De eerste schoolweek is halfweg. Spannende tijden, want ons kleinste patatje is vrijdag ook gestart. Geen kinderen meer in de crèche, maar twee kleuters. Ge gaat het misschien niet geloven, maar ik heb daar – voorlopig toch – nog geen traan om gelaten. And you are talking to Miss Dramatische Pitta nochtans.
Vrijdag vond hij het allemaal spannend en leuk, maandag was het al een pak minder en dinsdagmorgen zaten we met absoluut dieptepunt. Lees: krijsen, roepen dat ie naar de crèche wilde en zich vastklampen. Vandaag kwamen we de school binnen en riep ie spontaan dat ie wilde blijven. Keertje zwaaien aan het raam en klaar. Ik voel het, tegen morgen gaat ie niet meer mee naar huis willen.
We kennen de school al, dus het was iets minder spannend dan bij de andere eerste schooldag. Maar toch ook wel verschillend: een andere juf, een grote broer die mee een oogje in het zeil houdt en deze keer (en ik verdien hiervoor geen vuistje) WEL een (semi-)zindelijk kind.
Hij gaat al een hele tijd succesvol op het potje, volledig op eigen vraag. Bijna een jaar voor zijn broer enig teken vertoonde van blaasrijpheid, zette Felix zich op het potje en vulde het. Sinsdien is het potje een deel van ons meubilair.
Omdat hij bijna altijd wakker werd met een droge pamper en kleine boodschapjes geregeld placeerde op de daarvoor voorziene faciliteiten, gooide ik de pamper aan het begin van de grote vakantie buiten. Ik was thuis met de kindjes en gewapend met goed wat kuisproducten, meer heb je dan even niet nodig.
Eigenlijk is dat heel vlot gegaan. Meteen cold turkey, op geen enkel moment een pamper meer om geen verwarring te creëren. Ook niet ’s nachts, ook niet bij de dutten. Dat betekende meteen ook een verhuis naar een groot bed. Want als je pipi moet doen en je ligt in een spijlenbed, dan is dat sowieso a recipy for disaster. (Remind me dat ik het nog eens over het retrobed moet hebben dat mijn schoonouders daarvoor tevoorschijn getoverd hebben. Maar eerst moet het spijlenbed nog weg – auw mijn hart – en moet er nog wat aankleding komen. En dan, beloofd.)
We zijn twee maanden verder en de situatie is als volgt: het bed is nog altijd kurkdroog. We hebben veel pipi-wasjes gedraaid maar niks buitensporigs en we zitten met een kakprobleem.
Aan grotejongensarrogantie alvast geen gebrek.
Inderdaad, de grote boodschap volgt de logica niet. Ik dacht, we geven het wat tijd, komt wel vanzelf. Maar ondertussen zijn we toch dik negen weken later en staan we nog steeds bijna elke dag stoelgang uit een boxerschortje te schrapen. Pas op, we zien het wel aankomen. Als ik zie dat hij ergens een rustig plek opzoekt en op zijn hurken gaat zitten, kan je er geld op zetten dat er even later een bobbel tussen zijn pistoletjes verschijnt. Daardoor zitten we vaak (een stevig remspoor aside) wel op tijd op het potje, maar op school is dat natuurlijk anders.
Ik zal niet in detail treden. Maar stel je voor dat je op de speelplaats iets in je broek legt, dat het ding bij het weer naar binnen wandelen uit je megaschattig klein onderbroekje valt en dat ongeveer de halve klas vervolgens vrolijk je grote boodschap over de gang verspreidt. Want het zou kunnen dat zoiets gebeurd is en dat onze zoon verantwoordelijk is voor een mental kakabreakdown bij de juf. Sorry!
We hebben nu dus afgesproken dat hij voor de speeltijd een pamperbroekje aankrijgt, zodat we de jaarvoorraad aan poetsgerief van de school er niet al in de maand september doorjagen. Na de speeltijd gaat het broekje weer uit.
