Hoe het komt dat ik zonet helemaal alleen in het containerpark stond, met een auto vol smerige terrastegels en ook een smerige versie van mezelf. Dat zal ik eens vertellen.

Het begon toen onze klusjesman H. afgelopen week op bezoek was (H. is geweldig. Als je ook eentje nodig hebt, ik wil hem wel eens uitlenen). Ondanks de recente tegenslagen, wilde ik dat bezoek niet uitstellen. Al was het maar om verdere onverwachte tegenslagen tot een minimum te beperken.

We gingen het hele huis rond en bespraken wat er allemaal moet gebeuren. Dat de deur van Basiel zijn kamer binnenkort naar binnen zal draaien, maakt mij intens gelukkig. Net als de wieltjes die onder de ladekasten in het bureau zullen komen. Het zal het bereiken van de achterliggende bergruimte gigantisch veel gemakkelijker maken! Maar de grootste job is toch wel de semi-buiten-berging. H. gaat die isoleren en herinrichten. Pretty cool.

Maar ik fantaseerde ook luidop over een opfrissing van onze koer. En hoewel er nog echt geen concrete plannen in die richting zijn, keken we toch al eens wat er onder die lelijke-vuile-supergladde-terrastegels lag. Beton dus.

Fast forward naar het weekend. Mijn lief dat nooit ziek is, ligt al sinds gisterennamiddag met koorts geveld in de zetel. Ik ben vanmorgen met Basiel de Colruyt gaan plunderen (voor mijn feestje! Dat is bijna!) en heb wat wasmachines/afwasjes weggewerkt. Maar toen Basiel aan zijn middagdut begon, wachtte mij de grote leegte.

Ik weet niet precies hoe het gebeurde, maar op een bepaald moment stond ik_alle_terrastegels uit te breken. En terwijl ze daar allemaal op een hoopje lagen, dacht ik. Och wat, ik kan ze beter meteen naar het containerpark voeren.

Wat een idioot idee. Twee seconden later was ik al die terrastegels door het huis aan het dragen (rijtjeshuis), naar een auto met dichtgeklapte zetels en gigantische handdoeken.

Ik kan daar eerlijk over zijn, ik had dat wat onderschat. Die dingen zijn zwaar. Verschrikkelijk vies. En had ik al gezegd, kei zwaar? In een mum van tijd stond ik nat in het zweet, had ik een hans en grietje-spoor van vuiligheid achtergelaten en zat mijn auto tsjokvol. Ok, you got me, dat laatste ging niet echt in een mum van tijd.

Ik heb doorgebeten. Ik heb al die vreselijke tegels in het containerpark de trap van het timmerhout opgedragen. Ik heb daarna mijn huis gedweild. En ook mezelf een beurt gegeven met water en zeep. Eat this, Roger.

Operatie renovatie koer is dus begonnen. En ik ben wel een klein fier nu (naast geradbraakt en kapot).

Ik wil alleen niet weten hoeveel pissebedden op dit moment in mijn auto een theekransje aan het houden zijn.