We hadden vandaag niet echt iets gepland. We moesten dan ook bekomen van een paar heel lange (maar leuke!) dagen. Rust en niets doen was onze vriend. Maar terwijl onze kleine sloeber aan een gigantische ochtend/middagdut bezig was, zijn mama eindelijk nog eens op haar spinningfiets geraakte (I know, ook niet goed voor het scheenbeen maar ik moest echt zweten), bedacht papa het plan om een zoektocht te doen in Gent. Deze:

http://www.uitinvlaanderen.be/agenda/e/zoektocht-met-stappenteller/d69bf586-9ffa-4ba1-a528-471a5502e47c

Een beetje toerist gaan spelen in eigen stad, de benen losgooien, van de laatste zomerdagen genieten en bovendien iets meer te weten komen over de plek waar je jezelf al meer dan tien jaar trotse inwoner van noemt. Dat moet wel de ideale zondagnamiddaginvulling zijn!

Dat de mevrouw die het belfort deze namiddag bemande, niet meteen op de hoogte was van deze zotte wandeling, zien we door de vingers. We hebben namelijk een potlood van haar gekregen, omdat ik blijkbaar niet standaard een balpen in mijn handtas heb zitten. (Ik ben een slechte perfect vrouw, I know.) Maar je hebt dat dus wel nodig, want het is met vragen oplossen. En stappen tellen en dat dan noteren: kei_spannend.

Het ding is wel, als je zoiets doet, dan moet je het ook heel serieus menen. De eerste opdracht was om tot achteraan in de Sint Baafskathedraal te wandelen en je stappen te tellen. Which we did, ook al is dat spel met zijn 128 trappen niet bepaald gemaakt voor een kind met buggy. En ook best wel beschamend, om te beseffen dat je nog nooit bent binnengestapt in de kerk waar je al jaren voorbij wandelt. Iets wat je in een ander land op vakantie – like a true tourist – zeker wel zou doen.

Vervolgens ontdekte mijn lief het graffitistraatje (serieus, hij kende dat niet!), leerden we waarom de regenpijp op het stadhuis blauwwit geschilderd is, keken we intensief naar gevels en telden we lustig beelden en munten in de grond.

Het stappentellen-spelgedeelte, konden we helaas niet helemaal volgen (het belfort beklimmen met een buggy, not the greatest idea). Tot onze grote spijt, want wij namen onze toeristennamiddag wel heel serieus. We hebben zelfs nog even overwogen om een fototoestel rond onze nek te hangen en een buideltasje te dragen, maar uit angst dat Basiel ons dan zou verstoten, hebben we dat plan maar geschrapt. De vragen hebben we evenwel met de grootste precisie opgelost, daar mag je zeker van zijn.

Het was dan ook een topmoment, toen bleek dat de mevrouw die het Belfort bemande, alleen maar een oplossingenblad had van de tweede helft van de vragen. (Dat was toen ik onze stappentellers ging terugbrengen, en we de enige toeristen bleken te zijn die voor deze zotte wandeling hadden gekozen.) We moeten nu eeuwig op onze honger blijven zitten, wat betreft de rijpijg van Gandaham en de oorsprong van de Achtersikkel. Echte trippers, zoeken zoiets namelijk niet op op het internet.

Ook bijzonder vreemd dat wij 12 leeuwen geteld hebben op het Sint Veerleplein, en de stad Gent maar 8. Het opdrachtenboekje was ook een beetje gedateerd, want het Emile Braunplein is al even geen gigantische bouwwerf meer. Maar  hey, wij zijn verdraagzame toeristen.

Daarna konden we trouwens nog genieten van een concert op de piano onder de stadshal. (Basiel vond het geweldig, want na elk nummer applaudisseerde de menigte en zag je op zijn gezicht “Kei leuk, dit kan ik ook! Wat een topdag!”. Had hij kunnen stappen, de pianist had zeker een staande ovatie gekregen van onze zoon.

Wij konden stappen, met een echte stappenteller zelfs. We hebben ons gedragen als echte toeristen (mijn lief kan dan heel grappig zijn, u moest erbij zijn), gesnuisterd in een fantastische stad en genoten van elkaar.

Dus beste jongens en meisjes, keep on tripping!

ps: het truitje dat Basiel draagt, heeft zijn papa ook nog aangehad. How cool is that?