Och vent, ge wilt niet weten hoe lang het lijstje is met mensen waarvan ik denk: Oh ja, we moeten echt nog eens afspreken! Tel daar nog eens diegenen bij tegen wie ik deze zin ook echt heb uitgesproken of van wie ik ze recent ontvangen heb, en ik heb eigenlijk drie maanden vakantie nodig om het lijstje deftig te kunnen afwerken.
Op zich hou ik zelfs niet van ‘afspreken’, dat maakt het zo formeel. Ik ben nogal van het zoete inval-type. Ik vind het geweldig om mensen over de vloer te hebben die ik graag heb of bij mensen over de vloer te zijn die mij graag hebben (en ik ook graag heb). Maar mijn lief wordt niet altijd even graag betrapt in zijn comfy kleren, dus we doen een beetje van de twee.
Soms eten we bijvoorbeeld mosselen. Er is nog plaats, zoals ge ziet.
We wonen al dik drie maanden in ons nieuwe huis, maar zeker de helft van onze vrienden heeft het nog niet gezien. Er zijn natuurlijk mensen die te ver wonen om op den bots een keer binnen te wippen, maar zelfs mensen die achter den hoek wonen of twee fietslengtes verder wonen, zijn er nog niet geraakt. Dat is geen verwijt, iedereen heeft het zo druk. Ik ook naar het schijnt. Dat heb ik toch gelezen op een blog van een wijf dat altijd maar klaagt over de combo werk-gezin. Maar allez, in het echt zou het wel een toffe zijn.
Om maar te zeggen dat ik dat zo leuk vind. Fijne mensen. Dagen die op den bots ingevuld worden met fijne mensen. Waarbij er op den bots eten wordt geprepareerd en kinderen op den bots zelfverzonnen spelletjes spelen. Waarbij de klok alleen een decoratief element is en mensen (ik kijk ook naar mezelf) soms zelfs vergeten naar hun smartphone te kijken. Maar echt, we gaan dat doen he! Want ik wil meer van dat.
Soms gebeurt het ook buitenshuis. Zoals bij deze luiewijvengentsefeestenbots.
En dan heb ik het nog niet over jou gehad. Jij, jullie, mijn bloglezers, daar ben ik soms zo benieuwd naar. Er zijn er een paar die regelmatig van zich laten horen in de comments waardoor het voelt alsof we af en toe virtueel een koffie gaan drinken. Enkele zie ik zelfs verschijnen op mijn instagram. Maar er zijn er zeker ook die nooit iets achterlaten, wat ik wel een beetje jammer vind. Ok , mijn ego misschien ook, maar dat is toch gewoon fijn om te weten?
Dus allez ja.
We moeten eens afspreken he.
Awel bij deze dus, een comment, omdat ik het volledig herken en mee eens ben! Ik ben het gewoon van vroeger dat er wel eens volk zomaar binnen springt, helaas woon ik nu uit de buurt en moet alles gepland worden, een van de redenen waarom ik wil verhuizen…
Zwaai!
Ik reageer hier nauwelijks omdat ik zelden iets nuttigs toe te voegen heb. Maar for the record: ik zit wel dikwijls heftig van ‘ja’ te knikken achter mijn beeldscherm 🙂
En ik ken het maar al te goed..en elke keer ik wéér
Oei dat ging te snel. Dat commenten, niet simpel precies! 😉
Dus: elke keer ik wéér tegen diezelfde mensen zeg ‘we moeten nog es afspreken hé!’ voel ik me zo’n huichelaarster, die dat zegt puur voor de vorm, terwijl ik dat écht wel wil! hehe
Een zin die me bekend in de oren klinkt :). En ondertussen maar excuses maken… manman. Het enige wat helpt is random een datum prikken en hopla, taart in de oven (of bestellen, kan ook), senseo in de stekker en hop, even bijpraten / keihard roddelen. Heerlijk !
als je ooit in herentals moet zijn dan spring je maar eens binnen. kben ook wel benieuwd wie jij bent, al lijkt het of ik je echt ken
Ik lees hier nog niet lang mee, maar vind het hier wel fijn! Als ik snel mijn leeslijst overloop (als ik eens tijd heb) pik ik jouw blog er wel altijd uit om te lezen. Ge zijt altijd welgekomen, hier in Heuvelland voor een heerlijk zatje kaffie!
