Met wat verbeelding zijn we al half november. En we krijgen de sleutel in handen op 31 december. Zes weken. Dat is wat ons scheidt van ons eigen huis. Stilaan begint de verhuiskoorts hier toch te stijgen. U denkt vast dat het vooral bij mij zo is, want dat past toch bij stresskonijn Sofie. Nochtans ben ik niet diegene die een document heeft aangemaakt met alles wat we moeten doen en ik heb ook geen verhuispakket besteld bij Luminus, die credits gaan naar mijn lief.

Mijn eerste verhuis binnen Gent is nogal eenzaam verlopen. Voor de grote stukken heb ik gelukkig hulp gekregen, maar de rest heb ik helemaal op mijn eentje versleurd. Ik denk dat ik ne keer of 25 over en weer ben gereden (en trap op en trap af heb gedragen). Het was toen ook niet zo’n gelukkige tijd. Die keer dat ik met tranen in mijn ogen op nieuwjaarsdag de living heb staan schilderen, ik heb me al beter gevoeld.

Toen ik naar mijn lief verhuisde, zo’n acht maanden geleden, was het zo mogelijk nog erger. Minder eenzaam, dat wel, maar toch lastig. U herinnert zich misschien nog dat meneer beide polsen had gebroken op snowboardtrip. En dat Sofie alles alleen heeft moeten dragen. Zielig hoor. En dat bleef ook maar duren precies. Een mens verzamelt toch wat rommel in de loop der jaren. (En ik moet er eerlijkheidshalve bij zeggen dat we niet zo echt durfden te zeggen dat we al zo snel gingen samenwonen, van die angst zijn we ondertussen afgestapt – vandaar het gebrek aan hulp)

Maar nu is er dus een definitieve verhuis in zicht (vreugdedansje). Definitief in de zin van, we zijn toch van plan om daar een aantal jaren te blijven. Het is niet gezegd dat we van de Brugse Poort rechtstreeks naar het home zullen verhuizen, maar voorlopig wordt er de eerstvolgende jaren niet meer verhuisd.

Ergens in de grote vakantie heb ik op het werk twee weken verhuisverlof gevraagd, maar helaas is dat niet goedgekeurd. We hebben twee weken ons appartement én het huis, dus dat kwam mooi uit. In één moeite gingen we alles schilderen, behangen, poetsen (leeg huis, ideaal) en daarna gestructureerd vullen. Dat was het plan. Maar enfin, het is nu wat gewijzigd. We gaan het allemaal in een week moeten fiksen.

Het voorlopig plan: vanaf 2 januari wordt er geverfd en behangen (nog nooit gedaan, maar zo moeilijk kan dat niet zijn toch?) en op 7 januari wordt er verhuisd. Met de grote middelen. Onze topzetel wordt geleverd op 6 januari. En die laatste zondag, worden er dozen uitgeladen. (Hulp mag mailen, ik zorg voor lekkere catering)

U bent waarschijnlijk niet geïnteresseerd in onze planning. Sorry daarvoor. Maar ik begin toch een beetje zenuwachtig te worden. De komende weken staat er nog een grote opruim-actie op het programma (niet gemakkelijk, maar we hebben echt te veel brol) en een laad-gestructureerd-in-dozen-actie. Het is de bedoeling om tegen Kerstmis alles op dat vlak achter de rug te hebben. Tussen kerst en nieuw moet er hard gewerkt worden en gaan we waarschijnlijk ook verdikken op talloze familiefeestjes. Veel dozen zullen er dan niet meer gevuld worden.

Zes weken man. Dat is niks. (Ik bedoel, we wachten al sinds april)

En zondagmorgen mogen we nog eens gaan kijken. En de huidige bewoners gaan zelfs niet thuis zijn.

Mijn meter, milimeterpapier, fototoestel en kleurenkaarten liggen klaar!