In mijn jeugd heb ik de maand augustus nooit ergens anders doorgebracht dan op het strand van Wenduine. En de traditie gaat gewoon verder, alleen ben ik zelf niet meer de jeugd tegenwoordig. Ik heb voor nieuwe jeugd gezorgd.

 

 

 

 

 

Ge kunt u wel voorstellen dat Basiel geen aandacht te kort kwam, met grootouders en tante in de buurt. Hij heeft op menig arm gelegen. En omdat het toevallig stralend weer was, is dat boeleke gewoon mee naar het strand gegaan. We hadden speciaal voor hem een schaduwoase voorzien. (Met dank aan de infrastructuur van onze zee-vrienden. Het stond altijd klaar en we moesten het zelfs niet helpen afbreken.)

 

 

 

 

 

 

Ik geloof dat het de allereerste keer ever in mijn leven was, dat ik bij meer dan 22° geen bikini droeg op het strand. Pasop, ik heb het met de bovenkant even geprobeerd, maar het bleek redelijk vervelend. Mijn melkfabriek is te groot voor mijn oude bikini’s. Zeker als ge er ook nog borstcompressen moet bijsteken. Bovendien kunnen we allerminst spreken van een strakke buik, dus was er ook daar wat gêne te overwinnen. Een bikinibroekje was al helemaal uit den boze, omdat we dankzij de bevallingscomplicatie nog altijd veel te veel bloed verliezen. Enfin, met een schoon kleedje dan maar.  Te warm en niet strand-erig. Volgende keer. En mijn armen/decollete/rug zijn toch al stevig gebruind.

De jodiumlucht deed eerst wonderen voor onze zoon. Hij sliep namelijk vlotjes van 22u30 tot 6u. Helaas was het maar van korte duur (één nachtje). Vannacht waren we weer vrolijk wakker tussen 3u en 6u. Maar hey, hij heeft al een paar keer doorgeslapen, dus ik klaag niet. Een nacht van 7u, dat is één van de zaligste dingen die er zijn. Ik hoop dat het dit jaar nog eens gebeurt. That would be pretty nice.

Basiel heeft in zijn draagmand geslapen, maar dat ventje groeit veel te snel. Ik vrees dat hij eruit gegroeid zal zijn, als we over anderhalve maand naar Spanje gaan. In dat geval moeten we nog een ander bed verzinnen voor meneertje. Zien we dan wel, hij kan ook even stabiliseren in zijn groei. Unlikely, maar het kan.

 

Ze hebben dat strand trouwens totaal veranderd. Op een winter tijd hebben ze de zee zomaar even 35 meter teruggedrongen. Het strand is dus dubbel zo breed als vorige zomer. Ik begrijp totaal niet hoe zoiets kan, serieus. Ik dacht dat er al paniek was als de zee elk jaar een centimeter opschoof, maar nu hebben ze die gigantische massa maar even 35 meter achteruit geduwd. Hallo. Hoe kan dat? (De uitleg kunt ge aan Hilde Crevits vragen, zij heeft er voor gezorgd.)

Wat ook dankbaar is aan zee, is het microklimaat. Het kan er snel van temperatuur/windsterkte veranderen, waardoor ik dat ventje natuurlijk voortdurend andere kleertjes moest aantrekken. De vier zakken die ik bijhad voor die paar dagen, was dus niet overdreven. Uhum. Zo vervelend dat dat was, om hem steeds in een andere coole outfit te moeten stoppen. En dan al die mensen, die boven de buggy of in de draagdoek komen piepen om hem te bewonderen. Een tip voor wie graag wil dat wildvreemden een babbeltje tegen u beginnen, neem een baby of een hond mee, altijd een succes.

 

 

 

 

 

Ze durven honden en kleine kindjes wel te verwarren, zoals duidelijk wordt op onderstaand reclamebord. Inderdaad, die zielige hond heet Basiel. Auch?

 

 

 

 

 

 

 

Maar eerlijk, het was zalig. Ik geniet zo verschrikkelijk hard van deze periode. Trouwens, als het zo’n heerlijk weer is, dan maakt het mij niet uit of ik op een strand in het buitenland zit of tussen de Belgische frigoboxtoeristen.  Jammer genoeg kunt ge daar niet echt op rekenen in dit land. Alhoewel, ze hebben de zee 35 meter kunnen opschuiven. Hoe moeilijk kan het zijn om ervoor te zorgen dat het daar altijd 25° is, met veel zon en een aangenaam windje?