Van de ene dag op de andere werd verlies een thema in ons leven. Het begon met een miskraam, meteen daarna volgde ontslag, Tom had een ongeval met een enorme nasleep, mijn broer stapte uit het leven, ik kreeg de diagnose syndroom van Asherman (en onvruchtbaarheid), ik werd toch zwanger en beviel zonder ooit één voet in het derde trimester van de zwangerschap te hebben gezet. Heel veel verlies, op heel korte tijd.

Radio is al eeuwen een grote liefde. Eentje die me zonder al te veel uitleg bruusk ontnomen werd, wat me nog altijd enorm veel pijn doet. Maar met meer dan een decennium op de teller, ook een warme herinnering in mijn hart. De deur ging toe en een poort ging open, want op een manier maak ik nog altijd radio. Aan de andere kant wel. Maar het is heerlijk om jonge, hongerige mensen te begeleiden bij hun eerste radiostapjes.

Iedereen maakt tegenwoordig podcasts, dus waarom zou ik proberen om daar nog iets aan toe te voegen? Je gaat het misschien niet geloven, maar lang geleden wilde ik iets maken rond ouderschap. Maar toen kwam Kristien Wollants met haar fantastische Radio Mama en ging dat idee logischerwijs in de vuilnisbak. Ergens in mijn achterhoofd wilde ik altijd al een podcast maken. Radio waarbij er geen regels zijn, maar wel tijd. Helaas was het leven lange tijd te intens én te moeilijk om er echt voor te gaan.

Tegelijkertijd voel ik al een hele tijd dat ik echt nog eens iets moet doen voor mezelf. De creatieve en artistieke Sofie wordt al lang niet meer gevoed, en dat is eigenlijk wel een probleem. Die speciale energie heb ik nodig, om de rest aan te kunnen. De laatste jaren stonden in het teken van neergeslagen worden en weer recht krabbelen, in het teken van heel erg zorgen voor mijn gezin maar minder voor mezelf. Alle vrije ruimte die over was, ging naar werk.

Het is een lang proces geweest, met heel veel uitstellen door een of ander belachelijk virus. Mijn eerste concept is nog altijd een goed idee, maar bleek in postproductie onhaalbaar in combinatie met een full time job en drie kinderen. Misschien was het wel net goed dat die eerste opnames niet helemaal waren zoals ik het wou, want het leidde me naar wat het vandaag geworden is.

Eigenlijk heb ik vooral gestript. Het werd steeds puurder, duidelijker, naakter. Elke aflevering is nu een gesprek met één persoon, over verlies. Dat thema wordt enorm ruim ingevuld, wat mijn hart dan weer vervult. Want ik merk elke dag hoeveel taboe er hangt rond verlies, en rond rouw. Zeker over zaken waar we als maatschappij totaal niet bij stilstaan.

Het is dus mijn bedoeling om dat taboe te doorbreken. Om er over te praten, om misschien te zoeken hoe we wel met rouw kunnen omgaan. Want we kunnen onze ogen sluiten, maar de dood hoort kei hard bij het leven. Rouw hoort bij het leven. We zijn precies verleerd hoe we er mee kunnen omgaan. Maar wegkijken en zwijgen is geen optie, vind ik.

Weg is een podcast die begint, omdat zoveel dingen eindigen.

Op een nacht voelde ik dat het ding WEG moest heten. Want dat woord omvat zoveel dingen. Wat je verliest, is weg. Rouwen is een weg die je moet afleggen. Het klopte voor mij.

Ondertussen ben ik echt vertrokken. In uiterst veilige omstandigheden zijn er ondertussen al wat gesprekken opgenomen. Met een bang hartje ga ik voor Kerstmis drie afleveringen op de wereld loslaten. Om daarna met mondjesmaat nieuwe thema’s aan te snijden en mensen hun verhaal te laten vertellen. Ik ben de interviewer, met zelf een grote verliesrugzak. Ik was vergeten hoe fijn ik interviewen wel vind. Hoeveel er het er zullen worden weet ik niet, want het is zonder businessplan (haha, podcasts zijn gratis) maar gewoon op een haalbaar ritme voor mezelf.

Het is dus bijna zover. Volgende week deze tijd ga ik kapot gaan van de zenuwen. Omdat ik benieuwd ben naar de reacties. Omdat ik bang ben voor de reacties. Omdat ik bang ben dat er misschien niemand gaat luisteren. Omdat ik mezelf toch wel blootgeef. Omdat zoveel, maar fuck al die redenen.

Ik doe dit echt voor mezelf, voor mijn eigen weg. Maar ook voor iedereen die een beetje verloren loopt met zijn verlies. Om de weg te snoeien en vrij te maken zodat er weer een open blik is. Om de weg te delen.

Ik heb een paar dagen geleden de trailer losgelaten (te vinden via Spotify en Apple Podcasts) en heb daar enorm fijne reacties op gekregen. Er zijn ook mensen die bang zijn van de zwaarte, wat ik volledig begrijp. Maar als je me een beetje kent, weet je dat ik het geen uur volhoud zonder een vleugje humor. Er mag dus ook gelachen worden, want rouwen is niet alleen een weg van tranen en zakdoeken.

Enfin. Weg dus, volgende week. Mijn eigen podcast. Ik ben trillend trots. En blij. En zenuwachtig. Mij doet het deugd, ik hoop uit de grond van mijn hart dat jij er ook iets aan zal hebben.

(Allez, ik ben dan weg he)