Ik besefte plots dat het al onwaarschijnlijk lang geleden is dat ik hier nog eens iets schreef. Ik kan daar allerlei excuses voor verzinnen, maar de waarheid is dat schrijven gewoon een beetje naar de achtergrond is geduwd. De liefde is nog altijd even groot. Maar de momenten waarop mijn hoofd er ruimte voor heeft, zijn te schaars.

Nog meer eerlijkheid: er is ook echt veel tijd en energie gekropen in dat andere project. Ik heb het niet over mijn drie kinderen (waaronder een felle peuter) of mijn full time job in het hoger onderwijs, maar wel over de podcast. Over WEG.

Na tien afleveringen wilde ik heel graag een stap verder gaan. Het kost enorm veel tijd en energie om zo een intense podcast te maken, maar het doet ook echt veel deugd om weer professioneel met audio bezig te zijn. Enfin, ik probeer het met mijn studenten natuurlijk ook professioneel aan te pakken, maar het voelt echt fijn om zelf weer achter de microfoon te kruipen. Om weer te interviewen. Om die jarenlange ervaring niet alleen door te geven aan de jeugd, maar ook op een ander front constructief te gebruiken.

Mijn mailbox is een vat vol verhalen geworden. Het is ongelooflijk wat daar is toegestroomd. Als ik mezelf niet een beetje zou begrenzen, kon ik meteen aan seizoen drie beginnen. Jammer genoeg is een podcast maken financieel totaal niet aantrekkelijk (integendeel, een aderlating) en moet ik mezelf echt beteugelen. Maar er ligt zoveel te wachten. Ik ben dankbaar voor de openheid, ik ben geschrokken van de heftigheid, ik ben geraakt door de kracht. Verlies raakt ons allemaal, jammer genoeg.

Maar het mooie is dat er enorm veel verbinding zit in rouw. Slechts een enkeling ontspringt de dans, vroeg op laat komt het eigenlijk op iedereen zijn pad. Of weg. Verlies komt ook in verschillende maten en gewichten. Het neemt oneindig veel vormen aan. Soms komt het gemaskerd, soms vol in je gezicht. Maar het is er. En het doet pijn.

Met WEG probeer ik rouw een stem te geven. Ik wil verlies bespreekbaar maken, hoe het er ook uitziet of voelt. Want er is geen weegschaal van verdriet, want er is geen erger of ergst. Want iedereen mag voelen wat ie voelt.

Ik ben er dus vol voor gegaan, met tien nieuwe verhalen. Met tien nieuwe podcast gasten die hun hart op mijn keukentafel leggen.

Er staan al twee nieuwe afleveringen te blinken, elk weekend komt er eentje bij. Weken, of eigenlijk maanden, ben ik er al aan bezig. Verlangend naar het moment waarop ik eindelijk op ‘publish’ kon duwen, zowel met een klein hartje als met een vreugdesprong.

Maar er is meer. Ik wilde ook heel graag een website maken. Instagram is soms een emmertje bagger, maar vooral mijn lievelingsplatform. Ik ontmoette er Maya, die spontaan haar hulp aanbood. We gingen samen aan de slag en het resultaat mag gezien worden. Zeker nadat ook Ellen Van den Bouwhuysen haar fototoestel bovenhaalde om voor wat sterke beelden te zorgen (zoals dat hierboven). Het adres is simpel:

www.podcastweg.be

Je vindt er alles over de podcast. Informatie over de afleveringen. Een luikje om me op een cola zero (of zo) te trakteren. Een brievenbus voor je eigen verhaal.

Alles met liefde is welkom. Samen wandelen is zo fijn.