Ze zeggen dat het slijt. En ik begrijp wel waarom. Het is anders, het is niet meer zo acuut. Maar het blijft een sluimerende en knagende wonde. Altijd. Deze zomer is het twee jaar. Twee volle jaren, zonder jou.

We kunnen giechelen, we kunnen duizenden verhalen ophalen, we kunnen met een grote glimlach terugdenken aan jouw kleine kantjes, we kunnen knikken als er over je gepraat wordt. Dat kunnen we. Maar wat ik nog niet kan, is stoppen met jou verschrikkelijk te missen.

Toch vergeet ik het soms. Dan neem ik mijn gsm om jou te bellen en terwijl ik naar je nummer scroll, besef ik dat je niet zal opnemen. Dan denk ‘ja, dat moet ik aan oma vertellen’. Maar terwijl ik mijn verhaal klaarstoom, besef ik dat je niet zal luisteren. Dan denk ik. Oma toch, waar ben je?

Waar ben je als ik wil vertellen dat mijn zoon zo’n grappig kereltje is? Waar ben je als ik wil weten hoe jij dat vroeger deed? Waar ben jij als we nog altijd niet de juiste gordijnen hebben op geen enkele slaapkamer, iets wat jij zeker niet had kunnen verdragen? Waar ben jij om te slikken en te kijken van onder jouw brilglazen als ik harde woorden zeg? Waar ben jij om te protesteren als ik klaag dat het een beetje druk is, en dat ik van jou wil horen hoe jij dat allemaal deed? Ik bedoel, vijf kinders, een zaak en laten we eerlijk zijn – nog een zesde kind in de vorm van mijn grootvader. Het werk was zeker nooit gedaan. Waar?

Ik vertelde nog dit weekend, dat ik in mijn herinnering ongeveer al mijn weekends bij jou heb doorgebracht. Omdat ik er niks leukers was dan met de bakken te spelen (en de transpalet, de vorklift was off limits) en huisjes te maken. Man, dat waren tijden.

Ik dacht nog deze week, dat ik zo graag een foto zou willen van jou en Basiel samen. Dat ik zo graag met jou een koffie zou gaan drinken (zonder de koffie dan, want dat lust ik niet). Dat ik je zo graag zou komen ophalen aan het station, om dan een beetje door mijn stad te struinen.

Weet je nog oma, die keer dat we naar een musical zijn gaan kijken? Weet je nog oma, die keer dat we zo hard gelachen hebben om dat misverstand bij Sterren op de dansvloer? Weet je nog, dat jij het zo leuk vond als ik af en toe bleef slapen? Weet je nog, dat je alle ‘coole’ gaten in mijn jeans had dichtgenaaid? Weet je nog, dat ik van jou in bad mocht gaan met alles er op en eraan. En dat ik misschien zelfs een zachte handdoek (uit de droogkast, woohoow!) kreeg. Omdat ik je metekindje was.

Ik weet het nog oma. Ik denk er zo vaak aan.

Ze zeggen dat het slijt. En ik begrijp niet waarom. Twee volle jaren, zonder jou. Dat doet gewoon pijn.