Volgende week is het #wijvenweek, en het zal u niet verbazen dat ik daar aan mee doe. Niet alleen omdat ik één van de organisatrices redelijk persoonlijk ken (ik heb op dit moment een zwangerschapskleed van haar aan, dus ja, redelijk goed ja. Ze is trouwens persoonlijk verantwoordelijk voor de relatie van mijn lief en mij en blijft het getuigeschap eisen op onze trouw die er vooralsnog niet komt, maar dit ter zijde.) Ik doe dus mee. Omdat ik een wijf ben, ‘t zal wel zijn.

Ik ben een meisje, een dame, een griet, een chick. Wat u maar wil. Ik wil het allemaal zijn. Maar vandaag wil ik vooral een vrouw zijn.

Ik kan proberen om het te verwoorden zoals i. het vandaag doet in De Morgen, maar ze zegt eigenlijk al alles wat ik wil zeggen. Dus lees het gewoon even daar (Ook al is het schandalig dat ze het als lezersbrief gepubliceerd hebben, maar echt, pagina 23). Tot zover de serieuze kant van de zaak. Voor wat we moeten strijden. Want dat is echt waar het mij om gaat. Ik hoef niet gelijk te zijn aan een man, bij god nee, liever niet. Laat ons maar in onze eigenheid, alstublieft. Maar ik wil wel heel luid roepen voor gelijkwaardigheid. Maar echt, tot u er hoofdpijn van krijg. Want ik ben over het algemeen in een sympathieke maatschappij geboren, maar ik krijg er ook mee te maken. Met dat gemene verschil. Onterechte verschil. Maar ik wil niet roepen voor mezelf, maar nog veel meer voor al die anderen. Tot het echt pijn doet en er iets gebeurt.

Voor de rest ben ik graag een vrouw, serieus.

Als ik de kleine (of soms ferme) stampjes voel in mijn buik, dan ben ik blij dat ik dat mag meemaken. En hoewel er momenten zijn dat ik het zwanger zijn graag even zou doorgeven aan mijn lief, eigenlijk is het een fantastisch gevoel om dat kleintje te mogen dragen. Zo dicht bij mij.

Ik ben graag vrouw als ik ga shoppen. En u denkt nu waarschijnlijk, amai, zo stereotiep. Maar hebt ge er al eens op gelet hoeveel groter de vrouwenafdelingen meestal zijn t.o.v. die van de mannen? Ah ja, ze kennen ons wel die marketingsloebers.

Ik ben graag vrouw als ik naar mijn lief kijk. Ik weet niet hoe ik alles zou beleven zonder borsten en met meer testosteron, maar ik vind dit geweldig. Ik weet niet zeker hoe mannen naar vrouwen kijken, maar ik zie hoe mijn lief naar mij kijkt. En hoe hij er altijd is, als ik alle vormen van vrouw ben. En hoe ik het meisje mag zijn dat soms geknuffeld moet worden. Dat kan zo’n deugd doen.

Ik ben graag vrouw. Voor nog duizend drie honderd zeventachtig redenen. Maar soms vervloek ik het ook.

In mijn job bijvoorbeeld. En in mijn hobby. Daar zou het allemaal een pak makkelijker gaan als ik een man was. En op een podium, waar ik als vrouw veel harder moet vechten voor een lach. Maar waar de voldoening misschien ook wel groter is die er komt. Humor en vrouwen. Die speciale relatie. Ik ben er ongelooflijk van overtuigd dat ik als man zo immens grappig zou zijn. Maar ik heb nog niet altijd mijn humor in de vrouwelijkheid gevonden (of toch niet altijd op een podium. U mag mij nu natuurlijk overladen met complimenten dat u deze blog hilarisch vindt en dat ik dus wel grappig ben). Maar feit is, dat is gewoon moeilijker. Maar dat is misschien ook hoe wij zijn, zusters, met meer laagjes. Minder makkelijk, maar wel dieper. Complexer. En daarom nog veel indrukwekkender. En misschien kunnen mannen daar gewoon niet tegen dat wij grappig zijn. Omdat ze zich bedreigd voelen?

Ik ben ook niet graag vrouw als ik naar het huishouden kijk. Want ik heb een fantastisch lief en hij doet zijn best. Maar hij zal gewoon niet zien dat de badkamer gepoetst moet worden. Of dat de lakens ververst moeten worden. Het schuift gewoon meestal naar mij. En ik doe dat heel vaak zonder morren, maar soms zou ik toch willen dat het anders is. Want ik ben ook een hele dag gaan werken. En ik doe dat ook niet graag, mijn vrije tijd daar aan geven. Maar ik heb ook geen zin om daar ongelukkig over te zijn, ik laat al vaker de boel de boel.

Ik ben niet graag vrouw omdat ik dat soms toch wel een grote druk vind. We moeten zoveel. Ik heb een haat-liefde-relatie met eten, omdat ik dezelfde relatie heb met mijn lichaam. Ik wou dat een slanke lijn iets te maken had met hoe sympathiek je was of zo, maar niks met eten. Ik wou dat ik daar geen moeite voor hoefde te doen. En dat ik tien kilo minder zou wegen (zwangerschap niet meegeteld, ik spreek van daarvoor. Hoe het hierna verder moet, dat zien we dan wel in juni). Maar we moeten er dus goed uitzien, en ik heb daar last van met momenten. Veel last. En we moeten ook nog moeder zijn. En carrièrevrouw. En house manager. En dochter. En zus. En vriendin. En vrouw, in al die drukte.

Ik ben vooral niet graag vrouw omdat ik voel dat er nog veel werk is. Heel veel werk. Om glazen plafonds weg te werken, om eerlijke kansen te creëren, om vrouwen uit het duister te halen, om de balans gezin-werk te verbeteren, om zoveel.

Kijk, ik word dan toch weer serieus. En ik vergeet duizend dingen. Waarom wel en waarom niet. En waarom daarom.

Maar eigenlijk ben ik gewoon echt een gelukzak, met wat ik om mij heen heb. En voila.

Omdat het vandaag vrouwendag is: ja, ik ben een topwijf. En u ook. Proficiat!