Als je me vraagt wat mijn lievelingseten is, antwoord ik pannenkoeken. Omdat het het soort eten is dat ik zou bestellen als het mijn 11^de verjaardag was en ik het menu mocht kiezen. Pas op, ik heb zeker ooit ook frietjes van de frituur gevraagd en tegenwoordig kan ik ook geweldig genieten van Italiaans getinte pasta-gerechten of een lekkere stukje vis. Maar ondanks veranderde eetgewoonten en extra smaken op die de laatste jaren welkom geworden zijn op mijn palet, blijf ik in de eerste plaats een zoetebek. Een gigantische vloek, die ik graag kwijt zou geraken.

Maar pannekoeken dus, dat gaat er ongeveer altijd in. Zelfs de slechte voorgebakken versie van de supermarkt kan ik smaken. En als ik lui ben en de goesting is te groot, dan maak ik luiewijvenpannenkoeken. Wat eigenlijk gewoon verloren brood is, maar bijna even lekker. Bijna.

Mijn oma kon de allerbeste pannenkoeken van de wereld maken. De allerbeste. Haar baksels waren flinterdun (zodat je er lekker veel kon eten), maar toch vol van smaak. Eigenlijk kon mijn oma helemaal niet zo goed koken, maar ze had een paar toppers. Pannenkoeken, rijstpap met verse melk van de boer en konijn op Nieuwjaarsdag. Onovertroffen.

Haar worsten bijvoorbeeld (in de tijd dat ik dat nog at) waren eigenlijk niet te vreten, op de een of andere manier slaagde ze er altijd in om die volledig te verwoesten. Combinatie van verkeerde pan en te weinig geduld denk ik. Maar we maakten daar niet van, als we bij oma bleven eten waren het gewoon rare worsten.

De pannenkoeken werden trouwens maar één keer per jaar bovengehaald, op 1 november. Ik heb een tijd gedacht dat het een Vlaamse traditie was en dat iedereen pannenkoeken at op Allerheiligen, maar voorlopig heb ik nog geen andere familie gevonden waar dat standaard op het menu staat op het moment dat we de doden herdenken.

De doden, daar hoort mijn oma ook bij. De vrouw die de allerbeste pannenkoeken van de hele wereld kon bakken. Die ik zo graag zou bellen om te vertellen dat Basiel een broertje krijgt en dat het misschien wel op mijn verjaardag gebeurt. De vrouw waar ik uren heb naast gezeten terwijl zij op de naaimachine duwde voor de wildste gesprekken. De vrouw die mij stiekem verwende omdat ik haar metekind was. De vrouw die van weinig woorden was, maar die op zeldzame momenten al haar moed bij elkaar raapte om haar trots uit te spreken. Die je ’s morgens mocht bellen met de boodschap dat je ’s avonds een Sneeuwwitje-kostuum nodig had. De beste oma van de wereld.

Die we nog elke dag heel hard missen.