Of we woensdagavond niet eens meegingen naar Parkkaffee? In het verleden hadden nog mensen dat gevraagd, maar om de een of andere reden waren we er nog nooit geraakt. Dus ja, waarom niet. Toen ook de weersvoorspellingen zeiden dat het ongeveer de enige mini-zomerdag van de week zou zijn, zagen we het helemaal zitten.

Ik zocht uit welke schoenen het best tegen een nat terrein bestemd waren (geen, zo bleek) en laadde het kind in de fietskar. De man stapte op zijn fiets met nieuwe binnen- en buitenband (zelf vervangen!) en wijle weg.

We hadden afgesproken met nog een koppel met twee kindjes, die eigenlijk al ongeveer rond bedtijd waren. Moe dus ook (en wat lastig, we kennen het allemaal). Die van ons is nogal een avondvogel (heeft ie nochtans totaal niet van mij), dus wij zagen het nog zitten.

Ik had onraad moeten ruiken toen hij zijn balletjes in tomatensaus met frietjes liet staan. Maar ik dacht, wel ja, het kind heeft geen honger. Overkomt ons allemaal wel eens (mij veel te weinig). Maar toen hij later ook zijn appelsap liet staan, hadden we wel moeten beseffen dat er iets loos was.

Zijnoot: Ik ben trouwens kei hard tegen appelsap voor kinderen, wat mij betreft had hij het NOOIT gekregen. Maar toen was hij bij familie en schotelden zij hem dat voor (je weet toch dat daar evenveel suiker in zit als in cola!) en sindsdien is hij daar verzot op. Voor speciale gelegenheden knijpen wij dus een oogje dicht, al is het zwaar tegen mijn goesting. Maar hij wilde dus geen appelsap. Clue baby, and I missed it.

We waren net aan het zeggen dat hij eigenlijk zelden ziek is, dat we de ziektedagen op één hand kunnen tellen. Ge moet het lot niet uitdagen blijkbaar, want op dat moment begon het kind als een ongeleid projectiel te kotsen. Ver, hard en veel.

Ik kon er niks aan doen, maar ik kreeg gigantisch hard de slappe lach. Ge moet weten, ik kan echt niet tegen kots. De geur, het uitzicht, ik loop meestal gewoon echt heel hard weg. Maar het hing maar een beetje op mijn kleren, mijn lief daarentegen: bomvol brokken.

Iedereen is in bad geweest, de wasmachine heeft overuren gedraaid en de halve nacht zijn we wakker geweest om nog een paar keer alles te verversen.

Maar Parkkaffee, dat is wel gezellig joh.

 

(En nog een persoonlijke boodschap aan de mens die de wasmachine heeft uitgevonden: je bent een HELD.)