De dag na nieuwjaar zaten we bij de huisdokter. Alweer. De NKO arts had namelijk gebeld om te zeggen dat we andere antibiotica nodig hadden. De etter die al maanden uit Felix zijn oren stroomt was nog eens op kweek gezet, en daar bleek een semi-gevaarlijke bacterie in te huizen. Als de nieuwe druppels geen verandering zouden brengen, zou hij een paar dagen worden opgenomen voor intraveneuze antibiotica.

Ik keek dus vrij radeloos naar de dokter. Er waren ook weer een paar vreselijke nachten gepasseerd, dan is het leven een stuk moeilijker. We zitten al twee jaar in teamnosleep, maar de enige nacht is de andere niet. Twee keer kort opstaan, dat is een topnacht in ons boek. De dagen voor het doktersbezoek was het eerder twee keer kort slapen.

2016-11-28 15.02.02

In de wachtkamer bij de dokter.

Het was de huisdokter zelf die zei da het zo echt niet verder kon. Dat we Felix niet vol antibiotica konden blijven druppelen, want er was geen enkele verbetering te merken. Er moet iets anders zijn, zei ze, ik denk dat we echt de allergiepiste verder moeten onderzoeken. Een allergie die voor een constante snotneus zorgt, die met zijn te smalle buizen van Eustachius voor een chronische oorinfectie zorgt. Klinkt logisch. En je neemt alles aan, als je meer etter uit het oor van je kind hebt zien stromen dan regen uit de storm Dieter. Eerlijk is eerlijk, de term koemelkallergie was al vaker gevallen. In lieve suggesties op mijn Instagram, in mailtjes, in gesprekken. Maar op de een of andere manier had ik niet de moed of energie om er echt aan te beginnen, want het vraagt toch wel een inspanning. Koemelkeiwit zit in zo ongelooflijk veel dingen, dat betekent volledig anders koken/boodschappen doen/eten. Dat betekende ook voor mij een volledig verbod van koemelkeiwit, want het heeft weinig zin om Felix op een dieet te zetten en via de borstvoeding de boosdoener nog door te geven. Om echt te testen, moesten we allebei volledig omschakelen.

Misschien kwam het door de het zetje van de huisdokter, misschien door de bezorgde en lieve telefoon van Celia, misschien door mijn gebroken moederhart dat Felix niet langer op zijn oortjes wilde zien kloppen en radeloos worden van pijn.

Op deze foto is NACHT.

Op deze foto is het NACHT.

Twee weken geleden, meteen na ons laatste doktersbezoek, besloten we er volledig voor te gaan. Sindsdien lezen we alle labels in de supermarkt, denken we tien keer na voor we Felix iets serveren en heb ik mijn eetgewoontes licht tot zwaar omgegooid. Er zijn gelukkig veel vervangproducten, maar het blijft een hele oefening.

Mijn lief is bang om enthousiast te zijn. We willen het niet jinxen, datsnaptgewel. Maar na twee weken durf ik voorzichtig te zeggen dat we het misschien gevonden hebben. Het is ongelooflijk, maar we zijn al twee weken ettervrij. Zelfs de nachten beginnen op iets te trekken. Het kind weet nog niet wat doorslapen is en wil soms om 2u30 naar Mr Bean kijken, maar goed. Rome is ook niet op één dag gebouwd. En alles is beter dan een huilend kind dat “auw oo-tjes” schreeuwt in het holst van de nacht.

En ik heb dit puzzelstuk pas later gelegd, maar in december heeft Felix twee keer rond middernacht alles uitgekotst. Toevallig (of niet?) had hij die twee keren vrij veel yoghurt gegeten. Die er ook volledig weer is uitgekomen. (Dat waren twee gezellige nachten, echt joh)

2017-01-16 16.36.32-1

Eureka?

Ik ben voorzichtig enthousiast. En uiteraard gaan we nu verder, om te kijken of er eventueel ook kruisallergieën zijn bijvoorbeeld. Om er helemaal het fijne over te weten.

Twee jaar hebben we nauwelijks geslapen. Ik begrijp nog steeds niet hoe we dat overleefd hebben. Ik snap echt niet hoe ik – zeker in combinatie met mijn vroege job – ben blijven rechtstaan. Ik heb er geen zwart op wit-bewijzen van, maar ik denk dat de borstvoeding (leve de oxytocine!) een grote rol heeft gespeeld. We zijn er nog niet, maar voor het eerst heb ik (slaap)hoop.

Twee fucking jaar vent. 22 maanden, dat is toch zot? Bijna even zot als het feit dat ik dus al twee weken geen chocolade meer heb gegeten.

For real.