Ik doe (wanneer het mij de spuigaten uitloopt) van ‘veel te veel plannen’. Dwz: de volgende keer dat er een aantal mensen/goede vrienden samen zijn loop ik voortdurend met mijn agenda rond om één goede datum te vinden die voor iedereen past, die dan ook vast te leggen en dan de ontbrekende mensen hiervan op de hoogte te brengen. Dat werkt toch zeker 1 op de 2 keer. Helaas is het nu toch al weer ook 3 maanden geleden dat wij nog eens een get-together hebben gehad, dus tijd om nog eens planmatig te doen 😉
haha, ik ben ook zo’n stiekeme lezer hoor 😉 , reageren op instagram (liske01) of facebook is gewoon makkelijker, niet meer achter zoeken :D. Plus… het is soms makkelijker om je mening voor jezelf te houden, want dat delen en reageren en jezelf verdedigen, daar word je soms zo moe van … (en dingen worden o-zo-vaak verkeerd begrepen of komen anders aan dan bedoeld)
Wat niet wegneemt dat ik alle blogs lees, inclusief de commentaren :).
En dat afspreken met jan en alleman… o my … als ik dat wil doen, dan kom ik met drie maanden niet toe hoor :), dus het is kiezen kiezen kiezen … en ooit, dan komt het ervan!
Ik kom hier ook heel graag een virtuele koffie drinken! Wel jammer dat de gifgroene stoelen weggaan, ik begon er net gehecht aan te raken 😉
Maar ze zijn ook echt schoon. Alleen zo fout met de rode kast!
Jammer dat we zelf een blauwgroene muur in de living hebben die voor het nodige kleurgevloek zou zorgen, anders overwoog ik echt om je stoelen te adopteren!
Ik vind ze super goed bij blauwgroen passen! Rood daarentegen 🙂
Jooooow ✌
Ik kom ook graag op de koffie… of liever thee 😉
Vreemd hoeveel dingen we gemeen lijken te hebben (niet alleen onze naam ;)) en zelfs uit dezelfde streek!
Ik maak me ook wel schuldig aan het “lezen, maar niet reageren”. Ik weet hoe het is en toch… Daar moet dus verandering in komen. En over dat afspreken: wij hebben vrienden tegen wie we al bijna 2 jaar zeggen: “we gaan jullie dan eens uitnodigen om ons nieuwe huis te bekijken.” Ondertussen wonen we bijna 3 jaar in dat “nieuwe” huis, die vrienden wonen amper 5 km verder en nog steeds geen afspraakje… Ik wil wel wat vaker gewoon ergens binnenspringen of vrienden hebben die eens binnenspringen. Maar ik doe dat zelf niet, ik denk altijd dat ik ongelegen kom…
*zwaai*
ik kom hier nog niet zo lang lezen maar ik kom hier graag!
hier ook heel herkenbaar… probeer die vriendschappen te koesteren, ik verloor onlangs een vriendin waarmee ik ook ‘binnenkort’ nog eens ging afspreken en dan ineens kan dat niet meer…
Ik ben zo een van je trouwe lezers die eigenlijk zelden een berichtje achter laat. Jammer, want dit is echt één van mijn favoriete blogs. Nieuw voornemen :).
Hela, ik passeer hier (en op IG) elke keer, 1 van mijn favoriete stekjes op het wereldwijde web. Af en toe reageer ik eens (ik denk vooral als het mij heel na aan het hart ligt en als ik tijd heb ;-)). Dus bij deze, een zwaai en een lach en een tot de volgende virtuele koffie 🙂
Ik pleit eveneens schuldig aan het ‘fly on the wall-syndroom’… Ik lees je blog al een hele tijd maar heb nog nooit gereageerd. De ‘goesting’ om te reageren was er wel, maar die werd overschaduwd door drempelvrees denk ik. 🙂 Sowieso voelt je blog lezen altijd aan als ‘thuiskomen’, dus bedankt om je gevatte, grappige, diepzinnige, … gedachten neer te pennen! Het is steeds zo eerlijk geschreven en herkenbaar (en bovendien woon ik ook in Gent, ben ik rond dezelfde periode bevallen én kwam ik je toen zelfs eens tegen in het ziekenhuis). Helaas slaag ik er ook regelmatig niet in om een afspraak met een vriendin na te komen wegens een te hectische agenda, maar dan blijf ik mezelf voorhouden dat ook daarbij de volgende levenswijsheid geldt: Niet de kwantiteit, maar de kwaliteit is belangrijk.
