Op vakantie, ons gezinnetje, voor de allereerste keer. Twee nachten Wenduine telt misschien niet echt als vakantie, maar voor ons kei hard wel.
Daar zijn verschillende redenen voor. Het is hier namelijk niet zo’n rooskleurige periode geweest (u dacht misschien dat u hier alles leest, maar ik probeer het positief te houden, ook al is dat niet altijd zo) en de komende tijd ziet er ook niet meteen geweldig uit. Soms moet je gewoon echt tijd maken voor elkaar, dus dat hebben we gedaan. Soms moeten de batterijen worden opgeladen, dus dat hebben we gedaan. Of geprobeerd.
Bovendien was het lief ook jarig en dat mocht gevierd worden. Mijn verjaardagscadeau van vorig jaar heeft het tot zijn stand-up show gehaald, dat kon ik toch niet overtreffen (voor de ingewijden, dat van de 35-beurten kaart is dus echt waar – alleen de clou heeft hij er bij verzonnen). Een weekendje zee vond ik een goed alternatief.
En wij zijn gewoon nog nooit echt eens even weggeweest. Op bijna anderhalf jaar. Twee nachten is niet veel, maar het is een begin. Naar zee dus.
Het beste weekend uitgekozen, ik. Het weekend waarin ze zware wateroverlast gaven, het weekend waarop het griezeltocht was op school (waar de zoon ongelooflijk fan van is) en tevens het weekend dat Sinterklaas aankwam in Antwerpen. Maar. Aan de zee was het weer redelijk goed (zaterdag is het gewoon droog gebleven, I kid you not!) – de griezeltocht op school is afgelast door het weer – en om naar de Sint te gaan kijken was het veel te guur. Onverwachts een goed weekend uitgekozen dus, ik.
En wat hebben we gedaan? Eigenlijk niks. De zoon heeft zich uren geamuseerd met schelpen zoeken, zeesterren verplaatsen, garnalen sorteren bij de vissers en duinen overmeesteren. En wij liepen er gewoon wat naast. ‘s Avonds hebben we vooral veel gesnoept en uno gespeeld. Niks spectaculairs dus.
Maar we waren wel samen, met z’n drietjes. En dat deed deugd, verschrikkelijk deugd. We hebben bijlange niet alle donkere wolken kunnen wegblazen, maar ik heb toch even een beetje zon gevoeld.
Op naar meer.