Het was op de dag dat we tien jaar samen waren.

We doen die dag traditioneel iets wat onder de definitie van ‘romantisch’ zou kunnen vallen. Een jaar geleden kon je dan nog gewoon een babysit binnenhalen en even ontsnappen. Vandaag is dat allemaal een beetje ingewikkelder. Om de jubileumtraditie verder te kunnen zetten, moesten we toch iets creatiever zijn.

Tom vroeg een paar weken daarvoor of ik geen lange middagpauze kon nemen, hij zou zelf de hele dag verlof nemen. Topidee! Het was een donderdag, dus de kinderen waren op school of in de opvang. Ik werkte (nog  ;)) wat extra uren in het weekend en zo hadden we op donderdag 14 januari een paar uurtjes samen. Zonder kinderen! Ik kan niet zeggen hoe lang dat geleden was. Ik durf er zelfs niet over na te denken. Er zitten veel nare kantjes aan deze pandemie, maar de complete onmogelijkheid om iets als koppel te doen zonder kinderen, is er zeker bij.

Toen dat allemaal geregeld was, stelde Tom voor om te gaan picknicken in Wenduine. Als het over mijn favoriete badstad gaat, heb ik het picknickdeken natuurlijk al in de auto gezwierd voor hij zijn zin kon afmaken. Hij regelde een picnkickmand bij ons favoriet adresje Poincare en we keken er allebei naar uit.

Helaas. Frank en Sabine werkten niet mee. Al de hele week voorspelden ze sneeuw, problemen, vrieskou en gure wind. Ik zag Tom een paar keer panikeren, maar vond dat hij zich niet moest aanstellen. Het weer kon ons toch niet tegenhouden om te gaan lunchen op het toreke in Wenduine zeker?

De dag zelf was hij helemaal in paniek. Want het weerbericht bleek dus te kloppen. Rotweer. Ik zei dat dat het toch niet uitmaakte, dat het vrij uniek is om te picknicken in duinen met sneeuw op het strand. Dat zot zijn geen zeer doet. Hij antwoordde dat het inderdaad een memorabele dag zou worden.

Daar zaten we. Boven op de duin, alleen beschermd door het toreke, maar voor de rest compleet blootgesteld aan de elementen. De picknick zag er verschrikkelijk lekker uit, maar het was bijna te koud om er van te eten. We deden het toch. Ik vond het allemaal heel erg grappig.

Tom was hypernerveus. Waardoor ik wat nattigheid begon te voelen (niet echt, want ik had gelukkig supersexy sneeuwbotten aan). Mijn broodje was nog niet eens op, toen hij zenuwachtig om zich heen begon te kijken. Ik draaide toertjes rond het huisje, ik dacht dat hij misschien zocht naar een plekje dat iets beter beschut was.

Toen vroeg hij om een foto te trekken. Die vraag is doorgaans mijn taak, Tom rolt vooral met zijn ogen van al dat geposeer. Maar nu vroeg hij het dus zelf, wat me wel een beetje achterdochtig maakte. Het werd nog gekker toen hij vroeg om me om te draaien, zodat hij een foto kon trekken terwijl ik naar de zee keek. Tom die zoiets zelf voorstelt is zoals een federale regering die zichzelf vormt binnen de week. Maar ik keek dus naar de zee.

Met mijn blik op het besneeuwde strand, hoorde ik van alles ritselen en draaide weer om. Tom zat op een knie met de ring. Hij probeerde te vragen of ik met hem wilde trouwen, maar kreeg het eigenlijk nauwelijks gezegd. De tranen stroomden eruit, bij de volledige entiteit.

Ik denk niet dat ik officieel ja heb gezegd. Ik ben vooral op hem gesprongen en heb hem uitgebreid gekust.

Daarna waren we verkleumd en zijn we naar huis gegaan. De ring was helaas te klein, maar we zijn onmiddellijk naar de juwelier gereden om hem te laten aanpassen. We besloten om nog te zwijgen tot de ring klaar was én we onze ouders persoonlijk hadden kunnen inlichten. Lange weken, zegt.

Maar wel op een gigantisch roze wolk. Verliefd, en nu ook verloofd.

PS: Voor de verdere plannen is er vooral nog geen enkel plan

PPS: Bij het terugbrengen van de picknickmand floepte ik er meteen uit dat hij me ten huwelijk had gevraagd. Misschien dat ze toen iets beter begrepen waarom we op een verschrikkelijk koude en gure dag in januari wilden gaan picknicken.