Ge moogt mij voor een zaal van 3000 mensen zetten en ik spreek die met heel veel plezier toe. Geef mij een microfoon en ik ben vertrokken. Ik zal misschien wel twee seconden het gevoel hebben dat er een paar insecten in mijn buik rondkruipen, maar eigenlijk valt dat best mee. Ik zal zelfs meer zeggen, ik vind dat vooral geweldig. Podium, publiek, spotlight: bring it on.

Maar bellen naar de dokter om een afspraak te maken? Goed voor een pipi’tje in de broek. Ge kunt u echt niet voorstellen hoe dolgelukkig ik ben dat ik daar tegenwoordig online een afspraak kan maken! En het wordt nog beter, want ge kunt zelfs al in twee zinnen zeggen wat er scheelt. En rustig op uw gemak bekijken wanneer een afspraak best zou passen, ipv half stamelend met een agenda te staan prutsen. Love it.

Zo krijg ik het ook Spaans benauwd als ik telefoon krijg van (onbekende) mensen die ik bewust een mail heb gestuurd. Tenzij het is om met vriendinnen de laatste roddels te bespreken, heb ik echt een bloedhekel aan telefoneren. Pas op, ik ben altijd vriendelijk en ge gaat het voorzekers niet aan mij horen dat mijn hartslag omhoog gaat en ik begin te zweten, maar geestig vind ik het allerminst. Mail maar terug, tenzij we duidelijk hebben afgesproken om te bellen. Dan maak ik heel misschien een uitzondering in mijn zweetaanval.

Zo is het ook een beetje met schoonheidsbehandelingen. Ik ben gewoon echt geen held in zo’n dingen. Omdat ik gemiddeld maar 19 dagen op een jaar iets op mijn gezicht kwak (los van de dagelijkse dag/nachtcrème of course), kan je me bezwaarlijk een schminkpop noemen. Als ik me voor bepaalde gelegenheden toch moet optuigen (feestje, podium, …), dan moet ik mijn make-up spullen ook meestal gaan zoeken. Met de nieuwe badkamer (en mijn persoonlijke lades, hoera!) is het een beetje beter. Maar ik heb zeker nog wat verdwaalde mascara’s tussen mijn lingerie liggen. Ik ging eigenlijk zeggen onderbroeken, maar geef toe,  lingerie klinkt een stuk sexyer he? GE HEBT NU ZEKER AL WILDE VOORSTELLINGEN, I know. Droom maar, ik zal dan ook niet vertellen dat ik af en toe wel eens een onderbroek met een gat heb of een los draadje. En dat naast kant ook degelijke katoen best leuk kan zijn.

En voor ge denkt dat ik erbij loop als ma Flodder: ik verzorg me echt graag. Alleen hoort make-up daar voor mij niet bij. Ik kan uren voor de spiegel staan om een outfit te kiezen, hell yeah. En ik heb ook graag dat het overal gladgeschoren is. Meer nog, ik zou op alle momenten mijn broek kunnen uitdoen en het zou nooit schaamtelijk zijn. Smooth as a baby’s bottom, immer. (Ik heb het over benen, de rest zou echt te persoonlijk zijn om te vertellen). Maar ik ben dus geen schminkpop.

Het komt vermoedelijk door mijn eerste lief. Die was altijd teleurgesteld als ik iets van make up droeg. “Want je bent zo al mooi genoeg, wat gaat ge over 20 jaar doen als ge het echt nodig hebt?” – Op zich een compliment (I guess), maar toch behoorlijk pijnlijk om te beseffen dat het effectief bijna 20 jaar geleden is dat hij dat zei, maar toch. – Ik denk nogal gauw ‘ik zal dat over 20 jaar wel eens bekijken’.

Een schoonheidsspecialiste is bijgevolg al een soort contradictio in terminis voor mij. Want dat is toch voor madammen? Voor schminkpoppen? Not for me. En dat is ook een beetje zoals naar de dokter bellen, maar dan maal tien.

Maar toen leerde ik een fantastische madam kennen, mijn medegetuige bij de trouw van Barbara (waar ik heel dringend over moet bloggen. Sofie, get out of vakantiemodus, het gaat er echt over). En die fantastische madam is toevallig schoonheidsspecialiste. En zo durfde ik het aan om eindelijk eens naar de pedicure te gaan. Zelfs mijn nagels te laten lakken, hoe posh is dat wel niet?

Ik mocht in een voetbad met massagestoel. En het kietelde een beetje, maar het deed geen pijn. En ondertussen konden we gezellig kletsen.

Ik ben klaar voor de volgende stap denk ik. Als er iemand is die de vorige trauma’s kan doen vergeten, dan is het wel Isabel.

Bring on the bikiniwax, baby.