Dus ik ben op vakantie in Spanje. Vakantie is even weg van alles, het was dus de bedoeling dat ik de hele week niet ging bloggen. U denkt nu vast, amai, die is superverslaafd of zo. Maar de waarheid is totaal anders, natter om eerlijk te zijn.

Inderdaad, het regent hier oude wijven. Waardoor er tijd vrijgekomen is om te bloggen, want op strand liggen behoort even niet tot de mogelijkheden. Ik ben hier zondagmiddag gearriveerd en heb sindsdien ongeveer drie dagen op het strand doorgebracht. Bewolkte dagen, waar we uiteindelijk moesten gaan lopen van de kou of van de regen. Niet meteen iets wat je verwacht aan de Middellandse Zee.

Het plan was om strontbruin en helemaal ontspannen terug te komen. Ik heb een geweldig goed vel en ben op die paar dagen wel degelijk een pak ‘zuiderser’ geworden, maar strontbruin is not (yet?) the case. (Laten we hopen dat morgen nog een geweldige dag wordt).

Omdat ik al twee uur op donder, bliksem en pijpenstelen zit te kijken, ben ik een beetje afgeleid. U bent natuurlijk niet geïnteresseerd in het weer in Alcossebre, maar eerder in de avonturen van vier vrouwen.

Ik zou dus beter vertellen over onze taalverwarring (we hebben een Ierse mee, dus we spreken de heel tijd Engels, wat er voor zorgt dat ik soms al naar een Nederlands woord moet zoeken – strange) of over die keer dat we in de file stonden en een auto met Belgische nummerplaat zagen. We vonden dat de vrouwen in de auto er op de een of andere manier uitzagen alsof ze van Leuven kwamen. K. deed haar raampje naar beneden en vroeg “Bent u van Leuven?”. De vrouw zei verschrikt ja en denkt nu waarschijnlijk nog altijd dat ze door de CIA of iets dergelijks gevolgd wordt.

This is a chicktrip, dat betekent dat er voldoende over mannen gepraat wordt (ja het doet raar om lief en zoon te missen, but in a good way), over mode, onze onvolmaaktheden en gevoelens. En uiteraard zijn we druk in de weer met nagellak, haar en make-up.

Maar waar u echt op zit te wachten, zijn natuurlijk onze ruzies. Want u weet hoe dat gaat, vier vrouwen die een week samenleven, dat kan niet goed gaan. Zo hoort het volgens een cliché. Awel, ik weet niet wat het is, maar hier hangt een goede vibe. We komen ongeveer in alles goed overeen en als dat niet zo is, zeggen we gewoon ons gedacht. Mannen zouden er nog een puntje aan kunnen zuigen (of is dat een vreemde uitdrukking in deze context?)

Ik wou dus eigenlijk maar zeggen. Ik zal niet strontbruin huiswaarts keren, maar ontspannen begint aardig te lukken. Ik eet veel meer dan mijn lichaam nodig heeft (fuck the diet, I am on holiday – we doen er iets aan als we terugkomen), ik heb al bijna meer geld uitgegeven dan gebudgetteerd was, ik ga met een vollere valies terug dan ik gekomen ben, ik zit meer op mijn gat dan op een gemiddelde werkdag, ik ben aan mijn derde boek bezig (een kloefer van bijna 1000 bladzijden, geweldig romantisch cadeautje van het lief- ongelooflijke liefdevolle boodschap aan het begin incluis – man, wat verlang ik naar hem), en ik doe vooral wat de hemelse dauw mij opdraagt. Wij hebben dat hier dik naar onze zin, wij vier vrouwen, a.k.a Mad Chicks.

Als u nog even met ons wil meehopen dat het morgen en overmorgen nog even schitterend weer is, dan overlaad ik u volgende week met spannende verhalen. Ok?

Adios,

Sofie