En hey, gisterenavond hadden we een vlekkeloze drolinterventie. Zelf zijn broekje afgedaan, gaan zitten en het juiste ding gedaan met de sluitspier. Dus voilà, misschien zijn we wel echt helemaal vertrokken. In combinatie met dat vrolijk zwaai manoeuvre aan het raam vanmorgen, zitten we helemaal op eerstekleuterklaskoers.
Iedereen doet het in de zee, toch?
Maar echt, het is toch wat met die zindelijkheid. Ik begrijp dat het voor kleuterjuffen een absolute pest is, maar ik vrees dat het een beetje een prijs is die we betalen voor onze geëmancipeerde maatschappij. We zijn veel mobieler (thuis is zonder broek lopen is iets makkelijker dan op een ander), we zitten niet meer aan de haard (Thank god! en tegelijkertijd toch ook een beetje Damn! soms) en het is in onze jachtige maatschappij gewoon echt oprecht moeilijker om dat tegen 2,5 jaar gefikst te krijgen. Moeder/vader moet gaan werken weet je wel, want de economie moet blijven draaien. Mijn excuses daarvoor, en tegelijkertijd ook niet.
Het is niets om je schuldig over te voelen, als je het geprobeerd hebt. Basiel was bijna 3 toen het pas echt lukte, daarvoor had het kind geen enkele klik. Bij Felix kwam de waterleiding veel sneller en gemakkelijker, maar de rest gaat wat minder vlot mee. Kak en pis is redelijk shit (_ de woordspeling, gasten_) , maar ook niets om slaap voor te laten.
Ik zeg niet dat het ok is dat kinderen later zindelijk zijn, but we can’t have it all. Al mijn respect voor de juffrouwen en andere zorgverleners. En een hart onder de riem voor alle ouders die er mee sukkelen.
Pakt u allemaal een koekske. Ik zeg maar wat, een brownie of zo.
PS: Stel dat hier ooit nog een derde komt, dan ga ik toch eens de methode van dit boek proberen. Eerlijk is eerlijk, ik heb lange tijd niet genoeg energie gehad om een engelstalig boek uit te lezen (een nederlandstalig eigenlijk niet) ook als het is blijkbaar enorm grappig geschreven. De energie komt met mondjesmaat terug, dus wie weet. Oh crap, Potty Training van Jamie Glowacki. (Ja, ik vind dat onwaarschijnlijk grappig dat een zindelijkheidsexpert een naam heeft die een beetje lijkt op cloaca, ja)
‘k herken het verhaal wat. Je kan je kindjes echt niet forceren maar ‘k snap ook dat het voor de juffrouwen hels is om een kleuterklas in goede banen te leiden wanneer er meerdere kindjes nog niet zindelijk zijn. We verlangen als maatschappij van onze kindjes iets te kunnen voor ze er biologisch allemaal klaar voor zijn.
Wij zaten dan ook al keilang te oefenen zonder resultaat…Er was een periode waar het bij mijn zoontje echt paniek veroorzaakte, zelf met een pamper aan. Intussen werd hij net ook grote broer en was het voor iedereen er net wat teveel aan…tot just in time, 3 dagen voor school begon, hij de klik maakte voor pipi. Maar voor stoelgang zijn er ook nog een tijdje op school ongelukjes geweest (soms thuis, soms op school…super gezellig allemaal om telkens die zakjes met vuile broeken mee te krijgen. Bwakkes.). Gelukkig was de leerkracht zeer begrijpend en relax daarin. Chapeau voor haar.
Nu hebben we een babypeuter die al bijna altijd aankondigt wanneer hij aan de kaka-actie begint in zijn pamper. ‘k ben dus heel nieuwsgierig in welke mate zijn zindelijkheidstraining binnen 6-12 maanden anders zal verlopen of niet.
