Ik stond op een woensdagmorgen in de douche, op een moment dat ik normaal gezien al uren aan het werk ben. Maar dit was de dag dat ik op Nostalski zou vertrekken.  Zoon lag nog te ronken, lief ging naar de bakker. Terwijl ik de ruimte tussen mijn tenen een stevige beurt gaf, hoorde ik vreemde geluiden aan de deur. Het leek wel alsof iemand de deur probeerde in te beuken. Of iets dergelijks.

“Zeg, wat hebt gij met die deur gedaan? Die gaat dus wel niet meer dicht he. Serieus, hoe hebt gij dat kapot gekregen?”

Dat kreeg ik naar mijn natte hoofd geslingerd, terwijl ik duidelijk niet de laatste persoon was die de voordeur had gebruikt. Rustig blijven, Verschueren. Er werd gesnokt en getrokken aan de deur, maar het ding wilde echt niet meer sluiten. Wat toch behoorlijk vervelend is, als dat de enige toegang is tot uw rijhuis.

Slotenmaker gebeld uiteindelijk, wat voor keuze hebt ge als ge moet gaan werken/een paar uur later op een vliegtuig moet stappen? 75 minuten later stond er een franssprekende mens voor mijn deur, die onmiddellijk begreep wat het probleem was.

“Dat is een slot voor 1 cilinder, madam, c’est ça. Et vous avez trois. Ca ne va pas, hein.”

Hij verdween toen weer naar zijn camionette en ging 5 minuten later zitten in de zetel (met zijn vuile schoenen op mijn nieuwe tapijt, boer) en nam de iPad.

“Facture, madam?”

Ik was nog aan het bekomen van die vuile voeten op mijn tapijt, toen hij zei dat het me 411 euro zou kosten. 411 euro, om de deur te kunnen gebruiken die tot gisteren perfect werkte. Ik werd even bleek en ging ook in de zetel zitten.

Hij probeerde de boel nog op te vrolijken door Basiel creepy foto’s van clowns op zijn iPad te tonen, maar ik was al niet meer mee.

“Bankcontact, madam?” En oh ja. Voortaan heeft u een veiligheidsslot. Dat betekent dat u een certificaat nodig hebt om een sleutel te laten bijmaken. En dat het_40_euro_per_sleutel kost. (Bye bye vrienden die tot voor kort een sleutel hadden. Als je er eentje wil, zullen we de kosten moeten delen)

Ik had veel zin om te wenen, toen. Maar zelfs toen vanochtend bleek dat onze verwarming het niet meer deed, ben ik blijven lachen.

(Maar we kunnen daar eerlijk in zijn. De volgende dingen die op mijn verlanglijstje staan, zullen nog even moeten wachten:)

–          Een echte zonnebril (niet mijn jaarlijkse Flair-exemplaar bedoel ik, maar van een echte opticien. Nog nooit gehad. En dat terwijl ik ook bij regen mijn zonnebril altijd draag. Stop met lachen, ik weet dat het er belachelijk uitziet.)

–          Een haardroger (ooit moet ik toch een echt kapsel hebben. Ooit)

–          Iemand die onze koer komt opfrissen (wij zijn niet handig. Understatement)

–          Meer dienstencheques, zodat de poetsvrouw misschien elke week kan komen (Pure hapiness. Ik heb daar gewoon echt geen fut meer voor. En ik haat schotelvodden en aanverwanten.)

–          Een grotere keuken (en bij uitbreiding een groter huis, maar dat is een net iets groter spaarplan)

Dat kan allemaal wachten, ik weet dat ook wel. Maar ik hoop toch dat de stoere kerel die er nu aan bezig is, dat hier straks toch weer 22° kan maken. (En stop uw vieze gedachten maar weg, niet op die manier.)

Die mens zei net dat we mogelijks een hele nieuwe installatie moeten steken. Ik ga mij efkens zetten.