Dinsdag 29 maart, de dag die vijf dagen eerder definitief in onze agenda was beland als ‘buisjes-dag’. Het was met gemengde gevoelens, want we kijken allemaal uit naar de verlichting die het zal brengen, maar het blijft natuurlijk wel een operatie voor een veel te klein mannetje.

Ik maakte me vooral druk in het nuchter houden van Felix. Normaal gezien bedient hij zich ’s nachts gretig van wat voorhanden is, maar dat mocht nu officieel niet meer na middernacht. Water mocht tot 4u ’s morgens. Ik had een paar keer vermeld dat hij borstvoeding kreeg en dat dat veel lichter verteerbaar is dan poedermelk, maar de KNO-arts was daar duidelijk niet mee vertrouwd. Na wat opzoekwerk, bleek bv toch iets langer te mogen (hoe weinig dokters daar echt het fijne van weten, dat is zo triestig) dus heeft hij rond 3u een laatste stevige portie gehad.

Om 7u11 stonden we aan de balie van Jan Palfijn. Ik had de opname nog niet aangegeven bij de hospitalisatieverzekering, dus dat was even miserie. Ze staan er op om dat op voorhand te doen (want ziekenhuisopnames zijn meestal gepland, uhum), maar ze zijn wel bijna nooit open om het te doen. Met paasmaandag erbij had ik 1 dag om dat in orde te maken, en ik ben dat vergeten. Bon, het is in orde nu, maar misschien het systeem toch eens herbekijken, zodat je niet vasthangt aan kantooruren?

We kregen een bed in een kamer met andere ouders en andere patiëntjes. Felix was eigenlijk heel vrolijk, hij vond het allemaal zo spannend dat hij geen tijd had om honger of zenuwen te voelen. Om 8u45 werden we naar beneden gerold, de patiënt was door het dolle heen. Het leek wel alsof hij in een pretpark zat. Ik werd in zo’n steriel pakje gestopt en mocht door een volgende deur, Tom mocht niet meer verder. Nog eens twintig minuten later mocht ik hem naar het OK brengen en bij hem blijven tot hij in slaap was. De anesthesist vroeg zelfs of ik het maskertje niet wou vasthouden. Nee, bedankt. Ik had dat in slaap vallen ook eigenlijk beter niet gezien, want dat is echt vies. Gelukkig mocht ik dan even naar Tom, want ik moest mijn tranen wegslikken.

Een kwartier later was het al voorbij en mocht ik naar recovery. Je wil daar natuurlijk bij zijn, maar ik vond dat toch een vrij traumatische ervaring. Felix was stilletjes aan het jammeren, maar verder was hij vrij slap. Het hielp niet dat de anesthesist zenuwachtig stond te zeggen “dat dit niet goed was”. Blijkbaar was zijn hartslag te hoog en zijn zuurstofsaturatie te laag, waardoor ik de grond even onder mijn voeten voelde wegzakken. Uiteindelijk heeft hij anderhalf uur geweend, waarvan ik toch minstens drie kwartier met hem heb rondgelopen op één vierkante meter. Mijn rug was kapot, maar zodra ik iets anders deed, begon hij nog harder te wenen. Zielig, maar blijkbaar zijn ze vaak lastig als ze uit narcose komen.

Ondertussen zat Tom ook al anderhalf uur zonder nieuws een deur verder, dus ik was blij dat we eindelijk naar boven mochten. En dat ik hem mocht aanleggen. Eindelijk. Hij begon dan steeds meer kleur te krijgen, en na een bezoek van de KNO arts hebben ze ons ontslagen. Hij heeft dan thuis nog een lange dut gedaan en het hele verhaal was vergeten.

En nu vraagt ge u natuurlijk af hoe het zit met onze nachten? We hebben er evenveel redelijk goede (in ons boek is dat gewoon een paar keer wakker worden voor een tutje of eventueel eten) en een paar minder goede (in ons boek betekent dat rondlopen met een krijsend kindje en tijd hebben om te bespreken wat we de volgende dag gaan eten. Several times). Het is nog een beetje vroeg om te spreken van een succes. Het kind weet ook niet wat doorslapen is natuurlijk, we verwachten er misschien ook te veel ineens van. Er komt ook nog altijd bloed en etter uit zijn oren (en de rest van zijn gezichtsopeningen), dus de streed is nog niet gestreden.

Die van de bomma van Tom wel. Toen wij goed en wel thuis waren van het ziekenhuis, kregen we het bericht dat zij was overleden. Het was een rare dag, een rare week eigenlijk.

Op naar betere tijden. En betere nachten.