Hier ook vrij laat zindelijk. En toen de dochter op school startte, deed ze nog elke kaka in de broek. Maar ik wou toch ook geen pamper meer. Want dat hadden we bij de zoon ondervonden, dat je dan meteen weer 3 stappen achteruit zet en ook de pipi weer in de pamper verdwijnt. Gelukkig na 2 weken school had ze geleerd om zich in te houden tot 15u40 🙂 En toen kwam de naschoolse opvang en begon het probleem opnieuw… Maar een week of 2 daarna was ze écht zindelijk. Oef. Want ik herinner me een tafereel zoals jij beschrijft, maar dan iets met een glijbaan en een speeltuin…
Hoe crazy is het eigenlijk toch dat kinderen “leren” om zich in te houden tot ze thuis zijn… Ik hol ook gewoon mee met de maatschappij, hoor, daar niet van. Maar eigenlijk toch echt erg…
Er zijn toch tal van mensen die geen grote boodschap buitenshuis durven te doen en zich inhouden?
Ik heb een tweeling. De ene was op 2 weken tijd zindelijk, mooi op tijd voor de schoolstart. De andere draagt nog steeds een pamperbroekje (of liever gezegd, draagt terug een pamperbroekje). 3,5 zijn ze nu, en ik hoop dat DL2 tegen haar 18jaar toch eindelijk eens zindelijk zal zijn (ja, ik begin zo een beetje de moed te verliezen).
Vorig jaar hebben we ze drie maand in onderbroek naar school gestuurd, op vraag van de juf. Maar ik heb het na drie maand dan toch opgegeven, ik kon het niet meer. Pipi was geen probleem, deed ze perfect op het toilet, zelfs ‘s nachts. Kaka lukt gewoon niet niet niet. En dat gaat dan niet over 1 ongelukje per dag, maar 5 op een dag. 5 kledijwissels op een dag, dat is niet bepaald fijn te noemen. 5 kakkebroeken per dag uitwassen, er zijn leukere dingen. Kaka van het parket afkuisen en dan overal rond gaan zoeken of het niet via kleine voetjes elders is verspreid, heel fijn allemaal. Ik kan dat twee weken volhouden, heb het uiteindelijk zelfs 3 maand volgehouden, maar dan toch opgegeven. De KA zegt nu om de pamper pas uit te laten als ze echt consequent kaka doet op het potje. Ik zet ze na iedere maaltijd 10 minuten op het potje, maar er komt niks. Van zodra ze de pamper aanheeft, is het prijs.
En ja, ik zit er zeer mee verveeld, het voelt aan als een mislukking van mijn kant. Ik geneerde me tegenover de juf in de 1e kleuterklas dat ook zij nu nog met een niet zindelijke kleuter in de klas zit. Als er iemand zegt, “hoh, potjes training, dat is gewoon eens 2 weken doorzetten”, ik moet me serieus inhouden om niet gewelddadig te worden.
Hier hadden we bij kaka nog een groter probleem. Want de klik kwam niet voor kaka op het potje en al helemaal niet op school op het wctje en dus hield ze die gewoon op. In het begin deed ze het nog in de pamper tijdens dutjes of nacht maar daarna zelfs helemaal niet meer. Soms ging ze een hele week niet waardoor ze er een heel ei moest uitpersen. Eens ze op school zijn valt het ook niet zo op… wij dachten dat ze wel op school ging.
Uiteindelijk laxeermiddelen moeten geven en pas in de vakantie na haar 1ste schooljaar lukte het haar om kaka op een potje te placeren zonder drama en buikpijn.
Ik zou zeggen niet forceren en mss af en toe die pamper toch nog toelaten. Het is een hele grote stap voor die kleintjes…
Ik kan er natuurlijk helemaal nog niet over meespreken, maar omdat ik n beetje bang was dat ik straks een 5-jarige met pamper naar school zou moeten sturen (waar een mens zich druk om maakt denk ik nu…, dan had t zo geweest) zijn wij op 9 maanden al gestart met haar op haar potje te zetten. Nu 6 weken later beland 90% van de kaka daar al in, van zodra ik merk dat er wel eens kaka zou kunnen komen gaat ze op t potje. Tot nu toe vindt ze dat hilarisch (vooral omdat ze de wc-rol vast mag houden) en gaan we zo nog even door.
