Hoe gaat dat op een doordeweekse vrijdag als je net bevallen bent? Je zit in de zetel met een baby aan je borst en surft ondertussen (met één hand) wat op het internet. Ik ga al eens graag langs immowebsites en voerde mijn gebruikelijke zoekvoorwaarden in op immoweb. Huisjes bekijken onder een dekentje is een bijzonder fijne borstvoedingsbezigheid.

Want ooit zouden we wel eens verhuizen. Toen we dit huis kochten, was het nooit de bedoeling om hier de rest van ons leven te blijven. Een starterswoning heet dat, geloof ik. Het is hier ongelooflijk fijn wonen, maar op termijn mochten er wel wat slaapkamers en tuin bijkomen. Ooit. We hadden onszelf een verre deadline opgelegd. Tegen de tijd dat Basiel naar de lagere school ging, zouden we er toch wat ons gedacht van moeten maken. Gesteld dat hij dan eventueel van school zou moeten veranderen, omdat we zouden verhuizen. Hypotethisch allemaal en vrij ver weg. Het is niet dat verhuizen op de agenda staat als je net een tweede kind gekregen hebt of – in het geval van mijn lief – in dezelfde maand ook nog eens van job bent veranderd. Dat zou echt belachelijk zijn.

Maar ik botste op iets, en het praatte tegen mij. Ik scrolde duizend keer door de foto’s, las de tekst en riep mijn lief. Want schat, dit moet je toch echt eens goed bekijken. Wow, dat ziet er leuk uit. En heb je dat tuintje gezien? Oh, en weet je wat nog beter is, het is hier vlakbij? Zou ik toch niet proberen om een afspraak te maken. Want dat kan op zich toch geen kwaad he?

De volgende ochtend stonden we aan de deur. Ik stapte binnen en moest mijn enthousiasme serieus onder controle houden. Basiel amuseerde zich rot en voelde zich meteen thuis. Mijn lief keek vooral kritisch rond. En rolde af en toe eens met zijn ogen als hij zag hoe enthousiast ik was. We wandelden naar huis en ik belde en passant even naar de bank, just in case. Even checken of we het_eventueel_ zouden kunnen betalen.

’s Avonds gingen we terug, met een nonkel die er wat van kent (architect) en een vriendin die om de hoek woont (en er ook wat van kent). Ik werd stilaan een beetje gek, want ik zag ons daar meer en meer wonen. De volgende dag zat ons huis vol fantastische vriendinnen die op kraambezoek kwamen, maar ik kon bijna aan niets anders meer denken. Mijn lief zag ondertussen wat minpunten, maar zag het vooral niet zitten om ‘een huis kopen’ er nog even bij te nemen. Begrijpelijk.

Uiteindelijk gingen we nog eens kijken, met mijn schoonouders. En nog twee vriendinnen met kennis van zaken. Iedereen was heel erg enthousiast. Om een lang verhaal kort te maken, we deden een bod en het werd aanvaard. We zijn nog altijd een beetje in shock, maar wij gaan dus verhuizen naar de Ooievaarstraat. En zelfs mijn lief is ondertussen geweldig enthousiast.

Heel binnenkort komt er dus ook een fijn huis te koop in de Notelaarstraat in de Brugse Poort in Gent. Hou het in het oog, peoples.

 

 

Totaal onverwacht, maar die trein van ons zit weer op het hogesnelheidsspoor.