Ik zag op Instagram iemand die de liefde aan haar grote liefde betuigde, omdat ze precies 100 maanden samen waren. Wat doe je dan? Dan begin je zelf ook te tellen natuurlijk. Wat bleek? Wij zijn daar ook bijna. Nog 40 dagen en wij kunnen ook spreken over 100 maanden samen.
Deze berekening gebeurde in mijn hoofd op de fiets en ik werd meteen meegesleurd naar de prilste dagen. Dik acht jaar later heeft geen mens het er nog over, maar eigenlijk blijft het wel een zot verhaal. Het is al lang geleden dat ik het nog eens verteld heb en ik heb goesting om dat nog eens te doen. Zet je dus klaar voor de sneltrein Brutin-Verschueren.
Eind december 2010 zat ik in zak en as. Mijn toenmalig lief had het uitgemaakt en ik was er 100% zeker van dat ik NOOIT nog iemand anders zou vinden. Er is ook een legendarische bleitscène onder de trap op kerstavond (waar mijn allerliefste familieleden met sappig plezier op tijd en stond naar teruggrijpen) en heel veel zieligheid.
Een dikke week later werd ik een klein beetje bij de neus genomen door de Neveneffecten in het programma Basta!. Dat leidde tot een facebookdiscussie bij een gemeenschappelijke vriendin, waar Tom en ik tegen elkaar begonnen te reageren. Ik kende hem totaal niet, maar had van diezelfde gemeenschappelijke vriendin wel al eens gehoord dat wij misschien goed bij elkaar zouden passen. Ik vond hem op het internet alvast onwijs grappig.
Om een lang verhaal kort te maken, op een bepaald moment zei iemand: “Hey you two. Get a room.” En eigenlijk is dat ongeveer wat we hebben gedaan.
Een paar dagen en wat chatten later (leve het internet jongens!) zei ik tegen Tom dat ik zin had in pannenkoeken. Hij vroeg wat mijn dichtstbijzijnde nachtwinkel was (bleek vlakbij zijn appartement) en zei dat ie er ging kopen. En ze kwam brengen. En of ik suiker in huis had.
Paniek. Want het was op dat moment al na middernacht. Ik moest de volgende dag werken. Ik had een appartement zonder verwarming waar het echt FREEZING cold was. Maar ik dacht, goh, die durft dat toch niet. Geen probleem. Dus ik zei:
“Sgoe. Kom maar af. Maar het is al laat en het is hier ijskoud, dus om niet te bevriezen moet je eigenlijk wel in mijn bed komen liggen. Misschien moet je dan ineens best blijven slapen.”
(Dat klinkt nu extreem vrijpostig, maar het was echt extreem koud. Onder de donsdeken was de enige plek waar je de 10 graden in mijn appartementje kon overleven)
Een kwartier later ging de bel. Opnieuw paniek.
“Hallo, ik ben Tom.”
Dat zei hij, net voor hij stripte tot op zijn boxershort en in mijn bed ging liggen.
(Ik herinner u er even aan dat wij elkaar echt totaal niet kenden. Nog nooit gezien. We praatten en lachten de hele nacht)
De volgende ochtend vroeg Tom of hij me mocht kussen.
Dat was op 14 januari 2011.
Op 24 januari 2011 verhuisde ik mijn spullen naar zijn appartement.
Op 16 april 2011 tekenden we de compromis voor ons eerste huis.
Op 16 oktober 2011 had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen.
Op 4 april 2019 zie ik hem nog altijd even graag. Nee wacht, nog liever.
Zalig verhaal!
En zo begon ik ook maar eens te tellen, want wij zijn… euh drie weken langer samen dan jullie. Dus heb ik net tegen mijn lief gezegd, hey, wij zijn de 21e HONDERD maanden samen! 🙂
Ik wil vooral dat verhaal van Neveneffecten horen 🙂
Idem, super benieuwd!
Amai, daar moet ik diep voor gaan graven. Het was de eerste aflevering, de opkomst van fake news. Zij stuurden persberichten uit met titels als ‘Open VLD’ers hebben de beste seks’ en nog zo van die dingen. Dat verscheen in een aantal kranten (die dat dus gewoon klakkeloos overnamen ja, fake news was toen al hip). Ik wilde hen bellen voor een gesprek op de radio, wat ik ook deed. Dat zat dus in de uitzending, het voorgesprek dat ik met hen had. Alleen mijn stem, maar ik was toch ferm in het zak gezet :). Ze hebben zich wel netjes geëxcuseerd.
Shit, nu heb ik een feest gemist. Wij waren 100 maanden samen op 20/03.
Jullie verhaal is zalig!
Inderdaad een zot maar zalig verhaal! Wij waren op 1 april juist 30 jaar getrouwd. Ook een zotte datum om te trouwen.
Aan jullue: nog veel mooie jaren samen.
Mo zo schoon! Koesteren!
Looooooove it. Tranen in mijn ogen zelfs. Ik smelt van zulke heerlijke verhalen!
O ja en proficiat met die bijna 100 maanden 🙂
proficiat met julie 100 maanden. Vandaag is het bij mij en mijn man 34 jaar geleden dat we elkaar ontmoetten. We zaten naast elkaar in het vliegtuig tijdens een studiereis van onze faculteit, hebben de 3 weken van die reis alleen maar naast elkaar gezeten in bussen en bij het eten enz. Na de reis is hij nog een paar nachten in zijn eigen studentenkamer geweest waarna hij bij mij ingetrokken is (mijn kamer was veel groter, opgeruimder en ieg schoon) om mij te verzorgen tijdens de ziekte van Pfeiffer. Gisteren vierden we de 33 ste verjaardag van onze trouwdag.
Hihi, ik voel me aangesproken.
Dus Tom deed ineens zijn kleren uit de eerste keer dat hij je zag? En jullie aten pannenkoeken in ondergoed onder een donsdeken? Dat lijkt me een prima start van een spannende en superkleine relatie!
Superleuke moest dat zijn!
Wat een zalig verhaal!