Ah hier se, we zijn in week 34 aanbeland. Het stadium waarin je een potje yoghurt op je buik kan zetten en dat het ook blijft staan. Zonder weinig problemen zelfs. En plots beginnen er dingen te bewegen.

–      Ineens is de kinderkamer (basis)klaar. Helemaal geschilderd en met bedje en kast. De gordijnrails moeten wel nog omhoog gehangen worden, maar de gordijnen zijn er al (gerecycleerd uit ons vorige appartement, ze blijken miraculeus te passen) – maar enfin, dat komt ook in orde. En met decoreren kan ik me daarna nog heel lang bezig houden, toch?

–      Het geboortekaartje is zo goed als rond, nog wat kleine dingen en het kan voor een proefdruk naar de drukker. (Merci vriendin F.!). En ik ben heel blij met hoe het eruitziet. En benieuwd wat jullie er straks van vinden. In die categorie is ook de doopsuiker besteld. Ik ga zelf vullen en doen, maar de labeltjes en al, onderweg. En de adressen, ik heb ze bijna allemaal verzameld. Bijna.

–      Vraag ik me af of een bierbuik even hard in de weg zit als een zwangere buik. Of dat echt hetzelfde voelt en al. Of je dan ook niet kan bukken, vergaat van de rugpijn (halverwege rechts, ik moet er soms van bleiten) en hoe je in dat geval omgaat met het verlies van het zicht op uw edele delen. Is dat even zwaar een bierbuik of niet? Ik zit daar mee, serieus.

–      Heb ik blijkbaar een klein beetje te veel een pijnlijk gezicht getrokken op het werk. Want vandaag had mijn baas een cadeautje bij. Helemaal van zijn zolder gehaald en al. Er staat nu dus een supergrote paarse zitzak naast mijn bureau, waar ik af en toe kan gaan in/op liggen (zaaaalig!). En morgen is het met laptop te doen, op mijn schoot. Terwijl ik lig, en dus minder rugpijn heb. (Er stond ook een grote schram op zijn voorhoofd, mogelijk opgelopen tijdens het sleuren met de zitzak op de zolder. Maar dat is een gerucht, mogelijk is hij ‘tegen de kast gelopen’) Soms vloek ik op hem, maar vandaag wilde ik hem toch heel graag rond de hals vliegen. Merci baas!

 

 

 

 

 

 

–      Maak ik me af en toe vaak toch wel extreem veel zorgen. Over vanalles. Ik heb trouwens nog steeds het gevoel dat bevallen niet aan mij besteed is, maar waarschijnlijk maak ik mezelf dat wijs. En als ik er dan toch aan denk, dan trek ik wat witjes weg. Een beetje maar.

–      Heb ik geleerd dat ge NIET naar programma’s moogt kijken die voorbeelden tonen van dingen die kunnen fout gaan met uw lijf na een bevalling. Embarrassing bodies, ja, ik heb het tegen u. Scheuren, verzakkingen, …Ik hoef het even niet te weten. (Oeps, te laat)

–      Vraag ik mij soms af hoe dat was voor ik zwanger was. Met een normaal lijf en al (waar ik uiteraard ook kei hard op vloekte toen). Zonder hevige rugpijn, maagzuur en een basketbal. (Want zo ziet het er nu echt uit, echt een balletje).

–      Ben ik eigenlijk ook wel heel trots. Mensen zeggen me constant dat ik zo mooi zwanger ben. En dat is werkelijk tegen alle verwachtingen in. (Ik herinner u even aan collega S. die mij bekeek toen hij hoorde dat ik zwanger was en zei ‘ja, dat gaat in de breedte gaan e’). Mooi niet dus. Een stevige bal en geen gigantische gewichtstoename. Ole Ole. (Of mag ik nog niet te vroeg juichen?)

–      Vind ik de hele administratieve winkel rond kind/bevallen/verlof toch best ingewikkeld. Kraamgeld, kindergeld, mutualiteit, verzekering. Ik ben daar niet zo graag mee bezig. Maar u ook niet, neem ik aan? En alles komt uiteindelijk in orde. Uhum.

–      Is er een datum om naar uit te kijken: donderdag 7 juni. De laatste werkdag. Ik kijk er naar uit, want zelfs de kleinste dingen lijken plots zo zwaar. En zwangerschapsdementie is niet bevorderlijk voor mijn prestaties, waarschijnlijk.

–      Verbaas ik de wereld nog steeds met het verzwijgen van het geslacht. Veel mensen zijn overtuigd van hun gelijk, maar velen zitten ook fout. Ik kan nu eenmaal geen jongen én meisje krijgen. Het is één van beiden. (Al moet ik eerlijk toegeven dat ik het tegen een paar mensen toch wel heel graag zou willen zeggen, maar ik volhard. Het zou toch gek zijn om nu op te geven? Please zeg ja.)

–      Worden wij over maximum twee maanden ouders (liefst minder he, ik heb geen zin om zot lang overtijd te gaan). Hoe geschift is dat zeg? En gaan wij dat wel kunnen?