Het is zoals bij het ouderschap, het overgrote deel van de clichés over verbouwen zijn echt waar. Zoals dat ding waarbij mensen zeggen dat je de ellende heel snel vergeten bent, als de renovatie ongeveer klaar is. Dat blijkt dus effectief te kloppen. En het echt goede nieuws is: we zijn er bijna. Ik kan de finish van de bovenverdiepingen echt al ruiken.

Het eerste vinkje dat we mochten zetten, was die van de jongenskamer. Voorheen onze slaapkamer, maar nu een compleet vernieuwde boysroom. Dat betekent concreet: nieuw geplakte muren, een gloednieuw plafond, volledig nieuwe elektriciteit, centrale verwarming (lag daar nog niet) én een lelijke schouw minder. Deze kamer is nu één grote ruimte, maar als de puberteit over een aantal jaren te fel toeslaat, kan deze kamer ook opgedeeld worden in twee kleinere slaapkamers. Van het type bed, bureau en kast – maar ik kan wel de deur toetrekken en hoef mijn ouders over broer/zus (even) niet meer te zien. Alle leidingen liggen daarvoor klaar, maar als ze toch de beste vriendjes blijven, dan blijft alles uiteraard bij het oude.

Grote werken dus, echt niet normaal. Hier kan je nog eens bekijken wat er gebeurde toen we hier bijna exact 4 jaar geleden kwamen wonen.

Het afbreken van oude bezetting is echt een hels karwei. Dat is een gigantisch stofnest, dat is zware arbeid, dat vraagt veel opkuiswerk en tripjes naar het containerpark, dat is gewoon goor. Vroeger deden ze dat namelijk met plaksel en dierenhaar, er zijn echt gezelliger dingen. Maar goed, een aantal maanden geleden zag het er dus nog vollenbak zo uit:

• 

• 

• 

• 

Ja, ik kan het ook nauwelijks geloven als ik het resultaat nu zie. Maar voor serieus: bloed, zweet en tranen. Want een schouw afbreken, dat zorgt voor wat “dingetjes”. Zo hadden we daardoor een gat in onze oude plankenvloer, een zwarte roetstreep op de muur die later ook door de bezetting zou komen (ondanks uitvoerige behandeling) en een hoop extra stenen om te versleuren.

Bezetting moet ook geruime tijd drogen, wat redelijk hard balen is. Hier kreeg de kamer nieuwe muren begin april, tegen begin juni mochten we dus onze spullen verhuizen. Volgens de bezetter was het not done om het eerste jaar te schilderen, maar ik heb het er toch op gewaagd nadat we elk plekje van de muur met een vochtmeter hadden doorzocht (en dat niet anders bleek dan in de living bijvoorbeeld). Voorlopig zonder enige probleem, en de verf hangt er nu toch al een dikke maand tegen. Het roetprobleem bleek met twee lagen speciale gammaverf ook nergens meer te bespeuren.

Net als je denkt dat je het moeilijkste gehad hebt, moet je nog een stapelbed in elkaar zetten met een Estse handleiding. Wij zijn dus echt wel een stevige entiteit, anders ga je nog tijdens het in elkaar vijzen uit elkaar denk ik. Dat is overdreven, maar het was toch echt niet om te lachen. Blij met het mooie en praktische stapelbed (van Deba Meubelen trouwens, want ik krijg vaak die vraag) maar DE HEL om in elkaar te zetten. Eén vijs zit ook scheef én een (esthetische) plank hadden we helaas nog over. Maar goed, het is veilig en het slaapt goed.

De Pinterest-afwerking is er nog niet helemaal. Er hangt nog niets omhoog (ook geen deftige verlichting), er zijn geen decoratieve stukken, er slingert speelgoed rond, de helft van de meubels is gerecupereerd. Maar dat is niet erg. Het is supermegabewoonbaar én het ziet er naar mijn bescheiden mening nu al fantastisch uit. Maar oordeel gerust zelf:

De oude schoolbankjes zijn gered van de schroothoop op een school (ze gingen dat serieus gewoon met het oud ijzer meegeven), de gordijnen zijn van Ikea en de witte kasten eveneens. Het speelgoed komt van overal. Echt waar, sowieso te veel speelgoed :). Ik heb de muren geverfd met simpele verf van Gamma.

Het is een enorm fijne kamer om in te vertoeven. De jongens trekken ook echt naar daar om te spelen. Het is daar van tijd een gigantisch ontplofte boel, maar zo hoort het ook. Felix slaapt onderaan, Basiel slaapt in het bovenste bed.

En wij zijn gigantisch fier op deze kamer. Hoera voor verbouwen zeg!