Mijn lief is nogal een vakantieganger. Voor mijn tijd, ging hij toch gemiddeld zo’n 5 keer per jaar op vakantie. En toen we pas samen waren, moest ik hem meteen missen omdat hij eerst naar Mexico en later naar Frankrijk ging. Geboekt voor er sprake was van mij, dus ik kon ook niet meer mee.

Ik ben zelf niet zo’n vakantieganger. Om verschillende redenen. Ik heb veel te weinig verlofdagen. Het absolute wettelijke minimum van 20 dagen laat u niet toe om verre reizen te maken en de verloning is ook niet van dien aard dat mijnen bruine dat kan trekken. (Voor wie het gelezen heeft in De Standaard, Het Niewsblad en Jobat, ja dat was ik). Ik ging dus gewoon niet op vakantie. Omdat ik met zoveel werken (dagjob, weekendjob en klusjes) al blij was als ik eens gewoon thuis was. Ik ben eigenlijk wel heel graag thuis. Mijn vakantie was meestal rondhangen op de Gentse feesten. En ja, ik heb geen moeite om dat toe te geven, ik ben ook een gierige pin.

Voor mijn lief is dat geen optie. Toen vrienden in de prille lente afkwamen met de reisplannen voor de zomer, draaide mijn maag vierkant. Natuurlijk wilde ik ook graag gaan zeilen op Kroatische wateren, maar ik zag het echt niet zitten om daar zoveel geld aan te geven. Niet dat het onmenselijk veel kostte, maar ik draai elke euro vier keer om. Ik ben ze opgevoed en heb iets te lang op mijn tandvlees moeten leven, om er zo maar mee te smijten.

Ondertussen zijn we dus toch gaan zeilen in Kroatië (na een maand wakker liggen heb ik beslist dat ik het toch verdiende), hebben we een citytrip naar Berlijn gemaakt en droomt hij al van de volgende reis.

Het zal u dus verrassen dat ik met het volgende voorstel ben gekomen. Want ik wil eigenlijk al heel mijn leven naar New York. En nu woont er daar toevallig een goede vriend van mijn lief, waar we kunnen logeren (merci F.!). Het is dus kei hard het moment om het nu te doen. Want binnenkort komt F. misschien terug naar België. En wie weet, wat gebeurt er nog allemaal binnenkort?

Het is natuurlijk gevaarlijk om zo’n zotte fantasieën tegen mijn lief te vertellen. Want die zegt dan gewoon “Sgoe, wanneer vertrekken we?” (Hij zat meteen al op internet te kijken naar de goedkoopste vluchten). Sofie ligt er vervolgens nog een paar weken over na te denken. Te wikken en te wegen. Zich zorgen te maken. Okee, ik kan daar eerlijk in zijn. Ik stress daar totaal over.

Want dat betekent dat mijn verlofdagen er meteen al weer door zullen zijn en dat er geen tot weinig vakantiebudget zal overblijven voor iets anders. En ze staan daar binnenkort zeker weer, die vrienden van ons, met een ander fantastisch voorstel voor de zomer. En los daarvan. Wij hebben hier wel juist een huis gekocht. En ik leef niet graag op grote voet. Ik ben nogal snel ongerust. Ik spaar liever en ben voorzichtig, maar ik vergeet ondertussen wel soms te genieten. En ik wil meer. Uiteraard. Maar wie wil er geen ezeltje?

Enfin. Het is wel New York. Ge moet dat toch ne keer gezien hebben, niet? En ik ben vijf jaar niet weggeweest, dus mag ik nu wel eens drie keer in één jaar op vakantie gaan, toch?

Ja. Ik heb dus beslist dat we gaan.

Vijf minuten later had mijn lief al tickets geboekt. Op 15 maart zijn we weg.

Ik kijk er naar uit. Maar het doet toch een beetje veel zeer. Is dat normaal?