zeg vriendelijk goedemorgen en houd me bezig met zij die wel belangrijk voor me zijn. Ik gedraag me als mens. Als een niet-verzuurd mens. Probeer het eens, zou ik zeggen.
En Sofie; geen idee waarom 4/5 niet zou gaan, maar ben je zeker? Ik geef ook les op een Hogeschool, ik werk 4/5. Het is nog steeds zwaar, maar doenbaar. Informeer je goed, echt en probeer! Het heeft de zaken hier aangenamer gemaakt 🙂