Ik bleef nog eens bij mijn ouders slapen. Ik kon ’s avonds en de volgende morgen heel wat dingen in de buurt combineren en Basiel was daar al, dus dat kwam allemaal geweldig uit. De laatste keer dat ik in mijn eigen kamer geslapen heb, was vlak voor we op zeilreis vertrokken. Toen moesten we in aparte bedden slapen, met Basiel in een kinderbedje daartussen. (Ja, mijn vroegere slaapkamer is wat verbouwd sinds ik vertrokken ben). Toen heb ik ongeveer de halve nacht naast het bedje van Basiel zitten wenen, dus geen al te beste herinneringen. Deze nacht zou ik in de oude kamer van mijn broer slapen, waar ook Basiel al lag te ronken.

Het begon met een mysterie dat heden ten dage nog altijd niet is opgelost. Ik ben al tientallen keren binnengekomen met mijn sleutel van de keukendeur, maar plots paste dat ding voor geen meter meer op het slot (dat overigens niet veranderd is). Als iemand hiervoor een verklaring kan bedenken, altijd welkom in de commentaren. Want wij begrijpen er niks van. Het was al bijna nacht, maar gelukkig had mijn moeder mijn getrappel rond het huis snel gehoord (thank god for heels) en heb ik niemand moeten wakker bellen. Maar dat van die sleutel, kei strange.

Mijn moeder zei nog dat ze extra dekens op het bed had gelegd, want dat het daar wel koud kan zijn. Niet dat zoiets nodig is voor mij. Want hoewelijk ik overdag nogal kouwelijk ben, ’s nachts kunt ge u geen heter exemplaar voor de geest halen. Volgens mijn lief heb ik nachtkoorts. Als ik slaap, ben ik gloeiend. Het mag dan zelfs binnen vriezen, ik lig nog te zweten.

Omdat ik Basiel niet wakker wilde maken, kroop ik in het halfdonker in bed. En het duurde betrekkelijk lang voor ik genoeg was opgewarmd om in slaap te vallen. Bovendien was het wel een erg klein dekentje. Ik kon mijn benen niet eens strekken, want dan lagen ze eruit.

Tel daarbovenop dat mijn zoon van bijna anderhalf gezellig lag te hoesten en ik toch vaak aan het luisteren was of hij nog ademde (moederlijke afwijking als hij in dezelfde kamer ligt), en het was geen goede nacht. Ik bleef maar zoeken naar een positie waarbij mijn hele lijf onder het deken kon. En die posities waren, wel ja, eerder schaars.

Ondergetekende stoof had het niks te warm. Volledig abnormaal. En maar draaien en maar keren. En mijn benen nog eens in een andere positie proberen op te trekken, zodat ze niet bloot lagen. Beyond oncomfortabel allemaal.

Tot ik de volgende dag volgende sms kreeg van mijn moeder:

“Wanneer je ONDER de dons kruipt ipv erop te gaan liggen, is dat veel warmer ;-)”.

What can I say.

 

 

*De titel heb ik uiteraard alleen maar gebruikt om hitsige googlaars de schrik van hun leven te bezorgen. My kind of fun.