Wij zijn ongelooflijk modern, wij. Zo hebben wij een gemeenschappelijke elektronische agenda. Dat is megahandig, vooral nu er met een baby in the house toch wat meer gepland moet worden. Nu stond er gisteren – geheel toevallig –  ‘Opvolging lange termijn investering’ in onze gemeenschappelijke agenda. Vorig jaar stond er op toevallig op hetzelfde moment ‘bespreken van lopende zaken’. Het jaar daarvoor waren we pas een maand samen en hadden we nog geen gemeenschappelijke agenda. Dat had niks te maken met het feit dat we vonden dat het daarvoor te vroeg was (we woonden uiteindelijk al samen en hadden bijna een huis gekocht, quoi). Dat had vooral te maken met mijn digitale onhandigheid.

Maar nu ben ik mee, ik heb zelfs een iPhone en al. En ik weet ondertussen dat het zo’n beetje de traditie is dat we gaan eten op mijn verjaardag (Een toptraditie, inderdaad). Het is dan ook altijd spannend hoe mijn liefste het ‘verjaardagsetentje’ dit jaar zal verpakken in de agenda. Grappig dus, maar daarom ben ik ook op hem verliefd geworden.

Ik moet er bij vermelden dat het dit jaar veel langer geduurd heeft voor er iets verscheen in die agenda. Ik begon eigenlijk stilaan ongerust te worden. Bleek dat de man van mijn leven het concept babysit nog niet helemaal begrepen had. Ik zorg daar altijd voor namelijk. Maar nadat ik subtiel de hint had gegeven dat een date regelen ook inhoudt dat er voor opvang voor Basiel gezorgd moet worden, kwam het allemaal in orde. De peter van Basiel werd ingeschakeld, en wij konden gaan eten. (Dat die peter vurig hoopte dat Basiel geen stoelgang zou maken, hoef ik er niet bij de vermelden. En kindjes kunnen ook zonder hun body wel slapen, dat is geen probleem)

Ik mocht natuurlijk niet weten waar we naartoe gingen, alleen dat het 3.9 km van ons huis was. Tussendoor kreeg ik nog even telefoon van een zotte nonkel, die zijn driejarige zoon allerlei gekheid aan het influisteren was. “Sofie, ga jij dan op restaujant?” – Ja hoor – “En ga jij dan wijn djinken?” – Nee, waarschijnlijk niet. Ik lust dat niet, maar Tom zal dat wel doen in mijn plaats. – “Eej Sofie, Sofie, ga je dan ook vjijen?” Hij had geen idee wat hem ingefluisterd werd en ik kan amper beschrijven hoe hilarisch het was. Maar echt hilarisch.

Pas op, dat klinkt allemaal schoon he. Maar verjaren op Valentijn, dat is niet altijd gemakkelijk. Want ge wordt overal min of meer verplicht om een Valentijnsmenu te eten. Plus, ze bekijken u. “Kijk, die doen ook commercieel romantisch. Die gaan eten voor Valentijn. Die hebben zeker voor de rest een crappy relatie en komen dat nu even goed maken.” Allez, dat is nu totaal niet wat ik denk van mensen die gaan eten met Valentijn. Dat is gewoon toevallig. Maar toch zou ik altijd heel luid willen roepen. Wij gaan niet eten voor Valentijn, ik ben jarig. Serieus, ik kan u mijne pas tonen jong.

We zijn naar het Patijntje geweest. Heel lekker, maar het was weer hetzelfde verhaal. Wij zijn altijd het koppel dat vergeten wordt. De mensen rondom ons die later zijn binnengekomen, worden eerder bediend. Ik vind dat op zich allemaal niet erg, maar wij hadden wel honger. We moesten zo lang wachten, dat we tijd genoeg hadden om een theorie uit te dokteren. Volgens mij worden wij ‘bewust’ vergeten. Ik denk dat de mensen van het restaurant ons zo lang mogelijk willen houden, omdat wij nu eenmaal een fantastisch uithangbord zijn. Ik bedoel, wij zijn gewoon een kei schoon koppel.

Maar er is meer. Ze laten ons wat langer wachten omdat wij ons gewoon geweldig amuseren. Wij, in tegenstelling tot die andere koppels die daar wèl zaten om Valentijn te vieren. Ik vind dat persoonlijk een beetje raar. Dat ge elkaar met een muil tot op de grond zit aan te kijken. Dat ge gewoon niet meer weet wat ge tegen elkaar moet zeggen. Heel genant. Alle koppels in mijn perimeter, verveelden zich te pletter. En dat kunnen echt niet allemaal mislukte Valentijn-blind-dates zijn. Onmogelijk. Dus ja, laat dat vrolijke koppel dat de hele tijd in een deuk ligt, maar even wachten. Die kunnen dat wel aan.

Wij hebben ons te pletter geamuseerd. Toen ze ons uiteindelijk kwamen bedienen, heb ik als voorgerecht tutjespap besteld. Ik wil tussendoor ook wel even zeggen dat ik deze keer NIKS kapot heb gemaakt, noch gemorst. *trots* Tutjespap is trouwens heel lekker (voor de leken, dat is puree met garnalen, karnemelk en een gepocheerd ei), maar veel te zwaar. Na het hoofdgerecht (slibtongetjes, mmm) had ik dan ook jammer genoeg geen plaats meer voor een dessert. U treurt met mij mee dat ik daarom de  verlovingsring die vast verstopt zat in de praline bovenop mijn Dame Blanche, gemist heb. Maar chocolade bewaart wel even, dus het kan nog wel een andere keer.

Bij het naar huis gaan kregen we nog even de verkeerde jassen aangeboden. Ik had braaf gezwegen, ware het niet dat mijn eigen jas veel mooier was dat het exemplaar dat vriendelijke ober W. ons probeerde aan te smeren. We zijn hem dan maar zelf gaan halen.

Niet vele daarna zijn we naar huis gegaan, met kriebels in mijn buik en vlinders in mijn hoofd. Ik doe dan wel niet mee aan Valentijn, ik blijf natuurlijk wel een Valentijntje. Toevallig eentje met het beste lief van de hele wereld.