Ik weet dat door “baby zindelijkheidscommunicatie” toe te passen er nog niets gezegd is over wanneer ze zindelijk gaan zijn, maar ik lees toch wel vaak dat t al voor 2 jaar is bij sommige kindjes, en dat lijkt me alleen maar handig.
Alleszins kan je een kind niet dwingen en komt t zoals t komt, hopelijk heeft hij het nu door, maar als dat niet zo is is er nog tijd genoeg, hopelijk zonder kak in de gang!
Ik snap dat niet elk kind daar even snel mee is. Maar ik begrijp de combinatie met dat werken buitenshuis niet zo, eigenlijk. Hier werkte de onthaalmoeder nog voor ze twee jaar werd eigenlijk al aan zindelijkheid, net zoals wij. Nu ja, wij vanaf een jaar, zoals hierboven ook al vermeld werd – spelenderwijs en met vallen en opstaan.
Ik geloof absoluut wel dat elk kind anders is. Maar ik denk tegelijk dat ouders vandaag er veel later mee beginnen dan de generaties voor ons (dat hoor ik toch ook van ouders, grootouders etc). Niet?
Ik denk inderdaad dat ouders er veel later mee beginnen. Maar dat lijkt me ook logisch. Want zindelijkheid, dat doe je thuis. Op verplaatsing is dat nogal…lastig :). En mensen zijn gewoon veel meer uithuizig. Door werk, maar ook door andere dingen. Een ouder die full time thuis is voor de kinderen, is heel uitzonderlijk geworden. En kinderverzorgsters hebben het al zo druk. Ze doen hun best, maar het is natuurlijk niet hun verantwoordelijkheid om een kind zindelijk te krijgen.
Jullie hebben het in België toch een pak zwaarder dan in Nederland. Hier gaan de kinderen ‘pas’ met vier naar school, en hoeven dus ook pas met vier echt zindelijk te zijn. Er zijn dus een stuk minder kinderen die nog niet zindelijk zijn als ze naar school gaan. Maar ook hier in Nederland heb je ouders met veel stress omdat het kind bijna naar school moet maar nog niet zindelijk is….
ik ben het ermee eens dat de zinnelijkheid niet moet afhangen van buitenshuis werkende ouders. Mijn drie kindjes waren zinnelijk (overdag) tussen de 20 en de 24 maanden. En dat is absoluut enkel de verdienste van de crèche waar ze dagelijks gingen. Op de dag dat ze 18 maanden werden, werden ze met regelmaat van de klok op het potje gezet. Uiteraard werd van ons verwacht dat wij die aanpak thuis zouden voortzetten. De eerste maanden waren in dat opzicht niet zo fijn: ze weenden dikwijls op het potje, en produceerden zelden iets. Maar blijkbaar werkt de aanpak toch, want zinnelijk zijn ze (en ze hebben geen trauma’s). Alleen: er kruipt érg veel tijd in, in ons geval vooral voor de mensen van de crèche…
Zalig stukje! Maar ik mis je wel s morgens op de radio hoor!
Inderdaad, ik heb iets gemist precies?
Ik kan er niet zoveel over zeggen. Maar geef me wat tijd en dan kom ik hopelijk snel terug x
Ik lees dit met een glimlach. Wij hebben 5 zonen en de training liep bij geen van allen van een leien dakje.
Gingen kinderen vroeger niet gewoon later naar school? Vroeger ging je naar school eens je drie was en enkel wie op het einde van het jaar geboren was begon vroeger, nu is 2,5 precies de norm geworden. Wij hadden toch ook twee werkende ouders?