Wij zijn vandaag naar de Ikea geweest. Heerlijk. Ja, u kan ons goed gek noemen om daar op een zatermiddag aan te beginnen. Maar gek zijn doet geen zeer (gelukkig, anders zou de Dafalgan hier rijkelijk vloeien). En buiten de lange zoektocht naar een parkeerplaats, hebben we geen spat last gehad van drukte.
Integendeel, ik hou wel van wat mensen. Die kan je dan bekijken. En_er_verhalen_bij_verzinnen. Zo was er het koppel dat naast ons zat, terwijl wij zalm met dillesaus en kotbullär met rode saus en frietjes aan het eten waren.Ik zal ze voor het gemak Geoffrey en Valerie noemen, want dat paste er wel bij.
Geoffrey was voor de vegetariche schotel gegaan, Valerie nam alleen een slaatje. (Zo hoort het voor een meisje dat haar figuur wil behouden. We hebben het dan ook niet over de Zweedse taart die daarna op haar lag te wachten). Een jong koppel. Dat zweeg. De hele tijd. Valerie en Geoffrey hebben dus werkelijk geen enkel woord tegen elkaar gezegd. Zelfs niet naar elkaar gekeken. Nu vraag ik mij toch ten stelligste af wat je a.in de ikea komt zoeken als je zo’n hevige ruzie hebt dat je niet meer tegen elkaar praat of b.niks meer tegen elkaar te zeggen hebt maar toch nog verder je stekje gaat inrichten. Either way, I don’t get it. Want in geval a kan het zijn dat een kleine trigger een heuse scene veroorzaakt. In de Ikea dus. Een scene. Op zaterdagnamiddag, als daar gelijk duizenden mensen aanwezig zijn. Tenzij ge dat de max vindt om voor iedereen ruzie te maken, dan hebt ge een goeie plek uitgekozen. Maar anders zou ik voorstellen dat ge het eerst uitpraat. Ik gok dat Geoffrey iets uitgehaald heeft, omdat hij nogal ongemakkelijk draaide. Maar het kan ook dat achter Valerie’s geblondeerde haar niet veel meer schuil ging dan een leeg hoofd. En dat Geoffrey dat achter een vegetarische schotel in de Ikea eindelijk door had. Dat kan ook. Laat het duidelijk zijn, dat ik hoop dat Geoffrey en Valerie er uit komen. Alstublieft.
Maar het hele verhaal van onze zwijgzame buren heeft natuurlijk niks te maken met de reden waarom wij in de Ikea waren. Wij. Om meubels te kopen natuurlijk en prullen, of wat had ge gedacht? Wij gingen dus meubels kopen. En prullen.
Op zich is dat niet heel dringend nodig. We zijn allebei redelijk uitgerust met spullen.
En het zou toch redelijk belachelijk zijn om na niet veel meer dan een maand te gaan samenwonen. Men zou dat echt geweldig impulsief kunnen noemen. Onverantwoord zelfs. Want het is toch niet zo dat we nog niets hebben meegemaakt. Of dat we nog 16 jaar zijn. Welke redelijke mens die verliefd is en voelt dat het geweldig goed zit, zou dat nu doen. Dat zou wel heel erg dom zijn. Dus ik vroeg mij eigenlijk af. Vanaf wanneer mag je dat eigenlijk doen zonder dat mensen raar kijken?
Niet om uw termijn te beïnvloeden of zo. Maar we zouden dat wel met een feestje doen en al. Uiteraard.
ik heb juist eens in mijn agenda gekeken, en vanaf binnen drie weken past een feestje perfect voor ons. Daarvoor zit alles al vol.
2 dagen.
en er u voor de rest niets van aantrekken.
Mijn lijfspreuk zegt: “Lo que piensan los demás, es de los demás.”
Letterlijk vertaald: wat de anderen denken, is van de anderen.
Met andere woorden, laat je niet leiden door wat de anderen denken (tenzij dat de partner of intimi zijn natuurlijk), en doe gewoon waar je je goed bij voelt.
Succes!
Heb je die opzegbrief nu al opgesteld??
Als het goed voelt, just go for it. Zoals hierboven al aangegeven: verspil geen energie met pieleren over wat anderen denken.
ik woonde samen na 9 maanden, wij hadden allebei ook al vanalles meegemaakt, en ziet nu: 10jaar samen en 6 jaar getrouwd! HA en ook veel commentaar gekregen in het begin…
Zolang uw ‘lover’ u niet eens vermeldt op zijn blog… nog niet aan denken! het moet wel van twee kanten komen, dacht ik zo!
Wij woonden binnen de maand samen, maar ik hield mijn app in de binnenstad van A’pen nog wel effe aan (just in case) en ook wel omdat de kempen serieus afkicken was van het bruisende leven in een stad en zodat we de weekends in ‘t stad konden blijven hangen. Na een maand of 3 wisten we toch wel dat een taxi nemen of blijven slapen bij vrienden net iets goedkoper zou zijn dan een weekendverblijf in the city 😉
If it feels right, go fot it!!!
Ik wist ook al na twee weken dat Bert de man van mijn leven was. En na ongeveer een maand zouden wij ook al gaan samenwonen zijn, als het zo makkelijk was geweest. Maar hij woonde bij zijn ouders, en hij zag het niet zitten om het ZO rap al af te trappen, dus is hij daar nog blijven wonen tot we een maand of zes samen waren. En dat vonden ze nog te rap 🙂
Maar wij woonden wel 80 km van elkaar vandaan, dat was niet echt handig…
Los van mijn verhaal: als je voelt dat het goed zit, dan maakt het geen bal uit wat de rest denkt. Het is ook niet alsof ge meteen al aan kindjes begint of samen een huis kóópt ofzo hé, daar zou ik nog wat mee wachten. Maar samenwonen? Wat kan er nu gebeuren? Dat het afgeraakt, ja, en dat een van de twee (of allebei) een ander appartement of huis moet zoeken. So? Dat is het einde van de wereld nu ook weer niet hé…
Laat het nu eens gewoon zijn gangetje gaan. Waarom grote stappen nemen, als je op een scheet van elkaar woont. Je kan erover babbelen en denken of je kan gewoon doen waar je zin in hebt en elke avond bij elkaar slapen. Plots is één van de twee appartementen overbodig…
Wel Fiona, één van de twee appartementen is overbodig. En we laten ons door niemand ompraten. Het is beslist!
Wel … wij na dag 1 of was het dag 2;-)
Na 4 maanden heeft hij dan zijn huisje opgezegd (hij was er toch nooit) en woonden we officieel samen en nu na 15j nog steeds. Ooooh!
Vroeg of laat: succes ermee!
Wij deden dat pas na 3,5 jaar. Maar ja, we waren 19 en 21, da’s gelijk een beetje anders, niewaar. En de ouders financierden alles en zo. En hmm, we woonden eigenlijk wel vanaf week 1 telkens op één kot, al was het voor het studeren handig dat we elk een kot hadden. En ziet! We zien elkaar nog altijd graag!
Hij stond op dag twee met een wasmand met gerief voor de deur en is nooit meer weggegaan. Het appartement is nog een jaar gehuurd geweest, maar is alleen nog maar gebruikt geweest door vrienden en familie die eventjes een stek nodig hadden. Ik zou er dus niet meteen van wakker liggen, eigenlijk.