Ik ben zelden ziek. Dat heb ik jaren ook echt met waarheid kunnen zeggen. Geen enkele dag school gemist in het middelbaar en ook nooit ziek geweest op de unief (als je niet drinkt, heb je ook geen last van katers, er zijn ook voordelen aan mijn ascetische kant ja!). Bij mijn extra jaar radio wel een paar weken buiten strijd geweest met klierkoorts, maar dat is het echt. En sinds ik werk ook echt weinig ziek, of toch niet ziek genoeg om thuis te blijven.

Maar sinds ik zwanger werd van Felix, een dik jaar geleden, is dat precies veranderd. In mijn perceptie heb ik me sindsdien eigenlijk nooit meer echt goed gevoeld. Lastige zwangerschap met vreselijke vermoeidheid, daarna het hele aambeiendramaverhaal. En sinds zijn geboorte lijk ik ook van het ene in het andere te sukkelen. Nooit echt erg, zo meer een sluipend gevoel. Maar dat je je niet fit voelt als je een pasgeboren baby hebt, dat is toch gewoon niet meer dan normaal?

Maar een maand geleden ging het echt fout. Koorts, een keelontsteking die zo pijnlijk was dat ik zelfs mijn eigen speeksel niet meer kon doorslikken, migraine-aanvallen, slapte. Ik kreeg een antibioticakuur van de dokter en de keelpijn ging uiteindelijk weg. De rest van de symptomen bleven. Toen kwam een verhuis met klusdagen van meer dan 12 uur, een baby die eerst redelijk doorsliep maar de laatste weken ook weer ’s nachts om eten vraagt, heel veel dingen en heel weinig rust. En ik ging maar door, weinig andere keuze ook.

Geen rust. Ik heb enorm genoten van mijn zwangerschaps- en ouderschapsverlof, maar rust is er niet van gekomen. Wanneer doe je dat ook met twee kleine kinderen, waarvan eentje aan de borst? Juist ja.

Sinds meer dan een week was de keelpijn terug. Iets minder hevig dan de vorige keer, maar zwaar werkend op mijn gemoed en bij momenten echt onmogelijk om te slikken. En moe. En hoofdpijn. Maar doe vooral niet flauw, Sofie. Je hoeft niet eens te gaan werken, dus wat heb je te klagen? Zorg voor je kinderen, regel de verhuis, schilder zeven kamers en haast je een beetje. Slapen? ’s Nachts nooit langer dan vijf uur, overdag al helemaal niet.

Maandag sloeg de koorts weer toe, die altijd wat op en af was gegaan. Ik ging naar de dokter en barstte daar in tranen uit. Help me aub, ik kan niet meer. Ik wil me weer fit voelen. Want help, ik moet binnenkort weer in de ratrace stappen. Ik kan het nog niet aan terwijl ik thuis ben, help help help.

Om een lang verhaal kort te maken, in mijn bloed bleek heel veel ontsteking te zitten. Ik ben aan mijn tweede antibioticakuur. Ik moet rusten. Moeilijk met twee gasten, maar hun middagdut is ook de mijne.

En voor je vraagt waarom ik dit zit neer te schrijven ipv te rusten, ik moest het even kwijt. Gedeelde smart is halve smart. Ik hoop dat ik snel beter ben, bij voorkeur voor ik weer moet gaan werken en de wekker om 4u30 staat. (Oh man, hoe gaat dat borstvoedingsgewijs gaan? Geen idee). Ik ben bang voor die dag, doodsbang.

Maar dat zijn zorgen voor een beetje later, eerst die vette bacterie klein krijgen.

Break.