Ik zat alleen in de auto. Dat op zich was al heel lang geleden, ik ging de jongens halen die een dagje bij vrienden waren geweest. De radio stond aan. De muziek kwam binnen, hard.
Het is deels bewust, maar even goed half onbewust gebeurd. Ik heb muziek zachtjes uit mijn leven gebannen. Omdat het te pijnlijk was, omdat het zout in een open wonde was.
Omdat ik na twee noten weer mentaal in een radiostudio kan staan, waar ik altijd diegene was die tussendoor de volumeknop gigantisch open draaide om luidkeels mee te zingen. Ik kon me soms echt verlekkeren op mijn playlist, en had geen gespeeld enthousiasme nodig voor bepaalde nummers. Ik amuseerde me te pletter in de radiostudio. Maar toen dat van me werd afgenomen, doofde ik ook een beetje mijn liefde voor muziek. Ik haalde het zout uit de wonde.
Omdat ik bij het horen van Spiegel van Tourist Le MC steevast de tranen over mijn wangen voel bengelen. Omdat hij zelf een muzieklijstje had meegegeven in zijn afscheidsbrief, en dat nummer – en de anderen – echt fysiek pijn doet om naar te luisteren. Om die toevallige klank- en tekstbotsingen te vermijden, ging ik muziek meer en meer ontwijken. Ik haalde het zout uit de wonde.
En daar zat ik in de auto, gepakt mee te zingen met Damian Rice. Hij heeft iemand bedrogen in de song, dus de tekst was zelfs niet van toepassing. Maar toch hakte die er in. Want misschien heb ik mezelf wel bedrogen door muziek te bannen?
Dat gaat ook nooit helemaal natuurlijk. Muziek is overal. En beide wonden zijn voor de buitenwereld niet eens meer zichtbaar, maar voor mij zelfs nog niet eens gestelpt. Maar misschien is het wel niet helemaal eerlijk om muziek in een hoekje te duwen. Misschien zijn de emoties die muziek kan losmaken, te belastend om ook nog op mijn rug te nemen. Misschien zoek ik excuses voor muziek. Want het is niet de dat de liefde voor muziek weg is.
Misschien is het tijd om er weer het zout op mijn patatjes van te maken.
Vaak bevatten de dingen die het hardste pijn doen ook de mooiste rijkdom….
Het vraagt verdorie veel kracht om naast die pijn ook -en op termijn vooral – de schoonheid van iets te zien. Te voelen. Te doorleven.
Ik wens het je van harte toe. Op jouw manier. Op jouw tijd.
Some things never change.
Ik heb me dat al vaak afgevraagd:”Hoe gaat Sofie om met radio tegenwoordig?” De papa van een klasgenootje van mijn zoon werkte voor een grote krant tot hij 2 jaar geleden om economische redenen (hij was de oudste werknemer en was dus ook de duurste) mocht vertrekken. Sindsdien merk ik bij hem toch ook een spoor van treurnis op…. Nu, ik denk dat het onderwijs jou ook goed zou afgaan, zowel hogeschool als middelbaar onderwijs. Maar misschien ligt dat aan het feit dat ik zelf in het onderwijs sta.
Zou je broer dat muzieklijstje niet meegegeven kunnen hebben om net de herinnering aan hem levend te houden?
Ik hoop dat je ooit weer muziek kan beluisteren, zéker omdat je een grote muziekfan was. Misschien zal muziek beluisteren anders zijn dan vroeger, maar daarom niet minder deugddoend.
Het komt wel terug. Maar geef het tijd.
(Ik wil onze situaties niet vergelijken, maar ik kon tijdens en ook lang na mijn depressie geen muziek beluisteren en zelfs niet horen: ik kreeg er hoofdpijn van. Stapvoets sloop muziek weer mijn leven binnen en nu kan ik er weer van genieten, al ben ik veel selectiever geworden in wat ik beluister)
Als kind vond ik de radiostudio aan het Flageyplein beklemmend en muf maar ik werkte er natuurlijk niet. 😉
knuffel
Bij hielp mijn vader’s muziek zoeken en opzetten in het rouwproces en me inbeelden dat we samen meezingen. Maar dat brengt dan ook altijd een hele golf emoties met zich mee en daar ben ik ook niet altijd klaar voor, dus soms gaat dat en soms niet.