Ik heb het geleerd op school. Dat is van veel dingen te verwachten (of te hopen), maar misschien minder van wiezen. Ik heb Latijn-Wiskunde met Duits gedaan in de derde graad, maar dat stuk Duits is een beetje misgelopen. De leerkracht was bijna twee jaar afwezig waardoor we vooral oefeningen kregen die we voor de helft van het lesuur al hadden afgewerkt. En toen waren er drie gasten die voor de andere helft van het lesuur een vierde man nodig hadden. Ik kan nog steeds geen Duits, maar ze hebben me wel leren kaarten.
Ze hebben zich dat even beklaagd denk ik, want het ging niet vanzelf. Het heeft even geduurd voor ik – hoe zal ik het zeggen – op dreef was. Maar uiteindelijk: wieskampioen.
Letterlijk ook, want op mijn vaste vakantiejob (Kraanbedrijf Sarens langs de A12, waar ik toch vijf jaar de receptie heb bemand) omvatte tijdens de middagpauze ook een wiescompetitie. Dat was heel serieus, daar werd niet mee gelachen. Af en toe mocht ik zelfs de competitieplaats innemen van iemand die op vakantie was. Met verve, want over mijn miserie op tafel terwijl het dubbel was, wordt nog altijd gebabbeld.
Op elk vrij moment dat we hadden, werd het kaartspel op het Sint Ursula Instituut bovengehaald. Ik vond het geweldig om one of the guys te zijn, maar ik vond het spelletje op zichzelf minstens even plezant. Wiezen is gewoon geweldig.
Ondertussen is het jammer genoeg jaren geleden. Je moet met vier wiezers zijn, er moet een boek kaarten zijn, iedereen moet goesting hebben. Ik heb op dit moment gewoon niet genoeg vrienden die het wiezen onder de knie hebben. Mijn West-Vlaams team kan alleen maar manillen en dat is dan weer eentje die ik moet laten passeren.
Maar afgelopen zomer was het prijs. Met onze zeevrienden legden we vroeger al eens een kaartje. Hun oudste dochter, de ouders en ik. Zo hebben we veel uren doorgebracht op het strand, afgewisseld met een zwempartij of een pauze met een Luikse van Wafelhuis Annie.
De zeevrienden zitten er nog altijd. En wij zetten ons nog altijd bij hun windscherm. Mijn moeder neemt mijn kinderen nu mee naar de plek waar ik zelf de helft van mijn zomerjeugd heb doorgebracht. En in het weekend schuif ik zelf mee aan.
Op een warme dag in augustus waren we bijna toevallig nog eens compleet. De hele zeebende van vroeger. Ouders en kinderen, met ondertussen ook wat kleinkinderen. We hebben de kaarten nog eens bovengehaald, for good old times. Een heerlijke potje liggen wiezen, daar in het opgespoten zand van Wenduine.
Het was jaren geleden, maar ik was snel weer mee. Dit is echt een pleidooi om wat meer te kaarten. Alleen zoekt deze vierde man nog drie andere wiezers.
(Sollicitaties kunnen hieronder worden achtergelaten. Ambiance! Abondance!)
Hier wordt er nog vaak gekaart.
Wiezen zijn we nog aan het leren, maar bieden en manillen gaan vlotjes 😉
http://www.wkmanillen.be
Als je ook (verre) verplaatsingen ziet zitten, stel ik mij graag kandidaat 🙂
Geleerd van mijn vader en standaardactiviteit tijdens onze gezinsreizen. Schone herinneringen, datte! Jammer genoeg gebeurt het tegenwoordig bijna nooit meer, want met de relatie die mijn broer en ik hebben/hadden, was er plots een vijfde (en vroeger zesde) man die niet mee kon doen 🙂 (en we gaan ook bijna niet meer samen op reis natuurlijk, dat ook 😉
Wel zalig dat je dat op school geleerd hebt! Kaartspelletjes werden bij ons – als ik het mij goed herinner – niet echt gespeeld.
Trouwens, dat Sint-Ursula-Instituut, is dat dat met die mooie wintertuin?
Inderdaad! Daar ben ik naar school geweest 🙂
Wij doen aan Chinees poepen, Kingen en Shithead maar Wiezen is me onbekend.
Ik vind het wel geweldig al die kaartspellen. Het zou spijtig zijn dat in een wereld van pc games, tablets en smartphones dit verloren zou gaan…
WK WIEZEN 2019
http://www.iwwa.cards
Wij trachten de revival in beweging te krijgen.
aaah, Wiezen! Kleurenwies aub 😉 . of Kingen, of Manillen (mag ook; ben wel meer bekend met de versie voor 2 dan voor 4).
‘t komt er hier ook niet meer zoveel van 😀
Maar er zijn ook hele leuke gezelschapsspelletjes, en daar komen er toch per jaar een paar bij in de kast.
WK WIEZEN 2019
http://www.iwwa.cards
Wij trachten de revival in beweging te krijgen.
Elke middag op ‘t werk: chinees poepen. Voordeel: iedereen mag meedoen, ge moet niet met 4 zijn.
En zeggen dat dat niet meer toegelaten is tijdens de studie : kaarten! Er moet nu echt gestudeerd worden! In de studiezaal! Ook dat nog. Op alfabetische volgorde achter mekaar en op 1 rij! En dat allemaal in jouw St.Ursula Instituut. ‘t Is toch echt niet meer wat het geweest is hé! 🙂 Misschien moet ik de directie toch eens je blog tippen?
Ik herken het gevoel. Maar dan met hartenjagen…
Ik ken echt geen enkel kaartspelletje, buiten Patience dan.
Maar het is wel heerlijk nostalgisch, dus zou jammer zijn als het verdwijnt.
Worden ik heb dat ook op school geleerd. Onder de middag. Met de jongens. De meisjes in mijn klas vonden dat maar niets. Eigenaardig. Met de kinderen ben ik aan het opbouwen: wippen, ramibridge (lijkt op rumicub), eenentwintigen, manillen… wie en komt nog!
Ooh ik zou zó graag op regelmatige basis terug wiezen. In het middelbaar deed ik dat elke middag, anderhalf uur. Die adrenaline en stress bij miserie! Geweldig!!
Ik schrijf me in, regio Vlaams Brabant (Affligem, Opwijk, Asse, Merchtem, Brussel, Groot Bijgaarden).
Groetjes
Kaarten hebben we geleerd bij onze grootouders, wiezen langs moederskant, bieden langs vaderskant. Ik doe dat nog altijd supergraag maar ook hier gebrek aan medekaarters dus ik ben kandidaat! 🙂 Regio Gent ( Merelbeke)