Vroeger bestond er in het programma Schuifaf een item “De pechvogel van de week”. Die persoon kreeg dan anderhalve minuut aandacht en een soort pluchen papegaai. Wel, deze week zou ik die papegaai zeker verdiend hebben. (Gesteld dat het programma en het item nog zouden bestaan)
Vorige week donderdag is er namelijk iemand in de poep van mijn auto gereden. Gisteren wilde de auto waar ik nu even mee rijd niet starten. Auch. Ik had meteen in het snuitje hoe dat kwam. Mijn lichten laten branden, de hele dag, dat betekent een platte batterij.
En zeg niet te gauw, het is weer een vrouw. Want er zijn verzachtende omstandigheden. Mijn eigen fantastische Opel Corsa (die met de gedeukte poep) heeft namelijk het fantastische device dat hij alles afzet op het ogenblik dat ge de sleutel uit het contact trekt. Ook de lichten. Ik ben dat dus zo gewoon. Maar een blauwe Citroën C3 doet dat duidelijk niet. Tss.
Drie stoere mannen van Linkeroever Uitgevers hebben de ziel uit hun lijf gelopen, om het ding weer aan de praat te krijgen. Maar helaas kan je een auto niet in gang trappen, als die auto een automatic is (hupla, dat hebben we alweer bijgeleerd). Het moet gezegd, mannen die een auto duwen en daarachter lopen alsof hun leven er van af hangt, dat ziet er ongelooflijk grappig en schattig uit. Mannen, oprecht, bedankt.
Over naar plan B. Er stond een andere man te wachten aan ons gebouw die met een geramde auto zat. Vluchtmisdrijf. Hij was aan het wachten op Touring. Dus ik dacht, ok, we lachen eens heel lief naar die mens van Touring en dan wil die mij wel even in gang zetten? Misschien met mijn rokje wat hoger dan? We hebben het nooit kunnen testen, want anderhalf uur later was Touring nog altijd niet op de plaats van afspraak.
Mijn collega K. ging trouwens meerijden, om eens wat sneller thuis te zijn. Normaal gaat zij met de trein. Sneller thuis zijn, gij zijt de plezantste thuis zeker. Uiteindelijk heb ik haar met een dikke twee uur vertraging afgezet, wel met een verhaal rijker. Ik heb haar trouwens nodig gehad, want K. had na een dik uur het schitterende idee om op de Gazet van Antwerpen iemand met startkabels te gaan zoeken. B. bleek er te hebben, maar dan weer niet de juiste auto. Gelukkig is P. zijn diesel gaan halen, nadat M. hem daar had toe aangezet. Stoere mannen, het is een gerief.
Even paniek toen de kabels werden aangesloten en ze niet bleken te ‘knetteren’. Blijkbaar moeten startkabels knetteren. Ik was bijna te voet vertrokken, want ik zag het niet meer goed komen. Collega K. bleef al die tijd lachen en heeft zeer professioneel de kap van mijn batterij vastgehouden in dit hele proces.
Ik kreeg de auto even later niet aan de praat, maar P. gelukkig wel. Man, ge kunt u niet voorstellen hoe ongelooflijk goed het ronken van een auto kan klinken op zo’n moment. Daar kan geen classic tegenop. Het moment dat het beest wakker werd, was ongeveer het mooiste van mijn leven (op dàt moment – anderhalve minuut later besefte ik dat er toch wel mooiere momenten zijn geweest).
K. en ik zijn haast euforisch in de auto gesprongen, hielden ons hart vast bij ieder rood licht (want stilvallen was geen optie – bij nader inzien ook vrij moeilijk bij een automatic). We zijn veilig in Gent geraakt.Ik wilde P., M. en B. heel graag doodknuffelen, maar ik heb me toch maar ingehouden. Een doos merci’tjes volgende week, is heel wat professioneler, toch?
Een ander staaltje van mijn rijkunsten. Remmen op kiezels is met een Vespa geen goed idee.