Allez zeg! En gij zegt niks! Een nieuwe regel: wie mijn in levende lijve tegenkomt, moet iets zeggen :)!
Ook hier herkenbaar (bij wie niet waarschijnlijk?). Het grappige bij ons is wel dat we sinds onze verhuis naar Zwitserland sommige mensen net vaker zien. Juist omdat we er zo weinig zijn wordt er – van beide kanten – meer moeite gedaan om een datum vast te leggen en ook vrij te houden. Terwijl het vroeger soms zo vanzelfsprekend was dat er wel ging afgesproken worden, maar het er dan in de praktijk veel te weinig van kwam. Al zien we evengoed veel andere mensen nu juist minder en haal ik daar ook net iets te vaak “we moeten nog eens afspreken” boven om er dan nadien niets mee te doen…
In alle geval, als je vriend ooit de marathon van Zürich loopt, moeten we maar eens afspreken 😉
De marathon van Zurich, ik geef door! Hij zoekt er nog een toffe om te lopen.
De mensen die het dichtste bij je wonen zijn dikwijls het moeilijkst te pakken!
ik lees zoooop graag je blog… zo herkenbaar en zo rechtuit en toch mooi…
ik kom regelmatig bij tanken met een virtuele koffie (en een echte thee in de hand 😉 )
zooooo herkenbaar ‘we moeten nog eens afspreken… het moeten dan kids-dates worden of papa lief moet eens babysitten… en ik wisselend uren en zaterdag werken en vrienden vaste uren en weekends thuis…,ook nog af en toe familie op zondag… je moet maar kunnen jongeleren he… maar eenmaal het eens lukt doed het ontzettend veel deugt…
tot lees… 🙂
Ook ik ben zo’n stille lezer! Ik ben zo’n half jaar terug per toeval op je blog verzeild geraakt en sedertdien regelmatig terug gekomen en zelfs oudere berichten van jou gaan lezen. Je lijkt wel mijn leven te leiden, alleen met een paar maanden voorsprong 🙂 Ook ik heb vrij snel een huis gekocht met een ‘vers’ lief niet ver van jouw woonst (hoogstraat). Mijn eerste zoontje van 2.5 gaat nu sedert sept nr school. We hebben dezelfde scholen in de buurt moeten screenen en de stress van het meldjeaan-systeem doorgemaakt. We zijn binnengeraakt in onze eerste keus De Muze (dikke oef). Mijn tweede zoontje is nu net 2.5 maand. Ik herken al jouw comments over het verschil tussen 1 en 2 kinderen…. Over amper 3 weken moet ik weer aan het werk en als ik nu ongewassen met kind 1 om 8.20 aan de schoolpoort sta en kind 2 nog moet eten, vraag ik me echt af hoe ik over drie weken om 9 u in Brussel ga staan…. Ik heb dan ook met veel aandacht de comments op jouw blog ‘ik heb het niet eens over perfect’ gelezen en er helaas voor mijn situatie ook niet meteen de oplossing in gevonden. We zullen samen ploeteren en ik lees dan wel op jouw blog vanaf wanneer het betert…. In ieder geval lijk je mij zeker een persoon waarmee ik graag zou afspreken!
We gaan dan wel eens tegen elkaar botsen in de buurt zeker :)? Ik heb ook vrienden met kindjes in De Muze (maar die zijn wel al groter)
Omdat je het zo mooi vraagt, bij deze: een comment van zo iemand die nooit een comment achterlaat. Grandioos na datum, maar als ik een nieuwe blog ontdek (dankzij het 5:2-dieet bij jou terecht gekomen), vind ik het altijd leuk om eens te kijken waar die begon. En jouw blog leest zo vlot, dat ik maar bleef op volgende klikken tot hier (en straks ga ik weer verder). Bij deze dus: proficiat met je plusmama-talent (écht hoedje af daarvoor), proficiat met het nieuw lief, proficiat met huis 1, proficiat met baby 1, proficiat met baby 2, proficiat met huis 2 ;). Maar vooral: proficiat met je fantastisch schrijftalent, je hebt me vaak aan het lachen gebracht en ook af en toe een traantje in mijn ooghoek doen verschijnen.